Η ευρωπαϊκή βερσιόν της Βραζιλίας

Η εθνική ομάδα του Βελγίου

Πράγματα που ξέραμε για το Βέλγιο. Είναι η χώρα που παρασκευάζονται περισσότερες από 800 διαφορετικές μπύρες, έχει πρωτεύουσα τις Βρυξέλλες, εκεί είναι η έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (αυτό το τετράγωνο κτίριο), διοργανώνει ένα από τα μεγαλύτερα καλοκαιρινά μουσικά φεστιβάλ στην Ευρώπη, το Βέρχτερ, όλοι αγαπούν τα κόμιξ, πρόπερσι είχαν μείνει 300 μέρες χωρίς πρωθυπουργό και ο πληθυσμός χωρίζεται σε Φλαμανδούς και Βαλλόνους. Σε αυτούς που μιλούν ολλανδικά δηλαδή και σε αυτούς που μιλούν γαλλικά.

Παίζουν και ποδόσφαιρο. Δεν είχαμε καταλάβει ότι είναι τόσο καλοί τα τελευταία χρόνια γιατί αγνοούσαμε την ύπαρξή του και είχαμε μείνει στο να θυμόμαστε μυθικά ονόματα σαν αυτά του Ζαν Μαρί Πφαφ, του Μισέλ Πρεντόμ, του Έντσο Σίφο, των αδερφών Μπενζά αργότερα στα 90s και του Mαρκ Βίλμοτς. Αυτού που τώρα είναι προπονητής του Βελγίου και έχει φτάσει την χώρα του στην έκτη θέση της κατάταξης της Fifa. Αφού πρώτα μας έπεισαν ότι είναι χώρα, τώρα μας πείθουν ότι είναι ομαδάρα στο ποδόσφαιρο. Nα, λοιπόν, πως τα κατάφεραν.

Πώς γίνεται σε μια χώρα που δε μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους να παίζουν τόσο καλή μπάλα;

Στο Βέλγιο μιλούν δύο διαφορετικές γλώσσες όχι μόνο στο γήπεδο αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Στα κομμωτήρια, στα σούπερ μάρκετ, στις τράπεζες μπορεί να κάνεις μια ερώτηση στα γαλλικά και να σου απαντήσουν στα ολλανδικά. Μύλος! Οι σχέσεις μεταξύ τους πάντα ήταν τεταμένες, το γλωσσικό ζήτημα δεν έφευγε και στις συνεντεύξεις Τύπου γινόταν το έλα να δεις. Οι ερωτήσεις έρχονταν στις δύο γλώσσες, οι απαντήσεις γυρνούσαν το ίδιο. Για παράδειγμα, ο Φερμάελεν στα ολλανδικά, ο Βίτσελ στα γαλλικά. Αυτά μέχρι κάποτε, γιατί τώρα αποφάσισαν να ενώσουν με τις διεθνείς επιδόσεις τους τη χώρα. Άλλο παράδειγμα είναι ότι κάθε χρόνο από το 1979 γίνεται μια έρευνα για το πόσο Βέλγοι νιώθουν οι Φλαμανδοί και πόσο οι Βαλλόνοι. Οι Φλαμανδοί δεν ένιωθαν τίποτα σε αντίθεση με τους Βαλλόνους.

Κάτι άλλο που τους έκανε να ξεπεράσουν τέτοια “μικρά” προβλήματα είναι το ότι η συγκεκριμένη φουρνιά παικτών είναι γεμάτη με παίκτες που έλκουν την καταγωγή τους από χώρες της Αφρικής κυρίως, οπότε το δίπολο Φλαμανδών και Βαλλόνων, μοιραία σπάει. Βοηθά κι ο αρχηγός, ο Βενσάν Κομπανί, που είναι ο κρίκος που ενώνει Βαλλόνους και Φλαμανδούς. Είναι Βέλγος, αυτό δηλώνει. Μιλά πέντε γλώσσες, είναι έξυπνος πολύ και σπούδασε παράλληλα Διοίκηση Επιχειρήσεων για να έχει να κάνει κάτι στην μετά το ποδόσφαιρο ζωή και όλοι τόσο στη χώρα του όσο και στη χώρα που εργάζεται, τον σέβονται.

Ο Βενσάν Κομπανί, αρχηγός της εθνικής Βελγίου και της Μάντσεστερ Σίτι ενώνει όλους τους Βέλγους.

Ο Κομπανί είναι ο αρχηγός μιας ομάδας σπουδαίων και δυνατών προσωπικοτήτων, του Φελαϊνί που στοίχισε 40 εκ. ευρώ στην Μάντσεστερ για να τον αποκτήσει, του βιρτουόζου Ντέμπελε της Τότεναμ που πέρσι είχε τις περισσότερες ολοκληρωμένες πάσες στο πρωτάθλημα της Αγγλίας, του Αζάρ του “μικρού Μέσι” που βγήκε παίκτης της σεζόν στη Γαλλία όταν ήταν 19 και 20 ετών.

Τι πλάνο είχαν μετά το στραπάτσο του Euro 2000;

Αυτή η ομάδα αποτελεί προϊόν δουλειάς και μίξης διαφορετικής κουλτούρας. Στο κομμάτι της δουλειάς πρέπει να γυρίσουμε 10-12 χρόνια πίσω, λίγο μετά το Euro 2000, όταν και έπιασαν ποδοσφαιρικό πάτο, αποκλεισμένοι από τους Τούρκους. Τελείωσαν την ποδοσφαιρική τους κρίση δίνοντας τα κλειδιά στον Μισέλ Σαμπλόν, τεχνικό διευθυντή της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας κι ακολούθησαν κατά γράμμα το σχέδιό του. Ο Σαμπλόν έδωσε μπροσούρα στις ομάδες με τον τρόπο που πρέπει να δουλεύουν όλες μα όλες οι παιδικές ακαδημίες της χώρας. Το σύστημα της εθνικής θα ήταν το 4-3-3 όλοι ακόμα κι αυτοί οι δύστροποι της Άντερλεχτ, έπρεπε να υπακούσουν ώστε τα παιδιά μεγαλώνοντας να έχουν αυτήν την τακτική στο DNA τους. Η νίκη του Σαμπλόν φαίνεται με τα τωρινά αποτελέσματα.

Για ένα κράτος μόλις 11 εκατομμυρίων ανθρώπων (φανταστείτε να είχαμε στην Ελλάδα τόσους πολλούς παίκτες άνω των 30+ εκ. ευρώ), η παραγωγή ταλέντου της τελευταίας δεκαετίας φαντάζει τεράστιο κατόρθωμα. Οι Βέλγοι πήραν τα καλύτερα συστατικά του “ολοκληρωτικού” ποδοσφαίρου των γειτόνων Ολλανδών και τα μπόλιασαν με την αφρικανογαλλική ταχύτητα κι ευελιξία.

Το 2007 ήταν η χρονιά που το Βέλγιο μπήκε σε τετράδα διοργάνωσης για πρώτη φορά στην ιστορία του. Τα τρομερά μωρά των U17 με τους Αζάρ και Μπέντεκε να πρωτοστατούν έφτασαν στα ημιτελικά και την επόμενη χρονιά ένα λίγο πιο μεγάλο γκρουπ παικτών βγήκε τέταρτο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο.