Toν Φεβρουάριο του 2009, λίγους μήνες πριν τα θυρανοίξια του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης και ενώ κάποιοι εξακολουθούσαν να εκφράζουν αντιρρήσεις για το σχεδιασμό του μουσείου, ο αρχιτέκτονας του, Μπερνάρ Τσουμί, μου έλεγε: «Πώς μπορείς να χτίσεις ένα μουσείο, εν μέρει σχεδιασμένο για εκθέματα που ήδη φιλοξενούνται σε άλλο μουσείο και τα οποία είναι αντικείμενα παθιασμένης δημόσιας αντιπαράθεσης;».*
Πέντε χρόνια μετά, είναι προφανές ότι αυτό που δεν μπορούσε να ξέρει τότε ο Τσουμί είναι πως ουσιαστικά έχτιζε ένα μουσείο που θα γινόταν η σχεδία εν μέσω της τρικυμίας, το μεγάλο «κι όμως» της πιο σκοτεινής περιόδου της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, τουλάχιστον όσον αφορά στην ψυχολογία και στην αυτοπεποίθηση των πολιτών. Την ώρα που όλα γύρω κατέρρεαν – οικονομία, αγορά, πίστη σε θεσμούς και πολιτική, προσανατολισμοί- την ίδια ώρα που η φήμη της χώρας ευτελιζόταν και γινόμασταν ανέκδοτο και απόκληροι, γραφικοί μέθυσοι Ζορμπάδες και αποδέκτες του υψωμένου μεσαίου δαχτύλου της Αφροδίτης της Μήλου, υπήρχε το ένδοξο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης να συγκρατεί κάθε κίνηση ολικής καθίζησης της αστικής μας ταυτότητας και υπερηφάνειας.
Σε χρόνια ταραχώδη, το Μουσείο αυτό έγινε το άλλοθι, έγινε το «αύριο είναι μια νέα μέρα», έγινε το πειστήριο πως κάτι που προϋπήρξε έχει διασωθεί και θα συνεχίσει να εκπέμπει. Αξίζει να δει κανείς την παραληρηματική ένταση των τίτλων στα ρεπορτάζ που αναφέρονται κάθε τόσο σε διακρίσεις που παίρνει το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης διεθνώς – διότι καμία άλλη εγχώρια είδηση δεν μπορεί να δικαιολογήσει πειστικά αυτή την ένταση. Η καχυποψία έχει εγκαθιδρυθεί σε κάθε άλλη προσπάθεια δοξασίας και ενθουσιασμού– δείτε την επικοινωνιακή διαχείριση αλλά και την είσπραξη του μηνύματος της ανάπτυξης, για παράδειγμα. Η αμφισβήτηση που εκφράστηκε τόσο έντονα μέχρι το 2009 για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, έχει δώσει τη θέση της στην βεβαιότητα, στην ασφάλεια, στην παρηγοριά.
Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολής, ξεπερνά όσο κανένα άλλο μουσείο σε ολόκληρο τον κόσμο την αρχική του αποστολή, τη μοναδική εμπειρία επίσκεψής του. Είναι η σημαία, η μοναδική σημαία που μπορεί ακόμη να πλαταγίζει ελεύθερη, ρωμαλέα, την ώρα που όλες οι άλλες μένουν μεσίστιες ή παραδίδονται στην πυρά. Είναι η φωτογραφία της αυτοπεποίθησής μας.
*Το μεγάλο μουσείο της μικρής μας πόλης, LifO, 26/02/1999
