Ατλέτικο Μαδρίτης, “Εl fenόmeno”

Στην αρχή φεύγει ο Τόρες, μετά οι Αγκουέρο και Φορλάν, στο τέλος ο Φαλκάο. Κάθε χρονιά μετά από κάθε τέτοια αποχώρηση όλοι έψαχναν τον τελευταίο που θα κλείσει την πόρτα κι  έλεγαν ότι η Ατλέτικο Μαδρίτης θα επιστρέψει στις μέτριες χρονιές (που την είχαν φέρει ακόμα και στην Σεγούντα Ντιβιζιόν). Ίσως κάποιες ενδιάμεσες σεζόν να έλειψε πράγματι η σταθερότητα. Όχι όμως έπειτα από την άφιξη του Ντιέγκο Σιμεόνε στον πάγκο της, εκείνη την ευλογημένη προπαραμονή Χριστουγέννων του 2011. Ο ψαρωτικός αργεντίνος κόουτς μετράει ήδη τρεις  – ας τους πούμε «περιφερειακούς» – τίτλους: 1 Europa League (πέρυσι κόντρα στην Μπιλμπάο, είχε προηγηθεί και το τρόπαιο του 2010 απέναντι στη  1 ευρωπαϊκό Super Cup απέναντι στην Τσέλσι κι 1 Copa Del Rey. Και τώρα, είναι έτοιμος, μαζί με τους στρατιώτες του, για την τελική ευθεία.

Αν δεν υπάρξουν απρόοπτα (από αυτά που γίνονται στις τελευταίες αγωνιστικές) αυτο το Σαββατοκύριακο, η «Ατλέτι» ετοιμάζεται για τα δύο σημαντικότερα Σαββατοκύριακα της ιστορίας της. Στις 18 Μαϊου θα χρειάζεται να μη χάσει στην έδρα της έτερης διεκδικήτριας, Μπαρτσελόνα, για να πάρει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά το 1996. Και στις 24 του μηνός, αντιμετωπίζει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ τη μισητή συμπολίτισσα Ρεάλ, με σκοπό να ανέβει  για πρώτη φορά στον ψηλότερο ευρωπαϊκό θρόνο 40 χρόνια μετά τη μοναδική της συμμετοχή στον τελικό (είχε φάει 4 από τη μεγάλη Μπάγερν Μονάχου της εποχής, στον επαναληπτικό του αρχικού 1-1 – τότε δεν υπήρχε παράταση). Είναι, λοιπόν, το ποδοσφαιρικό στόρι μιας ομάδας που θαυμάσαμε, που έχει όλα τα φόντα να γιγαντωθεί στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα, και που 0ανεξάρτητα με το τι θα βγάλουν οι δύο τελευταίες της ζαριές συγκίνησε κάθε ποδοσφαιρόφιλο με τη φετινή της πορεία.

Πώς όμως εξηγούν αυτό το φαινόμενο οι άνθρωποι που βλέπουν από την «πρώτη θέση» την Ατλέτικο να επελαύνει. Ομαδάρα,καλοκουρδισμένη ορχήστρα, τυχερή, η ποδοσφαιρική «μετενσάρκωση» του προπονητή της Ντιέγκο Σιμεόνε, όλα μαζί ή κάτι άλλο; Σίγουρα πάντως η πιο ελπιδοφόρα ομάδα που είδαμε φέτος. Η μόνη που την πλησίασε ίσως να ήταν η Λίβερπουλ, αλλά ούτε κι εκείνη ήταν τόσο σταθερή όλη τη χρονιά.

Μιλήσαμε με δύο ειδικούς. Τον Τάσο Κολλίντζα (gazzetta.gr και  OTE TV), τον σπορτκάστερ που γνωρίζει την Πριμέρα καλύτερα από κάθε άλλον και είναι φανατικός με τους Μαδριλένους  «από το ’96 και την τότε μεγάλη ομάδα», όταν ο Σιμεόνε ήταν σημαντικό γρανάζι στα χαφ. Και τον Αντώνη Καρπετόπουλο (SportDay, NOVA, Sport 24), που κι εκείνος δεν εξεπλάγη τόσο από την απόδοση της Ατλέτικο φέτος. «Δεν ήταν τυχαία η ομάδα, ούτε έγινε κάτι ξαφνικά, είχαν ήδη δυο Europa League τα τελευταία χρόνια, ενώ πέρσι τερμάτισαν τρίτοι στο πρωτάθλημα. Έχει πίσω της μια τετραετία επιτυχιών και στην περίπτωση του Ντιέγκο Κόστα, φάνηκε πως είχαν έτοιμο το διάδοχο, μετά την πώληση του Φαλκάο».

