Πάνω από 200.000 Έλληνες «επένδυσαν» στη φυγή, τα τελευταία χρόνια με την ανεργία ξεπερνά το 50% στους νέους. Σε κάθε παρέα λέξη κλειδί η μετανάστευση. Λύση σε κάθε πιθανό πρόβλημα. Κάποιοι εγκαταλείπουν γιατί αναζητούν την ευρύτερη αποδοχή, άλλοι την επιβίωση, την αξιοπρέπεια και υπάρχουν και εκείνοι που κυνηγούν την επιτυχία, το χρήμα. Ονειρεύονται να επιστρέψουν γύρω στα 70, φτασμένοι πια, και να ζήσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους σε ένα ελληνικό νησί. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν θέλουν να γυρίσουν ποτέ. Μπορεί όλοι να μιλούν για μια εθνική τραγωδία, ένα λυπηρό γεγονός, όταν η χώρα μας χάνει τα σπουδαιότερα της ταλέντα, τα φωτεινά της μυαλά και τρώει τα παιδιά της. Όμως εγώ δεν την αλλάζω με τίποτα. Γιατί πέρα από τις αποχρώσεις του μπλε και τις όμορφες ημέρες που διώχνουν κάθε έγνοια μακριά, είναι αυτή η γλυκιά αναρχία που με συναρπάζει.
Μιας και πλησιάζει η ώρα να εγκαταλείψω, έστω προσωρινά, την χώρα μου, άρχισα να ψάχνω νέους που πήραν την τολμηρή απόφαση να «πετάξουν» σε έναν άλλο τόπο, να κυνηγήσουν το όνειρό τους, μια καλύτερη ζωή, ή έναν έρωτα. Μίλησα με τρεις νέες, δυναμικές, ταλαντούχες γυναίκες που εγκατέλειψαν την Ελλάδα, η κάθε μια για τον δικό της λόγο. Η Χριστίνα Παύλου, η Le Lektra και η Kassandra Powell έφυγαν και δεν το μετάνιωσαν ούτε λεπτό. Τι λησμονούν περισσότερο και τι απεχθάνονται στην Ελλάδα; Πως είναι η επαγγελματική τους ζωή στην Ευρώπη; Θέλουν να γυρίσουν; Όλες οι απαντήσεις στις παρακάτω γραμμές.
Η Χριστίνα Παύλου.
Έτσι λοιπόν γνώρισα τη Χριστίνα. Τον Μάρτιο του 2014, στα 34 της χρόνια, αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Γερμανία, με την οικονομική βοήθεια της οικογένειάς της φυσικά, αφού ήταν άνεργη τρία χρόνια. Σήμερα η Χριστίνα Παύλου έχει μαζί με την Μαρκέλλα, ένα υπέροχο καφέ, το Bitte Coffeehouse & süße griechische Kleinigkeiten, στην περιοχή του Kreuzberg. Δεν έχει βιώσει ρατσισμό αλλά μπορεί να διακρίνει την προπαγάνδα των μέσων και μας υπενθυμίζει πως.. άλλο είναι η πολιτική και άλλο οι λαοί. Αγαπάει το Βερολίνο και μάλλον η Αθήνα δεν της λείπει καθόλου. Μόνο η θάλασσα, ο ήλιος, η φαμίλια και ο αγαπημένος της σκύλος.
«Το να μεταναστεύσει κανείς στο Βερολίνο, ειδικά εάν δεν γνωρίζει την γλώσσα και αν είναι ανειδίκευτος, δεν είναι καλή ιδέα, αφού τα ποσοστά ανεργίας είναι μεγάλα. Φυσικά τα πράγματα είναι πολύ οργανωμένα και μπορείς να ζήσεις με τα κρατικά επιδόματα, αν είσαι πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το καλό με το Βερολίνο είναι ότι σε κάνει να αισθάνεσαι ελεύθερος. Με γοητεύει η πολυπολιτισμικότητα του, η φύση μέσα στην πόλη, η νυχτερινή ζωή, η ασφάλεια. Είναι η Νέα Υόρκη της Ευρώπης, με πιο χαλαρούς ρυθμούς.
Προωθούμε το ελληνικό στοιχείο στην καφετέρια μας, σερβίροντας ελληνικά γλυκά και πίτες. Επίσης, εστιάζουμε στον καλό καφέ. Το λογότυπο μας είναι ένας λίγο βαριεστημένος καπετάνιος που θυμίζει Έλληνα.
Δεν έχω αντιμετωπίσει καθόλου ρατσισμό. Βέβαια υπάρχει μεγάλη προπαγάνδα από τα ΜΜΕ.
Οι Γερμανοί είναι χαρούμενοι άνθρωποι, όταν βγαίνει ο ήλιος. Δεν είναι πάντως σκληροί και απρόσωποι, όπως νομίζουν οι περισσότεροι Έλληνες. Άλλο η πολιτική, άλλο οι λαοί.
Στην Γερμανία έχω εκτιμήσει την ελευθερία. Κανείς δεν ασχολείται μαζί σου, κανείς δεν σε σχολιάζει. Είσαι αυτό που θες να είσαι.
Στην Ελλάδα αγαπώ αυτό το «έξω καρδιά», που λέμε «δε βαριέσαι, σήμερα ο,τι γίνει και βλέπουμε για αύριο».
Η Αθήνα δεν μου λείπει. Νοσταλγώ όμως τη θάλασσα, τον ήλιο, τη φαμίλια και το σκυλάκο μου.
Θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα, αλλά όχι άμεσα. Αγαπώ την πατρίδα μου και τους ανθρώπους της, ακόμα και με τα στραβά της.»
Στην επόμενη σελίδα η Le Lektra.
