Κόμικ του Έκτορα Αποστολόπουλου.
Όλοι οι άντρες χέρι-χέρι. Πολιτικοί πρωτοστάτησαν (δύο στελέχη του κόμματος D66 εμφανίστηκαν σε συνεδρίαση πιασμένοι απ’ το χέρι), γιατροί, δικηγόροι, φαντάροι και λοιποί άντρες σε όλα τα μήκη και πλάτη εκδήλωσαν την συμπαράστασή τους σε ένα gay ζευγάρι που δέχθηκε επίθεση στην ολλανδική πόλη Άνρεμ. Η κοινωνία δεν αρκέστηκε σε ανακοινώσεις καταδίκης από κόμματα και φορείς.
https://twitter.com/usatodayvideo/status/849651898131124229
To Love του Netflix. Έχει ήδη δύο κύκλους που αποτελούνται από επεισόδια διάρκειας 30 λεπτών. Ένας σούπερ νερντ τύπος προσπαθεί να τα τακιμιάσει με μια εξαρτημένη σε διάφορα πάθη. Από πίσω κρύβεται ο Judd Apatow που πριν από μερικά χρόνια έφερε την αναγέννηση της αμερικάνικης κωμωδίας. Δεν γελάς πολύ, ούτε αγχώνεσαι, μάλιστα μερικές φορές δεν καταλαβαίνεις γιατί βλέπεις ορισμένες σκηνές. Όπως συμβαίνει και στη ζωή όμως. Κυλάει σαν νεράκι, έχει τοποθετήσει όλες τις νέες μορφές επικοινωνίας με απόλυτη φυσικότητα («ο έρωτας στα χρόνια του Uber» είναι η περιγραφή που του δίνει ο ξένος τύπος) και σερβίρει αρκετά τουριστικά το Λος Άντζελες. Καλή προβολή.
Άσχετα αν έχει δίκιο ή άδικο, η απόφαση του Τραμπ να πατήσει μόνος του το κουμπί για την εκτόξευση πυραύλων στην 77η μέρα που βρίσκεται στην προεδρία, δείχνει πολλά για το ζοφερό μέλλον της γειτονιάς μας.
Μαθαίνουν οι Γερμανοί από εμάς ή εμείς από αυτούς; Τι είναι UP και τι DOWN θα το αποφασίσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος.
Η γνωριμία και η συζήτηση με τη Γιάννα και τον Γιώργο, δύο 30χρονα μέλη της MENSA, που αποτελεί τον διεθνή οργανισμό με τα άτομα υψηλότερης ευφυίας στον κόσμο. Το εντυπωσιακότερο, μάλιστα, δεν είναι ο δείκτης νοημοσύνης τους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τον αξιοποιούν: Η Γιάννα διδάσκει σε χαρισματικά παιδιά πώς να διαχειρίζονται τη «διαφορετικότητά» τους, ώστε αυτή να τα διευκολύνει και να μην τα απομονώνει από τους συνομηλίκους τους, ενώ ο Γιώργος, μέσα στην Ελλάδα της κρίσης, έχει καταφέρει να ανοίξει δύο δικές του επιχειρήσεις και ετοιμάζει την τρίτη. Last but not least, και οι δύο μιλούν με εξαιρετική σεμνότητα. Προσεχώς, στην Popaganda.
Η φολκλόρ ατμόσφαιρα των εγκαινίων της σήραγγας των Τεμπών. Παπάδες να βλογάνε μπετά, βλαχοδήμαρχοι με καθρευτέ ray ban και γυαλιστερά κουστούμια φουσκωμένοι σαν παγώνια απο περηφάνια,οι κατηγορίες της νυν κυβέρνησης για καθυστερήσεις των προηγούμενων, ο εκνευρισμός των προηγούμενων που δεν αναγνωρίστηκε το δικό τους έργο. Όλα αυτά έδωσαν μια κάποια αίσθηση κανονικότητας κι ένα μικρό διάλειμμα από τη μνημονιακή δυστοπία θυμίζοντας για λίγο ωραίες εποχές. Ίσως όχι τόσο σημαντικό όσο το ίδιο το έργο αλλά το χρειαζόμασταν κι αυτό.
