Η Εθνική της χώρας του ποτέ

Αμυντικό χαφ 1: Γιώργος Ζησόπουλος

 Ηλικία: 29

Συμμετοχές/Γκολ Α` Εθνική: 183/7

Ομάδα 2013-14: Αστέρας Τρίπολης

Τρέχουσα αξία (www.transfermarkt.com): 800.000 Є

 Ο βενιαμίν της πολύπειρης αυτής ομάδας, αφού δεν έχει κλείσει ακόμα τα 30, έχει ταυτόχρονα, πιθανότατα και λόγω ηλικίας, τη μεγαλύτερη χρηματιστηριακή αξία από τους 11 που κατεβάζουμε εδώ. Προερχόμενος από τους μικρούς του Άρη και διεθνής με τους Νέους, πήγε λίγο πριν κλείσει τα 20 στον ΠΑΟΚ κι έκανε ντεμπούτο στην Α’ Εθνική τον Μάιο του 2004, σε αδιάφορο ντέρμπι Άρη-ΠΑΟΚ στο Βικελίδης, με το τελικό 1-1 να διαμορφώνεται από τους Κούσα και Βαγγελή, επίσης νεαρούς ελπιδοφόρους της εποχής. Ήταν η χρονιά που ο ΠΑΟΚ κέρδιζε την πρώτη του έξοδο σε προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, με την τραυματική εμπειρία του Αυγούστου που ακολούθησε κόντρα στη Μακάμπι Τελ Αβίβ (aka υπόθεση Λιάσου Λουκά) να φέρνει γενική γκρίνια και να οδηγεί τον σύλλογο σε σχετικό πισωγύρισμα, ένα κλίμα που λογικό ήταν να παρασύρει και παίκτες που ονειρευόντουσαν κάποιο ξεπέταγμα. Κλασικό παράδειγμα πολυεργαλείου που δουλεύει εξίσου και τα δύο πόδια, ο Ζησόπουλος ξεκίνησε από αριστερό μπακ και στη συνέχεια μετακινούταν από το κέντρο της άμυνας στα αμυντικά χαφ και τανάπαλιν, ανάλογα με τις ανάγκες κυρίως του Λεβαδειακού, με τον οποίο αγωνίστηκε για 8 σεζόν, 6 στην Α’ και 2 στη Β’ Εθνική. Σταδιακά καλλιέργησε και ένα αγριωπό λουκ, με μούσι και χαίτη, αποκτώντας τα χαρακτηριστικά Κόναν, απροσπέλαστου τείχους μεταξύ κέντρου και άμυνας. Το Νοέμβριο του 2012 πέτυχε ένα γκολ με εναέριο τακουνάκι σε μια νίκη (2-1) της Λιβαδειάς απέναντι στον Άρη, ωστόσο ως πιο σημαντική στιγμή της καριέρας του ως σήμερα, μάλλον θεωρείται το γκολ του στα προκριματικά του Γιουρόπα Λιγκ φέτος το κατακαλόκαιρο, όντας νιόφερτος στην Τρίπολη, κόντρα στη Ραπίντ Βιέννης, έστω κι αν τελικά ο Αστέρας υποτάχτηκε χωρίς μεγάλη δόξα στους αυστριακούς.

