Το μεσημέρι της 4ης Οκτωβρίου στο Κουήνς, ο Αβόντε Οκουέντο, ένα δεκατετράχρονο αγόρι, πέρασε την αφύλακτη έξοδο του σχολείου του –ένα δημόσιο σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες – χωρίς από τότε να δώσει σημεία ζωής. Το πρόσωπό του, πρόσωπο ενός ασχημάτιστου μελαψού εφήβου με παχιά χείλη και θολό βλέμμα, σε ακολουθεί σε όλη τη Νέα Υόρκη. Ενενήντα πέντε χιλιάδες δολάρια (που αυξάνονται συνεχώς όσο οι πιθανότητες να βρεθεί σώος ο Αβόντε μειώνονται) περιμένουν όποιον τον βρει. Η θεαματική κινητοποίηση των Αρχών (και εκατοντάδων εθελοντών) για τον εντοπισμό του φαίνεται παράδοξη αλλά δεν είναι. Ο Αβόντε είναι αυτιστικός, ανίκανος να μιλήσει, και το δέλεαρ της αμοιβής δεν είναι παρά η ύστατη προσπάθεια να αποφύγουν το σχολείο και η Πολιτεία την ιλιγγιώδη αποζημίωση που θα χρειαστεί να πληρώσουν στην οικογένειά του, εάν και εφόσον το αγόρι παραμείνει άφαντο.
Είκοσι περίπου μέρες στη Νέα Υόρκη των τελευταίων ημερών του Μάικλ Μπλούμπεργκ δεν μπορούσα ν’ αποφασίσω αν –σε κανονικές συνθήκες- είναι τελικά εύκολο να χαθείς σε μια ξέφρενη πόλη σαν κι αυτή. Η ρυμοτομία της είναι σαν επιτραπέζιο, παντού μοιράζουν λεπτομερέστατους χάρτες, η σήμανση είναι εξαιρετικά επαρκής και, στο κάτω κάτω, στο Magnolia πουλάνε πάντα νοστιμότατα καπκέικς, τα ψίχουλά τους στο δρόμο είναι μια κάποια λύση έτσι όπως διασχίζεις ένα αχανές αστικό τοπίο ανάμεσα σε οικογένειες Γάλλων τουριστών και ζευγάρια που φωτογραφίζονται (όταν δεν φιλιούνται), στους σκελετούς των φαλαινών στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, τους άστεγους στις κρυφές γωνιές των λεωφόρων, τους αφαιρετικούς κήπους της Τζόρτζια Ο’ Κηφ στο ΜΟΜΑ και τα κορίτσια του Μπαλτύς στο Μητροπολιτικό. Πάντα, ωστόσο, υπάρχει ο κίνδυνος να ξεστρατίσεις. Από αφηρημάδα, περιέργεια ή μια ξαφνική επιθυμία για ένα άδειο λιβάδι πέρα απ’ τους ουρανοξύστες ή μια κρυψώνα μυστική, ιδανική για να φυγαδεύσεις ένα αίσθημα που εκκρεμεί χρόνια.
Στο ξενοδοχείο McKittrik, στο Τσέλσυ, οι Punchdrunk μεταμορφώνουν ένα δαιδαλώδες κτίριο της δεκαετίας του ’30 σε άντρο βασιλικών φόνων. Δεν έχεις παρά να φορέσεις τη μάσκα σου και ν’ ακολουθήσεις το ένστικτό σου για να συναντήσεις τον Μάκβεθ και τους υπόλοιπους ήρωες της σαιξπηρικής τραγωδίας. Ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες και μπαινοβγαίνοντας σε δωμάτια όπου οι σκηνές του έργου «χορεύονται» χωρίς συγκεκριμένη σειρά και επαναλαμβάνονται συνεχώς χωρίς ποτέ να είναι ίδιες, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς σε μια χιτσκοκικής σύλληψης και πολυπρισματικής αισθητικής παράσταση, που σε υποδέχεται αμήχανο και φοβισμένο μέχρι να σε παρασύρει στις δίνες της.
Ο καιρός είναι ακόμα γλυκός, μόνο τα βράδια κρυώνουν απότομα αλλά κανέναν δεν φαίνεται να νοιάζει. Οι Νεοϋορκέζοι του Μανχάταν παρακολουθούν μαθήματα οινολογίας, ψιλοσνομπάρουν τον Ρωμαίο του Ορλάντο Μπλουμ αλλά αποθεώνουν τον Ντάνιελ Κρεγκ στην πιντερική «Προδοσία», περιμένοντας τον Γκοντό μαζί με τον Ίαν Μακ Κέλεν και τον Πάτρικ Στιούαρτ στο Cort Theatre.
Αν δεν σε καταπιεί το Macy’s, μπορεί να φτάσεις μέχρι το «αμαρτωλό» Μπρονξ ή το «ενάρετο» Μπρούκλυν –κατοικία του νέου δημάρχου της πόλης Μπιλ ντι Μπλάζιο – ή μέχρι κάτω στο ποτάμι, ακολουθώντας πάντα τις φωτογραφίες του εξαφανισμένου Αβόντε, που ίσως και να κρύβεται κάπου εδώ γύρω, πάντα του άρεσαν τα νερά (λέει η μητέρα του).
Κάποιοι μιλούν για το τέλος της οικονομικής ευμάρειας κάποιοι άλλοι επιμένουν ότι η ανάπτυξη θα συνεχιστεί, μην ξεχνάς το στοίχημα της τεχνητής νοημοσύνης. Δεν σε απασχολεί. Όπως σε κάθε ταξίδι, τα πάντα (και οι πάντες) δείχνουν να εξαρτώνται απ’ τη στιγμή κι ας πρέπει να υπολογίσεις και το τελευταίο λεπτό για να προλάβεις να τα δεις όλα. Εννοείται ότι ποτέ δεν τα βλέπεις όλα. Ούτε σε βλέπουν όλοι. Τα περισσότερα βλέμματα είναι φευγαλέα, μη βιαστείς όμως ν’ απογοητευτείς. Στον επόμενο δρόμο, ένα ζευγάρι μάτια μπορεί να σταθούν πάνω σου λίγο περισσότερο. Αν έχεις αρκετά λεφτά, τα παντρεύεσαι. Η πράσινη κάρτα για την απρόσκοπτη παραμονή σου εδώ κοστίζει όσο μια υπόσχεση αιώνιας αφοσίωσης. Και της ελπίδας, βεβαίως, πως κάποιος θα σε ψάξει αν χαθείς.
*Ο Άκης Δήμου είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο “Η αναγνώριση” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιγόκερως.
