Ποιος φοβάται την Εθνική Γιβραλτάρ;

Η Εθνική ομάδα του Γιβραλτάρ το 1895 (!!! – επάνω ) ,το 1954 (αριστερά ) και σήμερα

Ύστερα από 14 χρόνια αναμονής και μια σειρά από ζυμώσεις και κόντρες που έφτασαν μέχρι και την απειλή των Ισπανών για αποχώρηση από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, το Γιβραλτάρ αποτελεί, από τον περασμένο Μάιο το 54^ο μέλος της Uefa. Στις 20 Σεπτεμβρίου καθορίστηκε επίσημα ότι αυτή η μικροσκοπική μύτη της Ευρώπης στο νοτιοδυτικό έμπα-έβγα της Μεσογείου θα έχει δικαίωμα να συμμετέχει με δύο ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ξεκινώντας από τη σεζόν 2014-2015: μία στο Champions και μία στο Europa Λιγκ.  

You Can Get Married in Gibraltar near Spain: Κυρίως γνωστό στη λαϊκή μυθολογία της Δύσης από το γάμο του ζεύγους Λένον-Όνο τον Μάρτιο του ΄69, το Γιβραλτάρ, όπως σχεδόν όλες οι παρόμοιες μίνι-χώρες του πλανήτη στηρίζει τη βιωσιμότητά του στις φοροελαφρύνσεις που παρέχει σε διεθνείς μπίζνες. Από το 2000 και μετά εξειδικεύτηκε μάλιστα ως έδρα εταιρειών online gaming και στοιχηματισμού. Παρόλα αυτά, το απώτατο της τοποθεσίας του, στον πορθμό που χωρίζει οριακά την  Ευρώπη από την Αφρική, καθώς και ο μονολιθικός βράχος των 500 περίπου μέτρων που δεσπόζει πάνω από τη μικρή πολιτεία των 30.000 κατοίκων, γοητεύει τουρίστες, οι οποίοι συρρέουν με τον τρομακτικό αριθμό των περίπου 10 εκατομμυρίων αφίξεων το χρόνο, έστω κι αν πρόκειται κατά κανόνα  για day-trippers. 1 ½ λεπτό από την dream-pop των Σουηδών Radio Dept. αποτυπώνει το κλίμα που συνάντησαν εκεί, σ’ ένα ορχηστρικό κομμάτι από το άλμπουμ Pet Grief (“Gibraltar”, 2006):

http://youtu.be/sGQArybBA68

Ακριβώς λόγω της αναφοράς στο Γιβραλτάρ ως βρισκόμενου «κοντά στην Ισπανία» και όχι «στην Ισπανία», το The Ballad of John and Yoko αντικαταστάθηκε από το One After 909 στην ισπανική κόπια της κλασικής μπλε συλλογής (The Beatles, 1967-1970). Μιλάμε φυσικά για τα τελευταία χρόνια της φρανκικής δικτατορίας, που γενικά επαναφόρτισε το κλίμα μεταξύ Ισπανίας και Βρετανίας γύρω από τον Βράχο.

http://youtu.be/pCXIR2tuz5Q

Ένα άλλο βρετανικό σύμβολο της ποπ κουλτούρας, ο Τζέιμς Μποντ, πάτησε το πόδι του στο Γιβραλτάρ στα 1987, επί Φελίπε Γκονζάλεθ δηλαδή, στη σκηνή που ανοίγει τo The Living Daylights. Εκεί ο Τίμοθι Ντάλτον συστήθηκε ως ο 4^ος κινηματογραφικός 007.

