Αχαρναϊκός: Το στολίδι του Μενιδίου

Πάνθηρας: έτσι ξεκίνησε η ιστορία το 1939 ως το 1957. Υπεροχή Νεαπόλεως 1957-1959 και Υπεροχή Μενιδίου 1959-1961. Έκτοτε, η φανέλα είναι πράσινη-άσπρη και φέρει τριφύλλι. Αρρώστια.

Η χρυσή εποχή ήταν το 1978-1988 στη Β’. Κόσμος πολύς, εντός εκτός, λεωφορεία, τρένα, πλοία, γινόταν ο χαμός. Το 1982 έχασα την άνοδο στην Α’ για έναν πόντο.

Εγώ τότε ήμουν στο δημοτικό και διάβαζα σαν τον Χριστόδουλο επί Χούντας, οπότε μόνο στις πίκρες που ακολούθησαν ήμουνα φορτσάτος. Πρόλαβα όμως το 3-3 με τον γάβρο εντός στο Κύπελλο τη σαιζόν 1986-7. Καθόλου δεν με ενδιέφερε – ούτε με ενδιαφέρει – ότι έχασα 3-0 στον επαναληπτικό. Εγώ τους έκανα τους γάβρους να τρέχουν στα στενά, λέμε.

Για να ξαναβρεθώ στη Β’, περάσανε 25 χρόνια. Ναι ρε φίλε, 25 χρόνια. 25 χρόνια. Για μια πόλη 100.000+ κατοίκων, με τεράστια έκταση (όλη η προς τα εδώ Πάρνηθα) και με βαριά φανέλα, μια ολόκληρη ζωή μακριά από την φυσική μας θέση πήγαινε πολύ. Σταδιακά περάσαμε στην αδιαφορία, λίγος κόσμος, προβλήματα πολλά. Όσο να’ ναι, εγώ δεν είμαι Μπραχάμι και Ακράτητος και Χαλκίδα και Καλλονή. Εγώ έχω ιστορία. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα όταν δεν υπάρχει σάλιο. Και, όσο να’ ναι, η προκατάληψη απέναντι στο Μενίδι μετράει στο οικονομικό, οπότε χωρίς χορηγούς κλπ, ο φαύλος κύκλος ανατροφοδοτείται.

Τέλος πάντων, η ομαδάρα το έψηνε με την άνοδο από 5-6 χρόνια, αλλά όλο κάτι πήγαινε στραβά (βλέπε «αγνό ελληνικό ποδόσφαιρο»). Μέχρι πριν 2 χρόνια που ήρθε ο Θανέλλας και μας ανέβασε 2 κατηγορίες πάραυτα. Εννοείται ότι ο άνθρωπος άκουσε πολύ βρισίδι. Εννοείται ότι τον διώξαμε το καλοκαίρι για να φέρουμε τον Στράντζαλη (χωρίς σχόλια) και μόλις διώξαμε τον Στράντζαλη, τον ξαναπήραμε τηλέφωνο. Και τώρα πάμε με τον Μάκη τον Παπαδόπουλο και ψάχνουμε άλλον και όταν τον βρούμε, άντε να δούμε. Η φετινή χρονιά είναι ψιλοχαμένη ήδη, καθώς έμεινα αρκετά πίσω. Πάντως, η παραμονή θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, αλλιώς θα έχουμε επανάσταση.

Δεν ξέρω κανέναν που να θεωρεί τον Αχαρναϊκό ΙΔΕΑ. Όχι, δεν είμαστε τόσο ρόμπες όσο οι γάβροι, τα χανούμια, οι βαζέλες, τα σκουλίκια, οι γριές κλπ. Οπότε, όχι ρε φίλε, δεν είναι ΙΔΕΑ. Είμαστε τοπικιστές και το διαλαλούμε, ναι. Άρρωστοι σε μια αρρώστια χωρίς αιτία, ναι. Αλλά για μπάλα μιλάμε. Και μάλιστα, χαμηλού επιπέδου. Σοβαρευτείτε επιτέλους. Πίκρα ναι, ταλαιπωρία ναι, χαρές και λύπες ναι. Αλλά όχι και ΙΔΕΑ. Αυτά είναι για τα νούμερα τους άλλους, τους οπαδούς των ΔΕΚΟ. Ρεντίκολα που ξεπλένουν τις αμαρτίες του Σωκράτη, του Τίγρη (νιάου), του Αλαφούζου (τουιτουιτ) και πάει λέγοντας. Εγώ δεν ξεπλένω αμαρτίες κανενός. 25 χρόνια κάτω, αλλά τέτοια ρόμπα δεν έγινα ποτέ.

