Η επέλαση των τρελών Κορσικανών

Η οικογένεια του Εγκέλαδου: Ένας αμυντικός 41 ετών, ο Τιερί Ενσελάντ, του οποίου το επίθετο σημαίνει Εγκέλαδος, συγκέντρωσε πάνω του τα φώτα τις παραμονές του αγώνα της μικρούλας Μπαλάν Ιλ-Ρους με την Μπορντό στις 22 Ιανουαρίου, για τη φάση των 32 του φετινού Κυπέλλου. Προσπαθώντας λίγο να αποκρυπτογραφήσουν τον άσημο αντίπαλό τους, τα μέσα της περιοχής του Μπορντό σχολίαζαν με ελαφρά σκωπτική διάθεση τον γέρικο βράχο που θα αναλάμβανε να σταματήσει τα κύματα των γιρονδίνικων επιθέσεων, ένας παίκτης που σαν χαιλάιτ της καριέρας του είχε ένα πέρασμα από την Ιστρ, ομάδα της 3^ης κατηγορίας πίσω στα 1996. Τελικά ο Ενσελάντ έμεινε στον πάγκο και τη θέση του πήρε ένας βέρος κορσικανός, ο Ντομινίκ Μενοτσί, 39 ετών, που όντως αποδείχτηκε απροσπέλαστος από τους επιθετικούς της περσινής κυπελλούχου. Με προφανείς τις ιταλικές ρίζες, όπως ένα μεγάλο ποσοστό των κατοίκων της Κορσικής, ο Ντομινίκ είναι ο ένας από τους τρεις αδελφούς Μενοτσί που αγωνίζονται στην Μπαλάν. Μαζί με τους υπόλοιπους 8 συμπαίκτες τους, κράτησαν το 0 μέχρι και το τέλος της παράτασης, ενώ αποδείχτηκαν ψυχραιμότεροι στα πέναλτι (4-3). Ο θρίαμβος σφραγίστηκε με την απόκρουση του γκολκίπερ, Φλοράν Μενοτσί, στο τελευταίο πέναλτι του σενεγαλέζου χαφ της Μπορντό, Λεμίν Σανέ. «Χωρίς να θέλω να προσβάλλω την ομάδα αυτή της 5^ης κατηγορίας, που κυνήγησε γενναία την τύχη της, είναι ντροπή μας που χάσαμε αυτό το παιχνίδι», δήλωνε αμέσως μετά, μέσα στην κλασική κατήφεια ο φορ της Μπορντό Νικολά Μορίς-Μπελέ.

http://youtu.be/wB0iPcL_Ml0

Απανωτά τζακ-ποτ: «Ελπίζω ότι όλη η περιοχή μας θα επωφεληθεί από αυτό που πετύχαμε, αλλά κι από όσα πρόκειται να έρθουν. Γιατί από δω και μπρος νομίζω ότι θα παίξουμε εξαιρετικά τον ρόλο του Κοντορεβυθούλη», δήλωνε ενθουσιασμένος και με σχετική συναίσθηση ο κόουτς της ομάδας, Κριστιάν Γκραζιανί, την επόμενη του μεγάλου θριάμβου. Με τη μέχρι τώρα πορεία τους στο Κύπελλο, όπου έχουν ήδη αποκλείσει συνολικά τέσσερις ομάδες, οι μικροί κορσικανοί έχουν συγκεντρώσει σχεδόν 150 χιλ €, ενώ σε περίπτωση που βγάλουν και την Γκινγκάμπ από τη μέση το ποσό αυτό αυτόματα θα διπλασιαστεί, αγγίζοντας το ετήσιο μπάτζετ της ομάδας, που δεν έχει και τρομερές φιλοδοξίες προς το παρόν, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι βρίσκεται κάπου στη μέση της βαθμολογίας του πρωταθλήματός της. Για τους αγώνες του Κυπέλλου πάντως, μετακομίζουν σταδιακά σε όλο και μεγαλύτερο γήπεδο, αφού το ενδιαφέρον αντίστοιχα πολλαπλασιάζεται. Αφού έφυγαν από την έδρα τους (το γήπεδο 1500 θέσεων Ζακ Αμπρογκί στο Ιλ-Ρους) ειδικά για το παιχνίδι με τη Μπορντό, που πραγματοποιήθηκε σ’ ένα λίγο μεγαλύτερο γήπεδο της κορσικανικής πρωτεύουσας Αζαξιό (το Ανζ Καζανοβά, 4.000 θέσεων), στις 12 Φεβρουαρίου το απόγευμα θα παίξουν με την Γκινγκάμπ στο Φρανσουά Κοτί, επίσης του Αζαξιό, έδρα της τοπικής ομάδας της Ligue 1, που αναμένεται να τιγκάρει με 10.000 θεατές. Οι άνθρωποι της ομάδας διεκδίκησαν να παίξουν στο ιστορικό –και ακόμα μεγαλύτερο, 17.000 θέσεων- στάδιο Φουριανί της Μπαστιά, που όμως δεν ήταν διαθέσιμο τις συγκεκριμένες ημερομηνίες. Δεν είναι πάντως μόνο η Μπαλάν Ιλ-Ρους που περιμένει να γράψει το δικό της έπος στη φετινή διοργάνωση, αφού περισσότερες από τις μισές ομάδες που έχουν απομείνει (9 στις 16), προέρχονται από τη β’ κατηγορία και κάτω.