http://youtu.be/zln53gzMR7U

Κλειδώνοντας τη Γη Η ισπανοβρετανική διαμάχη πάντως διαρκεί πάνω από τριακόσια χρόνια, με τους Βρετανούς να διατηρούν την επικυριαρχία από τη συνθήκη της Ουτρέχτης (1713), έχοντας σχεδόν πάντα τη συγκατάβαση των ντόπιων, που κατά μεγάλη πλειονότητα έχουν ρίζες στο νησί. Ο Λόρδος Φίσερ, κορυφαίος Βρετανός ναύαρχος των τελών του 19^ου αιώνα, είχε χαρακτηρίσει το Γιβραλτάρ ως ένα από τα 5 κλειδιά που θωρακίζουν τον πλανήτη (μαζί με τα Ντόβερ, Αλεξάνδρεια, Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας και Σιγκαπούρη, που όλα βρίσκονταν τότε κάτω από βρετανικό έλεγχο). Πέρα από τη διαχρονικά στρατηγική του θέση, που βεβαιώνεται από το ότι πάνω από το ¼ του παγκόσμιου ναυτικού εμπορίου περνάει κάθε χρόνο μέσα από το στενό του, οι Ισπανοί στη σύγχρονη εποχή διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι καθημερινά χιλιάδες συμπατριώτες τους καταφεύγουν στο Γιβραλτάρ για συμφέρουσες αγορές σε εγχώριες λίρες, δίχως Φ.Π.Α., στερώντας έσοδα από το αναστενάζον ισπανικό ταμείο. Μόλις τον περασμένο Ιούλιο μάλιστα οι Ισπανοί καθιέρωσαν πρόσθετους και κουραστικούς ελέγχους στο συγκεκριμένο σύνορο, προκαλώντας μεγάλες καθυστερήσεις και εύλογο εκνευρισμό στους οδηγούς, αλλά και στη βρετανική κυβέρνηση. Ήταν η απάντηση των Ισπανών στην ξαφνική δημιουργία ενός τεχνητού υφάλου στα νερά του Γιβραλτάρ, ο οποίος μπλοκάρισε την ελεύθερη κυκλοφορία των, κατά πλειονότητα ισπανικών, αλιευτικών. Σ’ αυτή την ωραία ατμόσφαιρα ήρθε για να κουμπώσει και η έγκριση της συμμετοχής των ομάδων του Γιβραλτάρ στις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις.

Είμαστε κι εμείς εδώ «Η φιλοσοφία και ο λόγος ύπαρξης της Uefa είναι η προώθηση του ποδοσφαίρου στις 4 γωνιές της Ευρώπης. Κι εμείς είμαστε μία από αυτές τις γωνιές, είτε αυτό αρέσει στην Ισπανία είτε όχι». Με επιχείρημα μια κυριολεξία και με αρκετά τσαμπουκαλεμένο ύφος, ο Τζόι Νούνιεζ, πρώην πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας του Γιβραλτάρ (GFA) κατά την προηγούμενη δεκαετία, απευθυνόταν το 2006 στα δύσπιστα ακόμα τότε μέλη του ευρωπαϊκού κονκλάβιου, τα οποία λίγο αργότερα (Ιαν. 2007) θα απέρριπταν με συντριπτική πλειοψηφία, 45 έναντι 3 το αίτημα για πλήρη ένταξη της κουκκίδας αυτής στον χάρτη της Uefa. Τέσσερα χρόνια αργότερα, μια απόφαση του γνωστού μας CAS (Ανώτατου Αθλητικού Δικαστηρίου της Λοζάνης), ενάντια στη φωτογραφική ρύθμιση της Uefa ότι όλα τα κράτη μέλη της πρέπει να είναι και μέλη του O.H.E., θα άνοιγε το δρόμο στην ανατροπή των δεδομένων και στην ένταξη του Γιβραλτάρ. Οι τρεις παλαιόθεν υποστηρικτές του Βράχου ήταν βέβαια οι αναμενόμενοι: Αγγλία, Σκοτία, Ουαλία. Κοινό τους χαρακτηριστικό με το Γιβραλτάρ, πέρα από την καταγωγή, είναι ότι όλοι τους σχημάτισαν εγχώριες ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες από τον 19^ο αιώνα, βρίσκονται δηλαδή στο top-10 των πιονέρων του αθλήματος σε παγκόσμιο επίπεδο. Η  Ομοσπονδία του Γιβραλτάρ (GFA) ιδρύθηκε το 1895, δεκατέσσερα χρόνια πριν από την αντίστοιχη ισπανική (και 31 πριν από την Ε.Π.Ο). Την ίδια χρονιά της ίδρυσης διοργάνωσαν και ένα Κύπελλο, το οποίο δεν είναι ακόμα σίγουρο ποιος το πήρε, καθώς άλλες πηγές αναφέρουν τη Gibraltar f.c. (ομάδα των ντόπιων, ένα μίγμα ισπανών, βρετανών και κάποιων ιταλών) και άλλες την Jubilee f.c. (ομάδα του βρετανικού στρατού).

Η  Ομοσπονδία του Γιβραλτάρ (GFA) ιδρύθηκε το 1895, δεκατέσσερα χρόνια πριν από την αντίστοιχη ισπανική (και 31 πριν από την Ε.Π.Ο). Την ίδια χρονιά της ίδρυσης διοργάνωσαν και ένα Κύπελλο, το οποίο δεν είναι ακόμα σίγουρο ποιος το πήρε, καθώς άλλες πηγές αναφέρουν τη Gibraltar f.c. (ομάδα των ντόπιων, ένα μίγμα ισπανών, βρετανών και κάποιων ιταλών) και άλλες την Jubilee f.c. (ομάδα του βρετανικού στρατού)

Football around the Rock Το πρώτο γήπεδο διαμορφώθηκε πάνω στον ισθμό στο εσωτερικό ενός ιπποδρόμιου και είχε μάλιστα χορτάρι. Πολύ γρήγορα μπόρεσαν και οργάνωσαν μια υποτυπώδη εγχώρια λίγκα, ενώ το κύπελλο πήρε την απίθανη ονομασία Rock Cup. Σ’ ένα ντοκουμέντο από μια El Mundo Deportivo του 1907, ο Κάρλος Ρούμπιο, τότε πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης και πρωτοπόρος του ισπανικού ποδοσφαίρου γενικότερα, έγραφε για την ανάγκη να σχηματιστεί μια ισπανική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου προκειμένου να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου (1908), προτείνοντας σε συλλόγους από όλη τη χώρα να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να τις δοκιμάσουν σε έναν πρώτο αγώνα καλώντας στη Μαδρίτη μια αντιπροσωπευτική ομάδα από το Γιβραλτάρ, η οποία πίστευε ότι θα ήταν «πολύ δυνατή». Το ματς αυτό δεν έγινε ποτέ, και τελικά η πρώτη εθνική Ισπανίας σχηματίστηκε αρκετά αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του ‘20. Αυτή η κόντρα θεωρητικά θα μπορούσε να γίνει έναν και βάλε αιώνα αργότερα, στο πλαίσιο των προκριματικών του Euro 2016, εκεί όπου η εθνική του Γιβραλτάρ θα κάνει το επίσημο ντεμπούτο της. Όμως ήδη ο πονήρης Μισέλ Πλατινί έχει ξεκόψει οποιαδήποτε πιθανότητα να κληρωθούν μαζί στον ίδιο όμιλο, βγάζοντας έστω λίγο από τη δύσκολη θέση τους ισπανούς, οι οποίοι φοβούνται ότι αν αναγνωρίσουν την αντιπροσωπευτική ομάδα του Γιβραλτάρ, πολύ σύντομα θα κληθούν να κάνουν κάτι παρόμοιο και για τις αντίστοιχες της Καταλονίας και της Χώρας των Βάσκων.   Υπάρχει ωστόσο η εντελώς θεωρητική πιθανότητα από του χρόνου, οι πρωταθλητές του Γιβραλτάρ ή οι νικητές του Rock Cup να ροκάρουν τόσο πολύ στα προκριματικά των Champions και Europa League αντίστοιχα και να πέσουν πάνω σε κάποιον ίβηρα γείτονα. Τέτοια ματς πάντως διοργανώνονταν πανηγυρικά και όμορφα σε περιόδους που οι σχέσεις βελτιώνονταν και ήταν φυσικό ο πρώτος φιλικός αγώνας μιας ομάδας που αποκλήθηκε Εθνική Γιβραλτάρ να γίνει τελικά στην κοντινή Ανδαλουσία, απέναντι στην ομάδα της Σεβίλλης (τον Απρίλιο του 1923, ήττα 0-2). Η στενότητα του χώρου στο Γιβραλτάρ οδήγησε, κατά τον Β’ Παγκόσμιο, στην καταστροφή του γηπέδου στον ισθμό προκειμένου να διαμορφωθεί ένας διάδρομος για τα αεροπλάνα που θα χρησιμοποιούνταν για την εισβολή των Συμμάχων στη Βόρεια Αφρική. Ένα νέο γήπεδο, το Victoria Stadium, θα χτιζόταν αμέσως μετά τον πόλεμο δίπλα στο αεροδρόμιο, για να αποτελέσει θέατρο της «χρυσής εποχής» του ποδοσφαίρου στο Γιβραλτάρ (τέλη δεκαετίας ‘40-αρχές ‘50), όταν και το επισκέφτηκαν δεκάδες ομάδες, από τη Ρεάλ και την Ατλέτικο Μαδίτης ως τη Χάιντουκ Σπλιτ, τη Βάκερ Ίνσμπρουκ και τη σουηδική Γιόνσεπινγκ, απέναντι στις οποίες η ερασιτεχνική αντιπροσωπευτική ομάδα του Γιβραλτάρ στεκόταν με αξιώσεις, με ιστορικότερη στιγμή μια ισοπαλία με 2-2 απέναντι στη Ρεάλ. Από το 1953 και μετά άρχισαν όμως οι αξιώσεις του Φράνκο, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ο Τσόρτσιλ τού είχε υποσχεθεί την παράδοση της κυριαρχίας του Γιβραλτάρ σε ανταπόδοση για τη μη εισβολή κατά τον Πόλεμο. Οι Βρετανοί τον αγνόησαν και οι επισκέπτες σιγά-σιγά άρχισαν να αραιώνουν… Η ιστορία της εξέλιξης του ποδοσφαίρου στο Γιβραλτάρ έχει αποτυπωθεί σε ντοκιμαντέρ του τηλεοπτικού σταθμού του Βράχου:

http://youtu.be/_vsQBjoMncE

Μπάλα μέχρι το Τέλος του Κόσμου Στη σκιά του Βράχου, ό,τι πιο κοντινό στο καλλιθεάτικο Ελ Πάσο δηλαδή, το στάδιο Victoria με τις 8.000 θέσεις, αρχικά χωμάτινο και στη συνέχεια με συνθετικό τάπητα, φιλοξενεί έως σήμερα όλους τους αγώνες της εγχώριας λίγκας και του Rock Cup. Φαίνεται λογικό, μέσα στα 6,7 μόλις τετραγωνικά χιλιόμετρα της έκτασης του Γιβραλτάρ, να μην υπάρχει παρά μόνο ένα μεγάλο γήπεδο. Κι όμως, η σημασία που έδωσαν οι εκεί αρχές στην υπόθεση της ποδοσφαιρικής αναγνώρισης τους οδηγεί σήμερα στην κατασκευή και ενός δεύτερου γηπέδου, ακριβώς στο λεγόμενο Europa Point, στο νοτιότερο ηπειρωτικό σημείο της Ευρώπης, εκεί όπου το ένα τέρμα θα βλέπει στη Μεσόγειο και το άλλο στον Ατλαντικό. Από το 2016 και μετά, η θάλασσα στο σημείο που οι αρχαίοι ταύτιζαν με την Άκρη του Κόσμου είναι πιθανό να υποδέχεται μπάλες από στραβοκλοτσιές, αν και το σκηνικό στο Europa Point Stadium μάλλον δεν θα θυμίζει ακριβώς Mordillo, αφού φιλοδοξία της GFA είναι να χτίσει ένα μοντέρνο στάδιο 10.000 θέσεων που να πληροί όλους τους σύγχρονους κανόνες. Το σίγουρο είναι ότι από το Γιβραλτάρ περιμένουν πια και τη συνδρομή της Uefa, τόσο στο χτίσιμο του νέου σταδίου, όσο και στα εγχώρια ερασιτεχνικά κλαμπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι και μόνο η συμμετοχή της αντιπροσωπευτικής ομάδας στα προκριματικά του Euro 2016 θα αποφέρει ένα ποσό πάνω από μισό εκ. € που θα μοιραστεί στους συλλόγους ανάλογα με τον αριθμό των παικτών που θα συνεισφέρουν. Η δε συμμετοχή στον α’ προκριματικό των Champions/Europa League, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, θα αποφέρει στα κλαμπ που θα προκριθούν μέσω των εγχώριων διοργανώσεων 340 και 100 χιλ € αντίστοιχα. Καλά λεφτάκια, δηλαδή, για αρχή…

Ένα δεύτερο γήπεδο κατασκευάζεται στο νοτιότερο ηπειρωτικό σημείο της Ευρώπης, εκεί όπου το ένα τέρμα θα βλέπει στη Μεσόγειο και το άλλο στον Ατλαντικό. Από το 2016 και μετά, η θάλασσα στο σημείο που οι αρχαίοι ταύτιζαν με την Άκρη του Κόσμου είναι πιθανό να υποδέχεται μπάλες από στραβοκλοτσιές, αν και το σκηνικό στο Europa Point Stadium μάλλον δεν θα θυμίζει ακριβώς Mordillo

Glory Glory Man United (of Gibraltar) Για να ικανοποιήσει το μίνιμουμ στάνταρ της Uefa, η GFA αύξησε της ομάδες της Gibraltar Premier Division από 6 σε 8. Η έναρξη του πρωταθλήματος δεν έχει ακόμα προσδιοριστεί, όμως συνήθως ξεκινάει το Δεκέμβριο και τελειώνει τον Μάιο. Το μεγάλο φαβορί και φέτος είναι η Lincoln f.c., πρωταθλήτρια για 11 χρόνια σερί, από τον καιρό που λεγόταν Newcastle United και φορούσε ολόιδια τα ασπρόμαυρα ριγέ των Magpies. Η Lincoln αποτελείται κυρίως από μέλη μιας περίφημης παιδικής ομάδας που είχε εντυπωσιάσει σε μια τουρνέ στις Η.Π.Α. στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας. Στη λίγκα ωστόσο υπάρχει και άλλο ένα tribute club, η Manchester United Gibraltar, που ονομάστηκε έτσι το 1957 με τις ευλογίες του Ματ Μπάσμπι. Γενικότερα, όλα τα ονόματα των ομάδων που συμμετέχουν είναι αγγλοτραφή, όπως αγγλοτραφές είναι και το ενδιαφέρον για συμμετοχή στις επίσημες υποχρεώσεις της Εθνικής Γιβραλτάρ, που αναμένεται να ξεκινήσουν από τον Σεπτέμβριο του 2014. Ήδη ο Ντάνι Χιγκινμπόθαμ, 35χρονος σέντερ μπακ που ξεκίνησε την καριέρα του με λίγες συμμετοχές στην (αγγλική) Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και πέρασε από κάμποσα κλαμπ της Πρέμιερσιπ (με τελευταίο τη Στόουκ, το 2011), δείχνει ζεστός να εκμεταλλευτεί τις ρίζες της μητέρας του στο Γιβραλτάρ για να πραγματοποιήσει το διεθνές του ντεμπούτο σε αυτήν την προχωρημένη ηλικία, έστω κι αν πλέον αγωνίζεται σε πολύ λιγότερο ανταγωνιστικό επίπεδο (Conference).

Έτοιμοι για ζημιές Στην προσπάθειά της για διεθνή αναγνώριση, η Εθνική Γιβραλτάρ πύκνωσε από τη δεκαετία του ΄90 και μετά τις εμφανίσεις της σε διάφορα φιλικά και ημιεπίσημα τουρνουά, στα οποία συνήθως συμμετείχαν αντίστοιχα μη αναγνωρισμένες αυτοδιοικούμενες περιοχές του πλανήτη. Σίγουρα ελάχιστοι θα έχουν υπόψη τους ότι το λαμπρότερο πεδίο δόξας για την ομάδα υπήρξε η Ρόδος, καθώς το καλοκαίρι του 2007 φιλοξένησε τους Διεθνείς Αγώνες Νήσων, ένα πολυαθλητικό γεγονός που φιλοξενεί αντιπροσωπείες από νησιωτικές ή παραθαλάσσιες περιοχές, είτε αυτές διαθέτουν/επιθυμούν αυτονομία είτε όχι. Στον τελικό του ποδοσφαιρικού τουρνουά, στο γήπεδο του Διαγόρα, το Γιβραλτάρ νίκησε τη Ρόδο με 4-0! Πιο πρόσφατα, τον Μάρτιο του 2011, η φιλική νίκη με 3-0 στο Victoria κόντρα στα Νησιά Φερόε (που έχοντας λύσει εδώ και καιρό τα όποια παρόμοια θέματά τους με τη Δανία έδειξαν έμπρακτη συμπαράσταση σε εκείνη την κρίσιμη περίοδο) φανέρωσε ότι το επίπεδο των Gibraltarians είναι ικανό να προκαλέσει μερικά σοκ, σαν αυτά που έχουμε κατά καιρούς δει στο παρελθόν από τους θεωρούμενους ως νάνους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

http://youtu.be/jyjd-q6S-fA

Παρακάτω ανατρέχουμε στα πιο χαρακτηριστικά από τα σοκ αυτά:

Πέντε Μικροσκοπικοί Θρίαμβοι

12.9.1990 Νησιά Φερόε – Αυστρία 1-0
Στο πρώτο επίσημο ματς της ιστορίας της, τον Σεπτέμβριο του 1990, μια ομάδα που για τα στερεότυπα της ελληνικής ποδοσφαιρικής αργκό δεν μπορεί να αποκληθεί τίποτε άλλο παρά «ψαράδες» νίκησε με 1-0 την ισχυρή ακόμα τότε Αυστρία, στο ουδέτερο μάλιστα γήπεδο της σουηδικής πόλης Λαντσκρόνα. Προτού πετύχει αυτό το παλικαρίσιο γκολ, ο Τόρκιλ Νίλσεν είχε προλάβει να συμμετάσχει σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες σκακιού.