Γενικά, έχουμε κάνει τις ατασθαλίες μας, αλλά δεν έχουμε φτάσει στα ξεφτιλίκια που έκαναν πχ τα Άνω Λιόσα – τα γνωστά “σκουπίδια ντυμένα πεντοχίλιαρα” – που με τα δις από την χωματερή, ανέβηκαν 500 κατηγορίες σε 2 χρόνια και έμαθε η Ελλάδα τον Ακράτητο… ώρα πού είναι; Δεν υπάρχουν στον χάρτη.

Γενικά, μπάλα δεν βλέπεις, να τα λέμε αυτά. Εδώ δεν βλέπεις στην Α’, θα δεις στη Β-Γ-Δ; Οι κατηγορίες αυτές είναι μόνο ξύλο και εμείς φάγαμε τα νιάτα μας εκεί χάμω. Σπανιότατα βλέπεις παίκτη που να είναι κάτι παραπάνω και όταν συμβαίνει, κάνει μπαμ ότι το παιδί είναι για αλλού. Το ότι δεν βλέπεις μπάλα, σε δένει κάπως με την ομάδα (και τις κατηγορίες). Συνεχίζεις να πηγαίνεις να δεις κάτι που ξέρεις ότι δεν θα σου προσφέρει κάτι εξαιρετικό. Αλλά συμβιβάζεσαι. Έτσι είναι η ζωή, παίρνεις ό,τι βρίσκεις.

Γενικά, η διαιτησία μας παίζει κόντρα σε όλες τις κατηγορίες. Δεν είναι ψέμα, είναι αλήθεια. Κι εμείς δεν βάζουμε τα δυνατά μας σε κάθε παιχνίδι (σικ), αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Όταν το κοράκι κράταγε 10′ καθυστέρηση μέχρι να με ισοφαρίσει η Καλλονή για να μου κλέψει την άνοδο, γιατί το έκανε; Επειδή περίμενε να ζεστάνει ο ηλιακός το νερό για να κάνει άνετα το μπάνιο του μετά;

Γενικά, έχουμε κάνει τις ατασθαλίες μας, αλλά δεν έχουμε φτάσει στα ξεφτιλίκια που έκαναν πχ τα Άνω Λιόσα – τα γνωστά “σκουπίδια ντυμένα πεντοχίλιαρα” – που με τα δις από την χωματερή, ανέβηκαν 500 κατηγορίες σε 2 χρόνια και έμαθε η Ελλάδα τον Ακράτητο… ώρα πού είναι; Δεν υπάρχουν στον χάρτη.

Γενικά, η ομάδα δεν κυβερνιέται στιβαρά. Χωρίς λεφτά, ούτε ο Χριστός δεν θα έμπαινε στην Ιερουσαλήμ νικητής. Οπότε, τι να λέμε για μπάλα; Σκέψου ότι με τον τώρα τον πρόεδρο πηγαίναμε μαζί αγγλικά και με τον υπεύθυνο διαρκείας παίζαμε μπάλα στην αλάνα απέναντι. Δεν περιγράφω άλλο.

Γενικά, υπάρχει προκατάληψη από τα media. Παράδειγμα: ανεβήκαμε σε δύο χρονιές δύο κατηγορίες και δεν το έβλεπες πουθενά. Αν ανέβαινε ο Φωστήρας ή η Κόρινθος, θα γινόταν το σώσε.

Γενικά, πάνε οι εποχές που έπεφτε το πολύ το ξύλο το αλλιώτικο, με τα πορτοκάλια και τις πατάτες με τα ξυραφάκια. Αλλά ο μύθος παραμένει και πιο πολύ απ’ όλους, τον συντηρούν τα στρουμφ. Πρόπερσι, δεύτερος γύρος εντός με Προοδευτική Νεολαία (κοκοκο): περιμένουν αντίποινα για τα μπάχαλα του πρώτου γύρου στο Παλατάκι, όπου με τα παπάκια (κοκοκο) κλείσανε τον δρόμο και σπάσανε το αστικό που κουβάλαγε τους δικούς μας. Τέτοιος πανικός στις αρχές, ώστε να απαγορεύσουν στις κότες να έρθουν στο Μενίδι. Και ενώ δεν ήρθαν οι κοκοκο, ήρθαν δύο διμοιρίες ΜΑΤ και άλλες πέντε κλούβες με τους άλλους τους μπλε. Είχε κλούβα στην Αττική οδό, τέσσερα χιλιόμετρα από το γήπεδο.

Γενικά, η αστυνομία βαράει τους δικούς μας απρόκλητα. Έχουν γίνει σκηνικά και έξω και μέσα στο γήπεδο, τα οποία δεν βγάζουν νόημα. Όσο να’ ναι, όταν βλέπεις σε αγώνες Δ’ εθνικής να παρατάσσονται τα ΜΑΤ στη γραμμή του πλαγίου, ε το λες και πεταμένα κρατικά λεφτά.

Για να πας στο γήπεδο, αν έρχεσαι από Αθήνα, παίρνεις το Γ9 που σε αφήνει δίπλα. Δεν το χάνεις με τίποτα, μυρίζει λιβάνι όλη η περιοχή. Χορτάρι μια χαρά, 2 μεγάλες κερκίδες, βάζει πόσο κόσμο μέσα. Όχι σαν κάτι Κερατσίνια που καθίζουν 300 άτομα με το ζόρι και κάνουν μόνο για τα σχολεία της διαιτησίας, λέμε. Και φυσικά, έχουμε το χαρακτηριστικό, αιώνιο κλουβί για τους φιλοξενούμενους. Δεν καταλαβαίνω γιατί τους βάζουν εκεί μέσα, αφού πια δεν γίνεται τίποτα. Αλλά τους βάζουν. Η κερκίδα στην αποκεί την πλευρά, του τσιμέντου και του Βάλτου, έχει και γύφτους. Δεν ασχολούνται σοβαρά, για την βόλτα έρχονται. Ό,τι και να λέμε, είναι χαρακτηριστικό της περιοχής. Έτσι είναι γιατί έτσι πάει.

Ο Βάλτος είναι κάτι νεαροί. Χρησιμοποιούν κυρίως 2 ταμπούρλα, βεγγαλικά, χαρτιά τουαλέτας, χαρτιά από κομπιουτεράκι και κομμένα χαρτάκια. Και ροχάλες. Το παλεύουν, αλλά – ως γνωστόν – οι σύνδεσμοι όλων των ομάδων συντηρούνται από τους προέδρους. Εμείς που δεν έχουμε μπαγιόκο…Το μόνο που τους δίνει ο σύλλογος είναι κάτι νεράκια στο ημίχρονο, για να περιβρέχουν τον λάισμαν και να γελάμε. Είναι αστείο, από κάθε άποψη.

Από όλους τους παίχτες που περάσανε στα δικά μου τα χρόνια, αυτός που συμβολίζει τον Αχαρναϊκό είναι ο Μωϋσιάδης. Κάτι μπούτια να, μαυριδερός, σκυλί μαύρο, δίνει ό,τι έχει και όσο πάμε. Αυτό είμαστε ρε, βία στη βία της εξουσίας. Ιδρώνουμε τη φανέλα σε κάθε κατηγορία και βάζουμε τα ποδάρια μας στο κίνδυνο, χωρίς ασφάλιση, χωρίς μισθό, χωρίς εγγυήσεις για τίποτα. Το μόνο που ξέρουμε για το αύριο είναι ότι θα έρθει και θα υπάρχει Αχαρναϊκός. Το που θα παίζει δεν μας νοιάζει. Εμείς είμαστε άρρωστοι με το τριφύλλι.

Ο χαρακτηριστικότερος φίλαθλος είναι ο 60ρης που βρίζει πατώκορφα τη γυναίκα-λάισμαν, ενώ έχει δίπλα του την δικιά του τη γυναίκα, η οποία τρώει σπόρια αμίλητη σε όλο τον αγώνα. Και όλα αυτά, δίπλα σε κάτι παιδάκια από τις ακαδημίες.

Τέλος, Μενίδι ρε τσόφλια! Εσύ που διαβάζεις Popaganda, είσαι για ένα τετράγωνο συν/πλην της Κολοκοτρώνη. Άστο φίλε, δεν είσαι για τέτοιες πίστες. Μια φορά ήρθε ο Βαλλάτος και είδε χώμα δίπλα στα σπίτια και ακόμα το λέει στους φίλους του.