Η κάθε μία έχει το δικό της background, όμως μοιράζονται κάτι κοινό, αυτοπροσδιορίζονται ως γυναίκες. Μίλησαν στην Popaganda για το τι δεν μπορεί να κάνει μια γυναίκα εν έτη 2017. Μας εξηγεί η καθεμία από το δικό της μετερίζι πως ο σεξισμός και οι διάφορες παλαιολιθικές απόψεις που συνεχώς ανατροφοδοτούνται με χιλιάδες μέσα πλέον, λειτουργούν ως τροχοπέδη στην κοινωνική πρόοδο και φυσικά στην πολυπόθητη επίτευξη της ισότητας των φύλων.
Άντζελα Δημητρακάκη: «Ένα από τα αίτια της συνεχούς περιθωριοποίησης των γυναικών (…) είναι φυσικά ο συνεχιζόμενος εγκλωβισμός των γυναικών στην δήθεν «μη παραγωγική εργασία»
«Κατ’ αρχ
ήν δεν μπορεί να αμοίβεται το ίδιο με τον άντρα για την ίδια εργασία, και αυτό ισχύει παντού, και στα ΑΕΙ της Βρετανίας και κινητοποιούμαστε συχνά για αυτό: δεν υπάρχει χώρα που να έχει κλείσει το gender pay gap, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Η παγκοσμιοποίηση, με τους υπερ-εθνικούς της οργανισμούς, έχει προσφέρει μια «εποπτεία» της κατάστασης των γυναικών που δεν είχαμε παλιότερα. Γενικά, συνιστώ πάντα μια επίσκεψη στον ιστότοπο του World Bank και του International Labour Organisation (ILO). Αν και ο πρώτος οργανισμός τίθεται με το κεφάλαιο και ο δεύτερος με την εργασία, τα στοιχεία είναι αυτά που είναι, τα διαβάζετε στο The Little Data Book on Gender 2016 και προέρχονται από πάνω από 200 χώρες σε ένα πλανήτη όπου εκατομύρια ανθρώπων (ένα 13% του παγκόσμιου πληθυσμού) ζει με κάτω από 1.9 την ημέρα και όπου το 1% των πλουσίων έχει πλούτο ίσο με το 99% των υπολοίπων ανθρώπων. Στη Βρετανία μόνο, το 1% με εισόδημα πάνω από
£119.000 είναι 4/5 άντρες.
Ένα από τα αίτια της συνεχούς περιθωριοποίησης των γυναικών στην καλούμενη «παραγωγική» εργασία (δηλαδή, αυτή που αναγωρίζεται ως τέτοια και πληρώνεται) είναι φυσικά ο συνεχιζόμενος εγκλωβισμός των γυναικών στην δήθεν «μη παραγωγική εργασία» (που δεν αξιοποιεί άμεσα το κεφάλαιο, και άρα δεν πληρώνεται), αυτοί που οι φεμινίστριες από τη δεκαετία του ’70 και εξής καλούν εργασία κοινωνικής αναπαραγωγής. Όπως παρατηρεί ο ILO, η αύξηση του μορφωτικού επιπέδου των γυναικών τα τελευταία χρόνια δεν έχει μεταφραστεί σε αλλαγή του ρόλου τους στην εργασία. (Να πω εδώ, ότι στα περισσότερα κράτη του κόσμου ισχύουν νομοθεσίες που εμποδίζουν τις γυναίκες να κάνουν πολλά πράγματα – και φυσικά, όση καταπίεση δεν επιβάλει επίσημα ο νόμος, επιβάλει το «περιβάλλον», οι φορείς αναπαραγωγής της ιδεολογίας ή και τα «ήθη κι έθιμα», αυτό το φριχτό, πατριαρχικό μόρφωμα που καλείται «παράδοση» και αγαπούν τόσο οι εθνικιστές και οι ιερείς παντός δόγματος.)