Τα αθηναϊκά συνοικιακά σουβλατζίδικα. Όχι ως άλλο ένα κεφάλαιο στον τόμο της Νοσταλγίας που γίνεται όλο και πιο κουραστικός, αλλά ως μια ένεση αυθεντικότητας κόντρα στο άγευστο προκάτ που μισοκατέστρεψε το εθνικό μας έδεσμα. Εκεί που δεν έχει επιμεληθεί κάποιος interior το ντεκόρ, εκεί που οι οικογένειες έκαναν έξοδο στα 80s, εκεί που στην εντελώς -όχι επειδή είναι τρεντ αλλά επειδή έτσι πρέπει από πάντα- αλάδωτη πίτα δεν μπαίνουν μαρούλια, καρότα και λυγδερές ανθυποκίτρινες/ανθυπορόζ σος. Μόνο κρεμμύδι, ντομάτα, μαϊντανός, κόκκινο πιπέρι και το πιο ελαφρύ κεμπάπ που θα βρείτε στην Αθήνα για να κοιμηθείτε μετά σαν σαν πουλάκα. Στον Τόμας τον Αρμένη δηλαδή… (Μήτρου Σαρκουδίνου 43, Νέος Κόσμος, 210 9015981).
Κεντρικό δελτίο ειδήσεων, ALPHA, τη Δευτέρα που μας πέρασε. Στο στούντιο ο Δήμος Βερύκιος με τον «εθνικό μας Τουρκοφάγο» Σάββα Καλεντερίδη συνομιλούν σε ύφος να κλεινόμαστε στα καταφύγια γιατί ο εχθρός είναι προ των πυλών. Μετά πάσα για Χρυσή Αυγή – η υπόθεση του ξυλοδαρμού του 24χρονου είναι ακόμα ζεστή – επί 2.5 λεπτά βλέπουμε κάτι σαν διαφημιστικό βίντεο κλιπ για τις δραστηριότητές τους, ο παρουσιαστής φυσικά έχει sad face όταν τελειώνει. Και καπάκι κι άλλο βίντεο, Σώρρας time – ο ηγέτης και μια πυροβολημένη δίπλα του αρνούνται ότι συνέβη η δολοφονία Γρηγορόπουλου. Πάλι sad face. Στις ΗΠΑ, η εκλογή Τραμπ έχει οδηγήσει σε μια άνοιξη της δημοσιογραφίας, η οποία καταλάβε ότι πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Στην Ελλάδα, τα αντιστοιχα δικά μας, απλά τα εντάξαμε στην ύλη κι ακούσια τα διαφημίζουμε. Με sad face.
Εκείνη μπορεί να θυμάται αλλά εγώ δεν έχω ιδέα πότε ακριβώς γνωριστήκαμε. Θυμάμαι όμως όλα (εντάξει, σχεδόν όλα) όσα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα όντας και οι δύο κομμάτια ενός ψυχοσωματικού συναισθηματικού παζλ που φαντάζει, και πιθανότατα θα παραμείνει, αδιάρρηκτο όσο κι αν το σχήμα του έχει αλλάξει (και θα συνεχίσει να αλλάζει) από εκείνο το βράδυ στο υπόγειο του Decadence, τότε που νομίζω ότι τραβήξαμε την πρώτη μας μεθυσμένη φωτογραφία.
Από τότε έχουμε χωρέσει σε αρκετές ακόμη, κυρίως σε σπίτια και σε φεστιβάλ και σε παραλίες (μερικές, μάλιστα, σε φεστιβάλ δίπλα σε παραλίες) και κάθε φορά που τις κοιτάζω αυτό που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι αναγνωρίζω σε κάθε μία τον άνθρωπο που έχω σήμερα μπροστά μου, ενώ την ίδια στιγμή πχ (νομίζω ότι) δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου και όχι μόνο εξαιτίας κάποιων αισθητικών ατοπημάτων. «Με τα χρόνια έμαθε να ψάχνει την ευτυχία στο επόμενο εικοσιτετράωρο», διαβάζω στο «αυτί» του πρώτου της βιβλίου που κυκλοφορεί σήμερα, και αυτός μάλλον είναι ένας καλός τρόπος για να πορεύεται κανείς σε αυτή τη ζωή.
Θα μου πεις το μυστικό Ροζίτα;
ΥΓ. Είχα τη χαρά και την τιμή να διαβάσω αποσπάσματα του βιβλίου αρκετό καιρό πριν από την έκδοση του, λίγο μετά την κυκλοφορία του δικού μου, και πλέον χαίρομαι γιατί ξέρω ότι μας ενώνει κάτι ακόμη. Ποιος να μας το έλεγε εκείνο το βράδυ στο Deca, ε Ροζ;
Παιδιά ξεψυχάνε μετά από επίθεση με χημικά. Ενός λεπτού σιγή για το ανθρώπινο είδος. Και πολύ μας είναι.