Tant de memoires: Εδώ το αποκαλούμε με το κλισέ “ο θεσμός των εκπλήξεων”, έστω κι αν οι διοργανωτές κάνουν ό,τι μπορούν έτσι ώστε οι εκπλήξεις να είναι όσο το δυνατό λιγότερες, κι ας έχει αποδειχτεί ότι ο κόσμος αγκαλιάζει ιδιαίτερα τα παιχνίδια που μυρίζουν ένα κάποιο μπαμ. Είναι όμως η απλή φύση του Κυπέλλου, με τη μορφή μιας head-to-head αναμέτρησης στην οποία το πάθος και η τύχη παίζουν ρόλο αυξημένης σημασίας, που έχει κάνει δικαιωματικά τους άγγλους να χρησιμοποιούν το δικό τους κλισέ, “so many memories”, όταν αναφέρονται στην δική τους διοργάνωση, που ουσιαστικά γέννησε το σύγχρονο ποδόσφαιρο, το 1871. Στη Γαλλία αφήνουν ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια για μνήμες και εξιστορήσεις, που έχουν μάλιστα διαγράψει μια ακτίνα που ξεκινά από το απόλυτο δράμα, την τραγωδία του γηπέδου Φουριανί, τότε που μια λυόμενη κερκίδα κατέρρευσε πριν το ξεκίνημα του ημιτελικού Μπαστιά-Μαρσέιγ τον Μάιο 1992 σκοτώνοντας 18 ανθρώπους, και φτάνει στην απόλυτη φάρσα: ήταν στον τελικό του 2002, όταν η Λοριάν, που την ίδια σεζόν είχε τερματίσει τελευταία στη Ligue 1, νίκησε τη Μπαστιά (1-0), όμως είδε τον Ρεμί Γκαγιάρ, έναν χιουμορίστα-pranker που δεν ήταν ακόμα τότε διάσημος, να της κλέβει λίγη από τη δόξα. Φορώντας τη στολή των τροπαιούχων και συμπεριφερόμενος με όλο το πακέτο του τρελαμένου μπαλαδόρου, ο γάλλος κωμικός, που από τότε υπόγραφε ως “ο οποιοσδήποτε” (“n’ importe qui”), αναμείχτηκε στους πανηγυρισμούς των νικητών φτάνοντας μέχρι την εξέδρα της απονομής, όπου και δέχτηκε τα συγχαρητήρια του Προέδρου Ζακ Σιράκ για τη νίκη και την προσωπική του απόδοση. Ίσως να μην είναι τυχαίο που σε αυτές τις αλλόκοτες ιστορίες βρέθηκαν κάπου αναμειγμένοι κάποιοι κορσικανοί, που όπως λέγεται κουβαλάνε σε υπερθετικό βαθμό στοιχεία της ιδιαίτερης φύσης του νησιώτη.

http://youtu.be/hN9imlEgvvU