Διαβάστε ενδεικτικά αυτό, από το OECD . Η απλήρωτη εργασία στο σπίτι, μόνο στη Βρετανία για ένα χρόνο, ανέρχεται στο 1 τρις το χρόνο.
Αλλά το κεφάλαιο έχει κάθε συμφέρον να πείθει τις γυναίκες ότι καλύτερα να έχουν ημι-απασχόληση έξω και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους δωρεάν ως μελλοντικούς εργάτες/τριες. Στην Ελλάδα, όσοι καταφέρονται κατά των γυναικών που συνταξιοδοτούνται νωρίς, συνιστώ να κοιτάξουν λίγο το φύλο ως προς αυτό – να κοιτάξουν τι απλήρωτη εργασία προσφέρει
η γιαγιά στη σύνταξη ώστε η μαμά να εργάζεται, και τι συμβαίνει όταν οι κόρες φροντίζουν τους συγγενείς τρίτης ηλικίας.
Υπάρχει ένας πλούτος αναλύσεων για την ακραία εκμετάλλευση των γυναικών στην οικογένεια. Και φυσικά, η βία κατά των γυναικών, που απορρέει αρχικά από τις ενδο-οικογενειακές σχέσεις, έχει στόχο την απειλή κατά όποιας μεγάλης κλίμακας αλλαγής. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η βία κατά τω γυναικών (τρομακτικά ποσοστά) εξυπηρετεί κάτι, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός ούτε μια απόρροια της βιολογίας. Και θα έλεγα, και ως προς αυτή τη βία, follow the money, δείτε τη μεγάλη εικόνα και τι οικονομικά οφέλη αποφέρει σε ποιους».
Η Άντζελα Δημητρακάκη είναι καθηγήτρια σύγχρονης τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και συγγραφέας.
Άννα Κουρουπού: «Υπάρχουν φορές που απαντώ δυναμικά στον επιτιθέμενο και φορές που κατορθώνει ο κακοποιητής να με κάνει θύμα του.»
«Μια γυναίκα μπορεί να κάνει τα πάντα, πραγματικά τα πάντα. Αρκεί να το πιστέψει, να το θελήσει και να δουλέψει γι’ αυτό, και φυσικά να έχει γύρω της ανθρώπους να την στηρίξουν στον αγώνα της. Δεν ευελπιστώ πως θα αλλάξει κάτι, σύντομα τουλάχιστον, και γι’ αυτό θα πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Ο σεξισμός είναι μια συμπεριφορά βασισμένη σε απαρχαιωμένα πρότυπα ριζωμένα αιώνες μέσα στην κοινωνία. Εγώ, ως τράνς γυναίκα, αντιμετωπίζω τον σεξισμό αρκετά συχνά· οι αντιδράσεις μου όμως ποικίλουν. Αυτό έχει να κάνει με το κατά πόσο εκείνη την ώρα που δέχεσαι μια σεξιστική επίθεση βρίσκεσαι στην ψυχολογική θέση να αντικρούσεις τα λεγόμενα του άλλου. Υπάρχουν φορές που απαντώ δυναμικά στον επιτιθέμενο και φορές που κατορθώνει ο κακοποιητής να με κάνει θύμα του. Όλα αυτά έχουν και σε μεγάλο βαθμό να κάνουν και όλα όσα κουβαλάει ένας άνθρωπος, με την προσωπικότητα και τα βιώματά του. Κάθε μια είναι διαφορετική, άρα και κάθε αντίδραση είναι διαφορετική».
Η Άννα Κουρουπού είναι γενική γραμματέας του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ).