Ο Πειραιάς. Αρμυρός αέρας, υγρασία, βαπόρια. Τίποτα δεν υπογραμμίζεται. Ευγενικοί άνθρωποι . Το ρολόι του λιμανιού σημαίνει τις ώρες στον ρυθμό της μελωδίας των Παιδιών του Πειραιά.
Περιμένοντας το 049.
Τι να πει κάποιος για την Συρία; Εκεί οι βόμβες πέφτουν σαν χαλάζι. Με στενοχώρησε πολύ ότι η αγαπημένη μου άκρη της Αττικής το ιερό της Αρτέμιδος στην Βραυρώνα βυθίζεται. Βυθισμένο ήταν και πριν και το αποκάλυψαν οι αρχαιολόγοι. Τώρα σβήνει πάλι εγκαταλελειμμένο.
Η Ύπατη Αρμοστεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες εγκαινίασε την νέα διαδικτυακή πλατφόρμα ενημέρωσης “ΗΕLP” η οποία περιλαμβάνει πληροφορίες για διαδικασίες όπως η αίτηση ασύλου, η μετεγκατάσταση, η οικογενειακή επανένωση αλλά και για όλες εκείνες τις υπηρεσίες που μπορούν να διευκολύνουν την προσαρμογή τους εδώ.
Τα ΜΑΤ εξακολουθούν να θεωρούνται η ιδανική λύση από πρυτάνεις και πολιτικούς αρχηγούς προκειμένου να κατευνάσουν διαφορετικές από τις δικές τους φωνές στα πανεπιστήμια.
Η επίθεση με χημικά στη Συρία. Οι άνθρωποι της Συρίας που πασχίζουν να πάρουν ανάσα. Η επίθεση με βομβαρδισμούς των ΗΠΑ στη Συρία. Μια χώρα που πασχίζει να πάρει ανάσα.
Η έκθεση της σπουδαίας εικαστικού Anna Lassnig με θέματολογία την ελληνική μυθολογία στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων.
H νέα μόδα των bartenders να «τιγκάρουν» στον πάγο τα απλά ποτά. Δεν ξέρω αν είναι και τόσο νέα, πάντως εγώ τώρα το συνάντησα.
Saristra Festival 2017, 4,5 και 6 Αυγούστου. Δεν περιγράφω άλλο.
Νεραντζιές όλης της πόλης ανθισμένες ενωθείτε!
Και οι δίκαιοι κατά τη Θεία Γραφή πόσοι είναι; Και συλλογίζοντας αυτό επαίξανε τα μάτια μου στα χέρια μου οπού ήτανε απιθωμένα στο φιλιατρό. Και θέλοντας να μετρήσω με τα δάχτυλα τους δίκαιους ασήκωσα από το φιλιατρό το χέρι μου το ζερβί, και κοιτώντας τα δάχτυλα του δεξιού είπα: Τάχα να είναι πολλά; Και αρχίνησα και εσύγκρενα τον αριθμό των δικαίων οπού εγνώριζα με αυτά τα πέντε δάχτυλα, και βρίσκοντας πως ετούτα επερισσεύανε ελιγόστεψα το δάχτυλο το λιανό, κρύβοντάς το ανάμεσα στο φιλιατρό και στην απαλάμη μου. Και έστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα, και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα, γιατί είδα πως ήμουνα στενεμένος να λιγοστέψω, και κοντά στο λιανό μου δάχτυλο έβαλα το σιμοτινό του στην ίδια θέση. Εμνέσκανε το λοιπόν αποκάτου από τα μάτια μου τα τρία δάχτυλα μοναχά, και τα εχτυπούσα ανήσυχα απάνου στο φιλιατρό για να βοηθήσω το νου μου να εύρει κάνε τρεις δίκαιους. Αλλά επειδή αρχινήσανε τα σωθικά μου να τρέμουνε σαν τη θάλασσα που δεν ησυχάζει ποτέ, ασήκωσα τα τρία μου έρμα δάχτυλα και έκαμα το σταυρό μου.
Διονύσιος Σολωμός [8/4/ 1798- 9/2/1857], Η Γυναίκα της Ζάκυθος.
