Σταύρος Διοσκουρίδης
Τα καλοκαίρια, στα οικογενειακά παραθαλάσσια μέρη. Τι θα ήμασταν χωρίς αυτά; Η φωτογραφία είναι από την Ακράτα.
Οι σφολιάτες. Πρέπει ν’ απαγορευθούν με νόμο.
Βασίλης Κ. Κουρουμιχάκης
Το καλοκαίρι χρόνος που αφιερώνεις στον εαυτό σου. Κακά τα ψέματα, το πραγματικό τέλος του έτους είναι το καλοκαίρι και όχι ο Δεκέμβρης. Άρα πριν το ξεκίνημα του Σεπτέμβρη είναι η ιδανική περίοδος για να κλείσεις εκκρεμότητες που άφησες τους προηγούμενους μήνες. Βλέπεις τις ταινίες που δεν πρόλαβες, αν είναι και σε θερινό σινεμά ακόμα καλύτερα. Έχεις πολλά ράθυμα μεσημέρια να διάβασες βιβλία και περιοδικά και να ακούσεις τη μουσική που θες. Τέλος είναι η ιδανική περίοδος να οργανώσεις και να σχεδιάσεις με την ησυχία σου τη χρονιά που έρχεται.
Όσο περνάνε τα χρόνια ξεφτίζει η γοητεία του καλοκαιριού αφού το ιδανικό σενάριο των δυο-τριών μηνών κοντά στη θάλασσα από ευσεβής πόθος καταλήγει παιδική ανάμνηση και τελικά επιβιώνεις το μεγαλύτερο διάστημα με ανεμιστήρες και κλιματιστικά (αν είσαι τυχερός) σε μια πόλη με εκνευρισμένους κατοίκους που κι αυτοί θα ήθελαν να λείπουν.
Παναγιώτης Μένεγος
Η ηδονική εκείνη στιγμή των καλοκαιρινών διακοπών, συνήθως μετά την 3η-4η μέρα, που δε θυμάσαι που έχεις βάλει το κινητό σου. Είσαι με τα αλάτια σε κάποιο μπαλκόνι, ακούς μουσική και δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από εκείνο το μυθιστόρημα που κοντεύεις να τελειώσεις μέσα σε μια μέρα…
Τα «τούβλα» της βιβλιοθήκης. Όλο το χρόνο μένουν στα ράφια, «θα τα διαβάσεις στις διακοπές». Και μόλις έρχονται, προτιμάς να πάρεις μαζί σου τα μικρότερα. Τζάμπα, δηλαδή, εισακούστηκε το λαϊκό βιβλιοφιλικό αίτημα και οι εκδόσεις Άγρα επανέκδοσαν από πέρυσι το καλοκαιρι τις σχεδόν 1200 σελίδες του 2666 από τον Ρομπέρτο Μπολάνιο;
Θεοδόσης Μίχος
Ζήτω οι βόμβες κύριοι! Ζήτω το καλοκαίρι!
Τι μένει από την Αθήνα αν βγάλεις την κίνηση (στους δρόμους, στα μπαρ, στα εστιατόρια, στις “δημόσιες υπηρεσίες” – ναι, ακόμη κι εκεί); Μια πόλη-φάντασμα του πραγματικού εαυτού της. Μην ακούτε που λένε δηλαδή πέντε-έξι πυροβολημένοι, μια μαλακία και μισή είναι η πρωτεύουσα τον Αύγουστο. Εκμεταλλευτείτε ακόμη και το τελευταίο κατσικοχώρι που σας έχουν καλέσει και γενικά κάντε ό,τι περνάει από το χέρι σας για να περάσετε όσο γίνεται λιγότερες μέρες σε αυτό το ημιψόφιο θερινό καθαρτήριο (ούτε καν κολαστήριο δηλαδή, τόσο μάπα η φάση). Εκτός πια κι αν είστε το Τζενάκι ή ο Νώντας…
Πάνος Μπάρας
Εκείνες οι βραδιές, που σε παίρνει το ξημέρωμα στην παραλία, εάν δεν έχει ιδιωτικοποιηθεί, παρέα με φίλους, αλκοόλ και μια απαραίτητη κιθάρα.
Το καλοκαίρι είναι δυστυχώς εκείνη η εποχή, που ξεμυτίζουν ασύστολα, τα πιο ενοχλητικά έντομα όλων, τα κουνούπια. Οι συνέπειες αυτού του ξεμυτίσματος, είναι γνωστές σε όλες και όλους, εφόσον τις βιώνουμε κυριολεκτικά στο πετσί μας. Τσιμπήματα, αυτός ο εκνευριστικός ήχος γύρω από το αυτί σου, την ώρα που πας να κοιμηθείς και βεβαίως ολόκληρες περιουσίες, που δαπανούνται κάθε χρόνο, σε αντικουνουπικά και λοιπά σχετικά σωτήρια προϊόντα. Ας μην θίξουμε και τις αρρώστιες που συχνά πυκνά μεταδίδουν. Θάνατος!
Ντενίσα Μπαϊρακτάρη
Να βρίσκεσαι σε μια πανσιόν στην Ύδρα και να λες ιστορίες μέχρι τις 4:00 το πρωί και κυρίως αυτός που τις ακούει να κλαίει από τα γέλια. Αξία ανεκτίμητη.