Άννα Μαργαρίτη: «Στην αρχή οι αντιδράσεις ήταν: “Ας πάνε να πλύνουν κανένα πιάτο, θα χάσουν τη γυναικεία τους φύση”»
«Ο χώρος της πυγμαχίας ήταν πάντα ανδροκρατούμενος. Αυτό στην Ελλάδα άρχισε να αλλάζει πριν από περίπου 23 χρόνια όταν ο Γιάννης Αϊδινιώτης έβαλε τις γυναίκες στο μποξ επειδή πίστεψε σ ‘ αυτές. Στην αρχή οι αντιδράσεις και τα σχόλια ήταν αρνητικά και πολλές φορές με μια δόση έντονου σεξισμού – ας πάνε να πλύνουν κανένα πιάτο, θα χάσουν τη γυναικεία τους φύση, λες και το πόσο γυναίκα είναι κάποια κρίνεται από το αν κάνει μποξ, μήπως είναι λεσβίες – και άλλα έντονα σχόλια που ουδεμία σχέση είχαν με το άθλημα κάθε αυτό. Οι γυναίκες που ασχοληθήκαμε με το μποξ δεν θέλαμε ποτέ να αποδείξουμε ότι είμαστε καλύτερες από τους άνδρες, απλά κάναμε κάτι που μας άρεσε. Μου κάνει εντύπωση που συνήθως μιλάμε για ανδροκρατούμενες ασχολίες που οι γυναίκες, κατά τα λεγόμενα των ανδρών και τα κοινωνικά στερεότυπα, εισβάλουν ενώ σχεδόν ποτέ για γυναικοκρατούμενα – μήπως οι γυναίκες είμαστε πιο ανοιχτόμυαλες; Μια συμβουλή που δίνω στα παιδιά μου, στους μαθητές μου και που προσπαθώ να τηρώ κι εγώ είναι: μην κρίνετε τους ανθρώπους προκαταβολικά, αφήστε τους να δείξουν τι μπορούν να κάνουν και πάνω απ όλα αντιμετωπίστε τους με καλή διάθεση και αγάπη».
Η Άννα Μαργαρίτη είναι πρωταθλήτρια πυγμάχος και εκπαιδευτικός.
Επικούρεια: «Ο Νόμος, που επιτρέπει ακόμη και στον στυγερότερο εγκληματία να παντρευτεί εντός της φυλακής, αντιμετωπίζει τις λεσβίες ως πολίτες Β κατηγορίας.»
«Με μία φράση, δεν μπορεί να είναι θεσμικά και κοινωνικά ισότιμη. Δεν μπορεί να νυμφευτεί την εκλεκτή της καρδιάς της. Και όχι, η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζεύγη εδώ και 16 μήνες, δεν συνιστά γάμο, έχει νομικούς περιορισμούς. Άλλο γάμος, άλλο σύμφωνο. Εξ ου και όταν συμμετέχεις στον εορτασμό για την ένωση των φιλενάδων σου, που μπορεί να είναι το πιο γλυκό και αγαπημένο ζευγάρι που γνωρίζεις για δεκαετίες ολόκληρες, έχεις αυτήν την πίκρα στο στόμα και την ψυχή , τα νυφικά είναι νυφικά, η δεξίωση , είναι δεξίωση, η χαρά , είναι χαρά, αλλά σύμφωνα με τον Νόμο, οι νύφες δεν είναι… νυμφευμένες, αλλά…. συμφωνημένες. Άρα, όσο υπέροχες γυναίκες και αν είναι, όσο αξιόλογες, όσο νομοταγείς, όσο αγαπημένη και μακροχρόνια και αν είναι η μεταξύ τους σχέση, ο Νόμος, που επιτρέπει ακόμη και στον στυγερότερο εγκληματία να παντρευτεί εντός της φυλακής, τις αντιμετωπίζει ως πολίτες Β κατηγορίας. Σε τι είπαμε ότι συνίσταται η Δημοκρατία, στην Ισονομία και την Ισοπολιτεία και στην συνταγματική προστασία βασικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα της Τιμής και της Οικογένειας; Ξανασκεφτείτε το…
Δεν μπορούν ως ζεύγος να παιδοθετήσουν. Τι και αν υπάρχουν 78 έρευνες πάνω στην ομογονεϊκότητα από τα πλέον έγκριτα πανεπιστήμια διεθνώς , οι οποίες ομοφώνως λένε ότι τα παιδιά ομογονεϊκών οικογενειών μεγαλώνουν εξίσου καλά με αυτά των ετερογονεϊκών; Ο Έλληνας Νομοθέτης, μην επιτρέποντας τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, τους αποκλείει εκ των πραγμάτων από την διαδικασία της παιδοθεσίας, όπου η προϋπόθεση να είναι οι υποψήφιοι γονείς παντρεμένοι, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Άρα, ο Νομοθέτης ξέρει καλύτερα από την επιστήμη!