Η Ατλέτικο  είναι εντυπωσιακή τόσο εντός όσο κι εκτός γηπέδου. Μέσα στο γήπεδο, εκτός από το poster boy της επιτυχίας της, που είναι ο Ντιέγκο Κόστα, «ίσως ο πιο εργατικός Βραζιλιάνος που υπάρχει αυτή τη στιγμή», σύμφωνα με τον Καρπετόπουλο, δεσπόζει η μορφή του Σιμεόνε και του περίφημου «cholismo», μιας φράσης που έγινε της μόδας στην Ισπανία και όχι μόνο. Η λέξη αυτή περικλείει τη φιλοσοφία και τη σκληρή δουλειά του Σιμεόνε που εμφανίζει όλες εκείνες τις αρετές που είχε ο ίδιος μέσα στο γήπεδο (σκληρός, ακούραστος αλλά κλαι ταυτόχρονα εγεφαλικός), απλωμένες και δουλεμένες σε μια ολόκληρη ομάδα, από τον τερματοφύλακα Κουρτουά μέχρι και τον τελευταίο αναπληρωματικό.«Το θέμα με το Σιμεόνε δεν είναι μόνο αν είναι καλός ή όχι, είναι ότι είναι ο κατάλληλος. Έχει το “δέσιμο” με την ομάδα από τη θητεία του ως παίκτης και το πρωτάθλημα του ’96 και τώρα δείχνει ο ικανότερος να κουμαντάρει το καράβι. Επίσης, έχει  εξαιρετικό momentum κι ας έχασε από τη Λεβάντε πρόσφατα, με όλους τους παίκτες να έχουν φτάσει σε υψηλή απόδοση, μιλάω για κάποιους που έχουν πικάρει όπως ο  Τουράν, ο Γκάμπι ή ο Τιάγκο. Αυτό είναι έργο Σιμεόνε, Αν συνυπολογίσουμε  ότι στο Τσάμπιονς Λιγκ έπεσαν πάνω σε μεγάλες άρρωστες, όπως η Μίλαν και η Μπαρτσελόνα, δε είναι παράλογο ότι βρέθηκαν στον τελικό της διοργάνωσης»,  συμπληρώνει ο «Κάρπετ». Με την «ευτυχή συγκυρία» της φετινής σεζόν και το ρόλο της στην πορεία της Ατλέτικο συμφωνεί και ο Κολλίντζας. 

Και προσθέτει μια άλλη διάσταση που αφορά τα οικονομικά της. Χρωστάει κι εκείνη όπως οι περισσότερες ισπανικές, χωρίς να εξαιρούνται Ρεάλ και Μπάρτσα, απλά τα δύο μεγαθήρια  είναι μεγαλύτερα οικονομικά ονόματα και το franchise τους βρίσκεται σε άλλα επίπεδα, στηριζόμενο από εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που προέρχονται από σπόνσορες, διαφημίσεις, τηλεοπτικά και ούτω καθεξής. «Είναι επίσης μια ομάδα, που πάει να πάρει εγχώριο τίτλο και Τσάμπιονς Λιγκ, έχοντας τεράστια χρέη. Τα οικονομικά της είναι σε τραγική κατάσταση και συν το γεγονός ότι δεν έχει τα ίδια έσοδα με τα τοπ ευρωπαϊκά κλαμπ, προκειμένου να  μένει στο πλαίσιο του οικονομικού fair play έχει ένα ξεκάθαρο περιορισμό και γι’αυτό είναι αναγκασμένη να πηγαίνει με χαμηλό προφίλ στις μεταγραφές. Δηλαδή, ενώ πούλησε για αρκετά εκατομμύρια τον Φαλκάο στη Μονακό, εκείνα τα χρήματα ουσιαστικά δεν πήγαν στα ταμεία της. Και η μεγαλύτερή φετινή μεταγραφή της, σαν όνομα, ο Νταβίντ Βίγια, μπορεί τελικά να της κοστίσει λιγότερο από τα 5 εκατομμύρια που είχαν συμφωνηθεί», μας είπε ο Τάσος Κολλίντζας.

Το Βιθέντε Καλντερόν είναι πάντα στο πλευρό της Ατλέτικο, πόσω μάλλον στη φετινη πορεία προς την κορυφή.

Η Ατλέτικο όμως κατάφερε το κάτι παραπάνω σε σχέση με τη,  επίσης εξαιρετική φέτος, Μπιλμπάο του Βαλβέρδε. Να μπει σφήνα και στην κούρσα για τον τίτλο, σπάζοντας το δίπολο των γιγάντων. Και η προϊστορία για φέτος τουλάχιστον, είναι με το μέρος των «ροχιμπλάνκος» ειδικά απέναντι στη Μπαρτσελόνα.Την απέκλεισαν στο Τσάμπιονς Λιγκ, τη νίκησαν σε διπλά ματς στο Σούπερ Καπ κι έφεραν λευκή ισοπαλία μαζί της στον πρώτο γύρο στη Μαδρίτη. Κι εδώ είναι που εντάσσεται ένα πολύ ιδιαίτερο στοιχείο που ξεχωρίζει αρκετά στη φετινή Ατλέτικο. Δεν παίζει πολλά παιχνίδια σκοπιμοτήτων. Έχει τη φιλοσοφία του αυτάρκους πολεμιστή κι εξαρτάται από τις δικές της δυνάμεις. Άλλωστε και ο Σιμεόνε έχει κατά καιρούς προκρίνει αυτό το mindset, πιστεύοντας ότι έτσι η ομάδα του μπορεί να πετύχει καλύτερα τους στόχους της. Ακόμη δηλαδή κι αν χρειάζεται ισοπαλία στο Καμπ Νου για να πάρει τον τίτλο στην Ισπανία, φαίνεται πως οι παίκτες της «γουστάρουν» περισσότερο να κάνουν το διπλό όπως πρόσφατα στο Στάμφορντ Μπριτζ. Παίζοντας στο «κόκκινο» μέχρι τελικής πτώσης ή καθολικής υπεροχής έναντι των αντιπάλων τους. Αποδεικνύοντας καθησυχαστικά, ό,τι και να γίνει στους δύο τελικούς, ότι κόντρα σε ένα ευρωπαϊκό ποδόσφαιρικό στερέωμα που ευνοεί τους νέοπλουτους τύπου Παρί ή Μάντσεστερ Σίτι, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που χτίζεται και δεν αγοράστηκε σε ένα καλοκαίρι. Σε δύο εβδομάδες, τα πράγματα ίσως να είναι πιο δύσκολα, μιας και η Ρεάλ έχει σκυλιάσει και έχει επικεντρωθεί ξεκάθαρα για να κατακτήσει ττη δέκατη μεγάλη κούπα της. Αλλά ίσως και να είναι …

…ο τέλειος επίλογος σε μια τέλεια χρονιά.