Τη ζήσαμε στις αρχές τις εβδομάδας, τη σχολιάσαμε στα social, στις παρέες μας, γελάσαμε με memes, ξαναζήσαμε την ολική επαναφορά της θρησκευτικής ορκωμοσίας γιατί κατά τ’ άλλα είμαστε Ευρώπη #not. Μιλάμε για τον διορισμό της νέας κυβέρνησης και κυρίως τις τελετές παράδοσης-παραλαβής που στις περισσότερες των περιπτώσεων τα χαμόγελα των συμμετεχόντων είναι τόσο αποτυχημένα που θυμίζουν φάτσα «έχω πατήσει σκατά αλλά είμαι η κουμπάρα στον γάμο, κάτσε να κάνω την ανήξερη κι ενθουσιασμένη, και ίσως δεν τους έρθει η μπόχα».
Όχι, δεν διαβάζετε ξαφνικά τη στήλη «Λα Γκρέκα Μπελέτσα» του Παναγιώτη Μένεγου. Όλο αυτό ήταν μια εισαγωγή για να έρθουμε σε αυτό που μας απασχολεί εδώ.
Έχετε ζήσει τελετή παράδοσης-παραλαβής στα Γκομενικά σας; Εάν ναι, τότε αυτό που πέρασαν οι πρώην και νυν υπουργοί πριν δυο μέρες ήταν μια φτωχή, απλοϊκή εκδοχή της.
Θα μου πεις σε ποια περίπτωση έχουμε παράδοση-παραλαβή στις σχέσεις; Απλό. Όταν τελειώνει η μία και ξεκινάει καπάκι η επόμενη (ή έχει ήδη ξεκινήσει αλλά οκ, ας κρατήσουμε τα βασικά προσχήματα). Και ακόμη πιο βαρβάτη εκδοχή: όταν ο/η πρώην και ο/η νυν είναι μεταξύ τους φίλοι ή γνωστοί.
Συμβαίνει παιδιά, μην κοιτάζετε μακριά σφυρίζοντας αδιάφορα. Συμβαίνει να μην προλάβεις να κάνεις ουφ και να βρεθείς στην αμέσως επόμενη «κατάσταση». Κι ενώ για να βρίσκεσαι εκεί σημαίνει ότι το ήθελες -με το ζόρι δεν γίνονται αυτά- το όλο σκηνικό, ας το παραδεχτούμε έχει τις ιδιαιτερότητες του.
Η Τζένη τα έφτιαξε με τον Ντίνο εννιά μέρες μετά τον χωρισμό με τον Ανδρέα. Την τρίτη φορά που έκαναν σεξ και είχε τον πρώτο της οργασμό ο Ντίνος άκουσε ένα ωραιότατο «Χύνω, Ανδρέα, χύνω» και δεν ήξερε αν έπρεπε να καυλώσει κι άλλο που έκανε τη Τζένη να χύνει ή να του πέσει δια παντός επειδή όταν έχυνε η Τζένη σχεδόν με παυλωφικά αντανακλαστικά ούρλιαζε Ανδρέα και όχι Ντίνο. Δεν είπε κάτι την πρώτη φορά, η Τζένη ήθελε να ανοίξει το κρεβάτι να την καταπιεί, πέρασε λίγος καιρός, στο σεξ ο Ντίνος ήταν μωράκι μου, καύλα μου κλπ κλπ γιατί η Τζένη για λίγο καιρό είπε να αποφύγει τα ονόματα αλλά η στραβή έγινε σε ένα μικρό καβγαδάκι που πάνω στην ένταση η Τζένη διαολόστειλε τον Ανδρέα και ο Ντίνος αναρωτιόταν αν έπρεπε να χαρεί γιατί τουλάχιστον εδώ ήταν έκφραση οργής και όχι καύλας ή αν έπρεπε να το πάρει απόφαση ότι θα έπρεπε να ακούει και στο όνομα Ανδρέας. Γι΄αυτό κορίτσια, διαλέξτε έναν Γιώργο ή μια Μαρία, η πιθανότητα να λένε έτσι και τον/την επόμενο είναι μεγάλη και σίγουρη.
Πέρα από το χιουμοριστικό του πράγματος με τα ονόματα, είναι δύσκολο όλο αυτό. Γιατί ακόμη κι αν απολύτως συνειδητά προχωράς σύντομα, πολύ σύντομα σε μια νέα σχέση έχεις κρατήσει τα χούγια της προηγούμενης, ειδικά αν αυτή ήταν μακροχρόνια. Έχεις μπει σε έναν ρυθμό λειτουργίας, ξέρεις τι πρέπει να απαντήσεις σε μια διαμάχη, τι να αποφύγεις να πεις όταν δεν έχεις όρεξη για πολλά πολλά, ξέρεις τα κουμπιά του άλλου κι εκείνος τα δικά σου.
Σε μια νέα σχέση πρέπει να τα ανακαλύψεις όλα αυτά εκ νέου και όταν το διάστημα που μεσολαβεί είναι μικρό τότε πρέπει να έχεις προλάβει να επανέλθεις στις εργοστασιακές σου ρυθμίσεις και να είσαι έτοιμος/έτοιμη να βρεις ρυθμό με έναν νέο άνθρωπο. Και το βασικότερο, ο άνθρωπος αυτός πρέπει να έχει υπομονή γιατί ξέρει ότι «έμπλεκε» με κάποιον που μόλις βγήκε από συναισθηματική διαδρομή με κάποιον άλλον.
Δεν είμαστε ρομπότ. Δεν υπάρχει, για τους περισσότερους τουλάχιστον, διακόπτης να τον πατάς να κάνεις κλικ οφ, κλικ ον.
Και κακά τα ψέματα, θα γίνουν και συγκρίσεις. Το πιθανότερο είναι να λειτουργήσουν θετικά υπέρ του νέου προσώπου, αλλιώς γιατί βρεθήκαμε μαζί του; Αλλά, άτιμη ζωή, μπορεί σε κάποια πράγματα το μυαλό να μας παίξει παιχνίδια. Στο σεξ για παράδειγμα, όσο κι αν ο χρόνος λέμε ότι φέρνει ξεθύμασμα του πάθους φέρνει άλλο τόσο και οικειότητα και γνώση του τι κάνει τον άλλον να του σκάνε πυροτεχνήματα. Ακόμη κι αν την κρίσιμη εκείνη στιγμή σκεφτείς «Ο Μάκης έγλειφε όντως την κλειτορίδα, όχι αυτό που νόμιζε ότι ήταν κλειτορίδα» ε μη το θέσεις έτσι. Πες εσύ τι θες, το να αναφέρεις τις καλύτερες επιδόσεις του/της πρώην δεν βοήθησε ποτέ κανέναν επόμενο.
Για τη χαρντκορίλα ο/η πρώην να γνωρίζονται με τον/την επόμενο και να βρίσκονται όλοι μαζί σε κοινές παρέες ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσω ξεχωριστή ενότητα εντός Γκομενικών, που ούτως ή άλλως δε θα εξαντλούταν για τουλάχιστον ένα χρόνο.
Ένα θα πω: Ακόμη στηλιτεύουμε το πώς ο Σαμαράς δεν παρέδωσε στον Τσίπρα. Όταν χάνεις το παιχνίδι, απέδειξε τουλάχιστον ότι ήσουν ικανός και αξιοπρεπής παίκτης. Στο κάτω κάτω, το παιχνίδι δεν τελειώνει ποτέ.