Στην περίπτωση που ήδη υπάρχουν παιδιά, ή που το ζευγάρι αποκτήσει παιδιά, δεν μπορεί η σύντροφος της βιολογικής μητέρας να οριστεί ως συγκηδεμόνας. Το αποτέλεσμα; Μεγαλώνεις παιδιά ως δικά σου, πολλές φορές από την μέρα που θα γεννηθούν έως και που θα ενηλικιωθούν, και δεν έχεις το δικαίωμα να παραλάβεις ούτε τον σχολικό τους έλεγχο, ή να συνεννοηθείς ως μητέρα με τους γιατρούς σε ένα έκτακτο περιστατικό. Και εάν αύριο ω μη γένοιτο η σύντροφός σου πεθάνει και τα παιδιά σου είναι ακόμη ανήλικα, χάνουν και τις δύο τους μαμάδες, γιατί εφόσον κατά τον νόμο εσύ είσαι ανύπαρκτη, θα δοθούν στον πλησιέστερο συγγενή. Ή, αν η σύντροφός σου σε χωρίσει, πάλι επειδή νομικά είσαι ανύπαρκτη, είναι στην ευχέρεια της μητέρας να σου επιτρέψει ή όχι, να έχεις πρόσβαση στα παιδιά σου.
Οι λεσβίες, τυπικά, δεν μπορούν να δώσουν αίμα! Ναι, καλά ακούσατε. Τι και αν το λεσβιακό σεξ έχει μακράν το χαμηλότερο ποσοστό μετάδοσης ΣΜΝ, ακόμη και εν σχέσει προς το ετεροφυλόφιλο σεξ; Εάν μία λεσβία απαντήσει ειλικρινώς στο έντυπο που συμπληρώνουμε προ της αιμοδοσίας και τικάρει το κουτάκι που ρωτά : Είχατε ποτέ στο παρελθόν έστω και μία ομοφυλοφιλική σεξουαλική σχέση; Είναι στην ευχέρεια του γιατρού να θεωρήσει το αίμα της ακατάλληλο. Βέβαια , τα έντυπα αυτά μπορεί να είναι της σχολής … Γιακουμάτου, ο οποίος προσφάτως με την ιδιότητα και του Έλληνος Βουλευτή και του γιατρού (!), χαρακτήρισε την ομοφυλοφιλία κολλητική αρρώστια. Άρα, το αίμα μίας λεσβίας, μπορεί να έχει την μαγική ιδιότητα να σε μετατρέψει από υγιή ετεροκανονικό στρέιτ σε άρρωστο ομοφυλόφιλο και μετά να πας στην κόλαση , οπότε και να πεθαίνεις, μην το πάρεις γιατί ποτέ δεν ξέρεις, κρίμα να καίγεσαι στο πυρ το εξώτερον για μιαν αιωνιότητα…
Θέλετε να μιλήσουμε και για το αν υπάρχει κοινωνική ισοτιμία; Θα μπορούσα να γεμίσω τόμους με ιστορίες καθημερινής τρέλλας, απαξίωσης και απειράριθμων αδιεξόδων, που θα έκαναν και τον πιο πορωμένο, προκατειλημμένο και ανάλγητο άνθρωπο να εξοργιστεί και να ντραπεί που είναι μέλος αυτής της κοινωνίας και – κυρίως- φορέας της νοοτροπίας της. Οπότε, ας το κρατήσουμε αυτό για την επόμενη φορά.
Καλή παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας να έχουμε.»