http://youtu.be/LFbxsLiq2Ro

13.10.2004 Ανδόρα- ΠΓΔΜ 1-0
Το 2004 ήταν ιστορικό και για το ποδόσφαιρο της Ανδόρας, αφού τότε σημείωσε την πρώτη επίσημη νίκη της, έπειτα από 30 σερί ήττες, κάποιες από τις οποίες ήρθαν με μπόλικη γκαντεμιά. Μόλις 350 άτομα που βρέθηκαν στο γηπεδάκι Κομουνάλ στο υψόμετρο της Λα Βέλα, έγιναν  μάρτυρες του ιστορικού γκολ από τον αριστερό χαφ Μαρκ Μπερνάους, τότε παίκτη της Έλτσε. Σε κατάσταση ράκους, ο κόουτς της ΠΓΔΜ Ντράγκαν Κανατλαρόφσκι ψέλλισε κάτι για ντροπή και ταπείνωση, προτού παραιτηθεί.

http://youtu.be/YgIk2BjxTiQ

10.3.1993 Σαν Μαρίνο-Τουρκία 0-0
… Όπως όμως έχει πει σωστά και κάποια αθλητικογραφική ψυχή, αν οι ήττες των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων γεννούν οποιοδήποτε συναίσθημα εθνικής ντροπής ή ταπείνωσης, τότε οι Σανμαρινέζοι θα πρέπει να είναι οι πιο σκυθρωποί, ταπεινωμένοι και εξευτελισμένοι άνθρωποι στον πλανήτη. 23 χρόνια έχουν περάσει από το επίσημο ντεμπούτο τους και ακόμα σημείο αναφοράς αποτελεί το παιχνίδι απέναντι στην Τουρκία για τα προκριματικά του αμερικανικού Μουντιάλ, εκεί όπου ο πορτιέρε Μπενεντετίνι τα έπιασε όλα.

http://youtu.be/mJ2xrlO3Zws

28.3.2007 Λιχτενστάιν-Λετονία 1-0
Με νωπή ακόμα την ανάμνηση από το αγχωτικό 0-1 της Ελλάδας στο Βαντούζ, το Λιχτενστάιν εδώ και καιρό ζορίζει και ενίοτε πιάνει στον ύπνο ισχυρότερες ομάδες, αναζητώντας πάντως ακόμα ένα πιο βροντερό μπαμ. Στη σύνθεσή του περιλαμβάνει άλλωστε αρκετούς επαγγελματίες παίκτες, με κορυφαίο τον Μάριο Φριτσκ, ο οποίος με «γερμανικό» σουτ χάρισε αυτήν την πιο ξεχωριστή ίσως νίκη μέχρι σήμερα κόντρα στους Λετονούς. 39 χρονών σήμερα ο Φριτσκ, εντυπωσίασε και απέναντι στην Ελλάδα, μέχρι που μια θλάση στα τέλη του α’ ημιχρόνου τον έβγαλε νοκ-άουτ, διευκολύνοντας κάπως την ομάδα του Σάντος να αποφύγει ένα ιστορικό φιάσκο.

http://youtu.be/4nCmpiuC2Hg

23.2.1975 Μάλτα-Ελλάδα 2-0
…Κι αν η ελληνική εθνική μάς έχει συνηθίσει εδώ και αρκετό καιρό να αποφεύγει,  εύκολα ή (συνήθως) δύσκολα τις κακοτοπιές, πίσω στο 1975, στο ξερό στάδιο της Γκζίρα γνώριζε ίσως την πιο επώδυνη ήττα στην ιστορία της, καθώς είχε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια πρώτη πρόκριση σε τελική φάση Euro, σ’ έναν όμιλο όπου ακόμα συμμετείχαν η Βουλγαρία και η παγκόσμια και ευρωπαία πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία. Καμιά φορά η έλλειψη τηλεοπτικής κάλυψης λειτουργεί ευεργετικά, ακόμα και για μια συλλογικά θεωρούμενη ως χρυσή γενιά: Δομάζος, Παπαϊωάννου, Αντωνιάδης, Σαράφης, Κρητικόπουλος κ.ά. το βρήκαν από την ξαφνική αναλαμπή στην καριέρα των άσημων Βίνσεντ Μάγκρο και Ρίτσαρντ Ακουιλίνα.