http://youtu.be/643pGtAbM1E

Αμυντικό χαφ 2: Στέλιος Σφακιανάκης

 Ηλικία: 37

Συμμετοχές/Γκολ Α` Εθνική: 294/35

Ομάδα 2013-14: Παναιτωλικός

Τρέχουσα αξία (www.transfermarkt.com): 100.000 Є

 Ο Μαθουσαλίξ της φετινής Σουπερλίγκας, αφού τον Μάρτιο θα κλείσει τα 38, επέστρεψε φέτος στη μεγάλη κατηγορία ύστερα από την ειδική αποστολή επανόδου του Παναιτωλικού, ενώ προηγούμενα είχε γράψει 16 σεζόν στην Α’ Εθνική, συν άλλη μία (2004-05) στην Κύπρο με τα χρώματα του Ολυμπιακού Λευκωσίας. Ακόμα και στην προχωρημένη αυτή ηλικία εξακολουθεί και φέτος να προσφέρει λύσεις στο κέντρο των καναρινιών, που τα πάνε περίφημα μέχρι στιγμής. Άκρως τσαμπουκαλεμένος από πιτσιρικάς, ο Σφακιανάκης έχει προβεί σε μια κίνηση μοναδική για πρώην παίκτη του Ολυμπιακού: ήταν τον Γενάρη του 2003 στη Ριζούπολη, όταν κάρφωνε με δυνατή κεφαλιά την παλιά του ομάδα στο 87′ χαρίζοντας μια ανέλπιστη ισοπαλία στην Ξάνθη, και αμέσως μετά έβγαλε τη φανέλα του μοστράροντάς την στους εμβρόντητους γάβρους, που δεν άργησαν να ξεσπάσουν στα σχετικά μπινελίκια. Στην πορεία της καριέρας του σκόραρε καθοριστικά γκολ απέναντι και στους υπόλοιπους μεγάλους, χαρίζοντας νίκες στον Ατρόμητο κόντρα σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ (και στην Τούμπα), αλλά και στον ΟΦΗ απέναντι στον Παναθηναϊκό, σ’ ένα μοιραίο για τους πράσινους 4-1, τη σεζόν 2007-08. Γεννημένος στο Χάγκεν της Γερμανίας, ο Σφακιανάκης πήγε στον Ολυμπιακό στο καλύτερο ίσως τάιμινγκ, τον Γενάρη του 1997 από την Καβάλα, στο δρόμο για το 1^ο πρωτάθλημα μετά τα πέτρινα και όντας ήδη μέλος μίας από τις καλύτερες Εθνικές Ελπίδων στην ιστορία. Η ομάδα αυτή, που έχασε μόνο στον τελικό (0-1 από τους Ισπανούς), στο μικρό Euro του 1998 στη Ρουμανία, είχε αρκετή από τη μαγιά του μεγάλου Euro του 2004 (με Καραγκούνη, Δέλλα, Μπασινά, Γκούμα και Λάκη, συν τους Λυμπερόπουλο, Μαυρογενίδη και Άντζα), ωστόσο ο Σφακιανάκης δεν μπορούσε να αποσπάσει έστω κάποιο βλέμμα από τον Ρεχάγκελ, από τη στιγμή που οι υψηλές του πτήσεις με τον Ολυμπιακό είχαν ήδη σταματήσει από το 2000, με μικρή συμμετοχή στα τέσσερα σερί πρωταθλήματα και τις πρώτες καμπάνιες στο Τσάμπιονς Λιγκ. «Μακάρι να είχα τη σημερινή μου εμπειρία όταν ήμουν 20», δήλωνε γλυκόπικρα τη στιγμή που βραβευόταν, στα 35 του, ως mvp μιας αγωνιστικής της σεζόν 2010-11, ύστερα από δύο γκολ που πέτυχε με τον Ατρόμητο κόντρα στον ΠΑΟΚ.

http://youtu.be/jnYhbrlal4w

Οχτάρι: Φανούρης Γουνδουλάκης

 Ηλικία: 30

Συμμετοχές/Γκολ Α` Εθνική: 246/26

Ομάδα 2013-14: Πλατανιάς Χανίων

Τρέχουσα αξία (www.transfermarkt.com): 650.000 Є

 Μόλις που έχει πατήσει τα 30, κι ας τον κάνουν πολλοί πάνω από 35, αφού ξεκίνησε να παίζει από πολύ μικρός (ντεμπούτο στην Α` Εθνική τον Μάιο του 2001, σ’ ένα ματς της υποβιβασμένης Καλαμάτας με τον Παναθηναϊκό, 2-4), κυρίως όμως επειδή από το 2004 και μετά έπαιζε συνέχεια στο μεγάλο πρωτάθλημα με την ίδια ομάδα (είχε το αντίστοιχο σύγχρονο ρεκόρ μέχρι φέτος το καλοκαίρι). Ουσιαστικά ο πιο πιστός, μετά τους Πάνθηρες, άνθρωπος του Πανιωνίου στην πολυκύμαντη πορεία της ομάδας την τελευταία δεκαετία, υπέγραψε το χειμώνα της σεζόν 2003-2004 με πρόεδρο Πανταζή κι έζησε, απ’ την καλή και την ανάποδη, τις εποχές Μπέου, Τσακίρη, όπως και τις σύγχρονες στρεσαρισμένες διοικήσεις του Ερασιτέχνη, έπαιξε πλάι στον Ρεκόμπα και συνεργάστηκε με καμιά 20αριά προπονητές, με ξεχωριστή ασφαλώς την περίοδο του Έβαλντ Λίνεν (2006-2008), που έφτιαξε αρκετές καριέρες (βλέπε Τζεμπούρ, Μανιάτης, Σπυρόπουλος, Τζαβέλλας, Μάκος, Κουμορτζί κ.ά). Μπορεί ο Φανούρης να μην έκανε το παραπάνω βήμα, ωστόσο ήταν παρών, συνήθως δεξιά στα χαφ, σε σπουδαίες ευρωπαϊκές βραδιές του Ιστορικού, με διπλά στις έδρες της Σοσό και της Αούστρια Βιέννης, αλλά και ένα μαγικό γκολ στη Σουηδία κόντρα στη Χέλσινγκμπορκ του Χένρικ Λάρσον, με απίθανο μονοκόμματο σουτ έπειτα από σέντρα του Νικολάου.  Έπαιξε επίσης αρκετές φορές με τις μικρές εθνικές και ήταν στην αποστολή της Ολυμπιακής ομάδας δίχως να παίξει λεπτό στα 3 απογοητευτικά παιχνίδια των Αγώνων του 2004.  Φέτος το καλοκαίρι, λίγο προτού κλείσει δεκαετία με τα κυανέρυθρα, είπε να κοιτάξει κι αλλού, μετακομίζοντας τελικά στον Πλατανιά, όπου μέχρι στιγμής είναι αναντικατάστατος.

http://youtu.be/o8YjWl-oLXc

* Όσο περισσότερο έμενε στη Νέα Σμύρνη, τόσο εξελισσόταν σε εθιμοτυπικό στόχο μεγάλης μερίδας θαμώνων του γηπέδου, με μούντζες και μπινελίκια, ανεξάρτητα από το σκορ και την ατομική του απόδοση. Όταν διαδόθηκε πως θα έφευγε από την ομάδα, το Ίντερνετ γέμισε με σχόλια του τύπου Φανούρη-ψυχάρα-μείνε κ.λπ. Σχετικά πρόσφατα, κάποιος προφανώς φίλος του Πανιωνίου ανέβασε στο Διαδίκτυο μια “Ωδή στον Φανούρη”, όπου αποτυπώνεται μια κυρίαρχη στάση του έλληνα οπαδού απέναντι σε τέτοιου τύπου μορφές: κατά βάση πικρόχολη, με κάποια ψίχουλα αγάπης.

http://youtu.be/VeCXc7chA7M

Δεκάρι: Γιώργος Μπάρκογλου

 Ηλικία: 35

Συμμετοχές/Γκολ Α` Εθνική: 248/61

Ομάδα 2013-14: Απόλλων

Τρέχουσα αξία (www.transfermarkt.com): 250.000 Є

 Χαϊδάρι, Ελευσίνα, Παναιτωλικός, Άρης, Ακράτητος, Αιγάλεω, Ξάνθη, Καλαμαριά, Πανιώνιος, Λεβαδειακός, Κέρκυρα, Απόλλων Σμύρνης: μάλλον ο κλασικότερος περιηγητής-γυρολόγος των ελληνικών γηπέδων, κάτι που επισφραγίζεται από το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός εν Ελλάδι παίκτης που έχει σκοράρει με τόσες πολλές διαφορετικές φανέλες (9) στην ιστορία της Α` Εθνικής. Ξεκίνησε ως χαφ αλλά η ικανότητά του στο σκοράρισμα τον έφερνε σε θέσεις όλο και πιο μπροστά, χωρίς ποτέ πάντως να θεωρηθεί κλασικός φορ. Ένα βράδυ Σεπτεμβρίου του 2004 ο Μπάρκογλου πάγωσε την Άγκυρα, πετυχαίνοντας με κεφαλιά, ύστερα από κόρνερ του Φωτάκη, το γκολ που σφράγισε τη μία και μοναδική πρόκριση του Αιγάλεω σε ευρωπαϊκούς ομίλους (Κύπελλο Ουέφα), απέναντι στην Γκεντσλερμπιρλιγκί. Επίσης με κεφαλιά πέτυχε και το γκολ που μάλλον θυμούνται οι περισσότεροι από τα μπόλικα σκοραρίσματά του στο ελληνικό πρωτάθλημα, έστω κι αν αυτό ακυρώθηκε κάτι μέρες μετά: ήταν στη νίκη της Καλαμαριάς επί του Ολυμπιακού (1-0, στο Καυταντζόγλειο, 2007-08), όπου προς στιγμή φάνηκε ότι ο Μπάρκογλου θα στερούσε ένα πρωτάθλημα από τους πειραιώτες, το οποίο ωστόσο θα τους το έδινε πίσω ο Ρόμαν Βάλνερ, ο αυστριακός παρτενέρ του στην επίθεση, όταν βγήκε στη φόρα ότι η Καλαμαριά ήταν η 3^η ομάδα του στην ίδια σεζόν, μετά τις σκοτσέζικες  Φόλκερκ και Χάμιλτον. Σχετικά πρόσφατα, όταν άρχισαν να αποτυπώνονται τα επιτεύγματά του, ο Μπάρκογλου ρωτήθηκε με ποια από τις ομάδες του έχει δεθεί περισσότερο, κι εκείνος απάντησε: «Λεβαδειακός!». Κι ήταν ένας λιβαδιώτης μπλόγκερ (levadiaspor) που του έγραψε ένα κείμενο-πραγματικό ύμνο, το Μάρτιο του 2010, με τίτλο “Ο Πραγματικός Σισέ του Λεβαδειακού”, όπου πολύ εύστοχα τον αποκαλεί “γιατρό χωρίς σύνορα”, που έδωσε φιλιά ζωής σε όλες τις κατά καιρούς ομάδες του.

http://youtu.be/lmQP5Alj2Sw

Στην επόμενη σελίδα: Δεν έγιναν Ιμπραήμοβιτς…ούτε καν Βρύζας