Στις 23 Ιουλίου πάνω από 60 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους με τον χειρότερο τρόπο. Τις ημέρες που ακολούθησαν όλοι γίναμε εθελοντές και τρέξαμε να βοηθήσουμε. Δεν γίναμε μόνο εθελοντές όμως, κάποιοι από μας θέλησαν να γίνουν και εκδικητές σαν άλλοι ύπερήρωες, μόνο που ο Σούπερμαν κι ο Μπάτμαν μάχονταν πραγματικά το κακό και δεν εύχονταν καρκίνο στους πολιτικούς από το πληκτρολόγιό τους. Οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να είναι θυμωμένοι είναι αυτοί που σε μια μέρα έχασαν τα πάντα, οι υπόλοιποι οφείλουμε να είμαστε ψύχραιμοι και να βοηθήσουμε…Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να καπηλεύεσαι τον πόνο του άλλου απλά και μόνο γιατί δεν συμπαθείς τον Τσίπρα και τον Ψινάκη. Ας το σκεφτόσουν πριν τους ψηφίσεις…
Λίνα Ρόκου
Richard Gere – Poolside,1982 Photo by Herb Ritts
«Είμαι αστερίας, είμαι αχινός, με τρως, νιώθω τη γλώσσα σου, οι ασβεστωμένοι τοίχοι με τυφλώνουν, ξαπλώνω κάτω από τα αλμυρίκια, κοιμάμαι, κοιμάμαι όπου βρω, βγαίνω από τη θάλασσα, γλείφω τα μπράτσα μου, αλάτι, ιώδιο, καλοκαίρι, σάλιο, ποτίζω τη γλάστρα με τον βασιλικό, πιάνω τα μαλλιά μου σε αλογοουρά, φιλάω τους ιδρωμένους σου κροτάφους, πίνω παγωμένη λεμονάδα, ακούω τα τζιτζίκια να ξελαρυγγιάζονται, ξύνω το ταλαιπωρημένο γατί στο πηγούνι, φτύνω τα κουκούτσια του καρπουζιού, σε ταΐζω με την καρδιά μου, κάθομαι στην ψάθινη καρέκλα της ταβέρνας, τα μπούτια μου γεμίζουν σημάδια, έχω μελανιές στα γόνατα, έχω σκληρές πατούσες, βάφω τα νύχια των ποδιών μου, παίζω με τα μαλλιά σου, βγάζω φωτογραφίες το ηλιοβασίλεμα, τρίβομαι στα σεντόνια, η πλάτη μου ξεφλουδίζεται, το σύμπαν είναι βουτηγμένο σε αντηλιακό καρύδα, δεν με τσιμπάει ούτε ένα κουνούπι, παίρνω τηλέφωνο τη μαμά μου και εκείνη δεν ανησυχεί για τίποτα, πετάω πάνω στην ιπτάμενη πετσέτα θαλάσσης, πίνω την τρίτη Piña colada της βραδιάς, γλιστράω μέσα στο καλαμάκι, γλιστράς μέσα μου, χώνομαι μέσα σε ένα κοχύλι, τα βράδια ονειρεύομαι δελφίνια, τα μεσημέρια τα βλέπω δίπλα μου, τα πρωινά ξυπνάω νωρίτερα στην αγκαλιά σου, μόνο και μόνο για να ακούσω την ανάσα σου ενώ κοιμάσαι.»
Το ξέρω ότι είναι αυτό-αναφορικό αλλά σε μια στήλη με προσωπικό χαρακτήρα που μου ζητούν να μιλήσω για το καλοκαίρι μου αυτός είναι για εμένα ο πιο εύκολος τρόπος, με ένα απόσπασμα από το «Τέλος της πείνας» μου.
Οι πυρκαγιές, οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, το χάος και όσα ακολούθησαν. Καμία οργάνωση από την πολιτεία, καμία βεβαιότητα ότι στην επόμενη φυσική καταστροφή θα είμαστε πιο έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε.
Ζωή Παρασίδη
Θα χωριστούμε σε αυτούς που θέλουν ξαπλώστρα και σε εκείνους που την απορρίπτουν, θα ενυδατώνομαστε με μπύρα, θα τρώμε υπερβολικά ή πρόχειρα, θα αγαπηθούμε υπερβολικά και θα τσακωθούμε για βλακείες αλλά θα είμαστε σε παραλίες.
Όλα τα παραπάνω κρατάνε λίγο ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε μόλις μπαίνει ο Αύγουστος.
Ελένη Τζαννάτου
Περισσότεροι δίσκοι, περισσότερα βιβλία. Κι άλλοι δίσκοι, κι άλλα βιβλία κυρ Στέφανε.
Θάνατος πιο βίαιος από όσο είναι ήδη μόνος του. Στάχτες. Όχι μόνο για αυτό καλοκαίρι, μιας και για κάποιους δεν θα περάσει γρήγορα στη λήθη, αλλά θα τους στοιχειώνει ανεπανόρθωτα στο διηνεκές.
Τζούλια Τσιακίρη
Τα καινούρια ψυγεία SMEG όπως τα φαντάστηκαν τα θεϊκά μυαλά του οίκου Dolce & Gabbana.
Απευθύνομαι στη γάτα της φωτογραφίας που έβγαλε μια φίλη μου από φωτογραφία της Joan Leigh Fermor στην υπέροχη έκθεση “Φωτογράφος και αγαπημένη” στο Μουσείο Μπενάκη:
Άραξε εδώ και μη φοβάσαι, ω ψυχή
ο τόπος σου τόσο πολύ έχει το κάλλος
που όσο κι αν καταστραφεί
κάτι θα μείνει να χαλάσει κι ένας άλλος!