Το 24ωρο μιας νέας μητέρας στην Αθήνα εν μέσω πανδημίας

Λένε πως το γυναικείο μυαλό είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε να ξεχνάει τον πόνο του τοκετού. Και λένε πως δεν χρειάζεται να περάσει και καιρός για να τον ξεχάσει, αρκεί η μητέρα να πάρει στην αγκαλιά το νεογέννητό της. Μόλις αυτό συμβεί, σβήνουν όλα. Οι οδύνες, οι φωνές, τα κλάματα. Για κάποιο λόγο όλο αυτό που περνάμε με την (διότι είναι γένους θηλυκού) COVID-19 μου φαίνεται σαν ένας πολύωρος και δύσκολος τοκετός, μέσα από τον οποίο θα ξαναγεννηθούμε – θέλω να πιστεύω περισσότερο σοφοί – και όλο τον πόνο και το στρες θα τα ξεχάσουμε μόλις αγκαλιαστούμε και πάλι. Στην πρώτη συναυλία. Στην πρώτη έξοδο για ποτό και φλερτ. Στη πρώτη βόλτα στη λιακάδα.

Το ποτήρι για μένα δεν είναι ούτε μισογεμάτο, ούτε μισοάδειο. Δεν είναι καν ποτήρι. Είναι ένα σφηνάκι γεμάτο ουίσκι, βυθισμένο σε ένα ποτήρι γεμάτο φθηνή μπύρα. Είναι ένα υποβρύχιο. Που θα το πιούμε, θα μας βαρέσει, θα μας στείλει αδιάβαστους, αλλά την επόμενη μέρα θα κάνουμε το σταυρό μας που δεν στραβωθήκαμε και θα ζούμε για να θυμόμαστε να μην ξανακάνουμε το ίδιο λάθος. Ποιο είναι το λάθος στην περίπτωση της COVID-19; Δεν είναι ένα, αλλά πολλά, αλλά δεν είμαι εδώ για να σας αναλύσω τη δική μου θεωρία. Είμαι εδώ για να περιγράψω το 24ωρό μου μέσα στην καραντίνα.

Αλλά πριν το κάνω αυτό, καλό θα είναι να πω ότι πριν από 6 μήνες έγινα μητέρα – σε έναν υπέροχο κορίτσαρο. Τι σημαίνει αυτό; Πως έχω ξαναμπεί σε καραντίνα, αν μπορούμε να πούμε έτσι τις πρώτες 40 μέρες με το παιδί στο σπίτι – και πως σε αυτή εδώ την καραντίνα, που έχουμε μπει όλοι μας, τολμώ να πω ότι περνάω καλύτερα. Γιατί ο πόνος του τοκετού ξεχνιέται, αλλά ο μήνας που ακολουθεί με τις ορμόνες να έχουν πάρει φόρα, φόρα κατηφόρα, με ένα νέο άνθρωπο στη ζωή σου, ο οποίος εξαρτάται 100% από σένα και έχει έρθει στο κόσμο χωρίς οδηγίες χρήσεως, με λίγο φαγητό (γιατί απλά δεν προλαβαίνεις να φας), και με πολλές ώρες σπαταλημένες στο youtube για να δεις και να μάθεις πως να θηλάζεις σωστά, δεν ξεχνιούνται.

Το 24ωρο μου λοιπόν έχει ως εξής…

5.30
«Ξυπνάω» αυτή την ώρα. Τα εισαγωγικά γιατί όταν έχεις μωρό τις νύχτες δεν κοιμάσαι ακριβώς. Είναι δηλαδή σαν να κοιμάσαι, αλλά χωρίς να κοιμάσαι. Οπότε ναι, «ξυπνάω» στις 5.30 μαζί με τα δύο μου γατιά, που αρχίζουν τα πρώτα νιαουρίσματα της ημέρας για φαγητό. Με αέρινα βήματα που θα ζήλευε και μία πρίμα μπαλαρίνα, καταφέρνω και βγαίνω από την κρεβατοκάμαρα, πηγαίνω στην κουζίνα, για να βάλω κροκέτες στους ζητιάνους, και μετά στο σαλόνι όπου κάνω άντληση με το θήλαστρο, ώστε να αφήσω φρέσκο γάλα για το μωρό μου για να έχει όταν θα λείπω στη δουλειά.

6.00
Κάνω διαλογισμό (το headspace είναι το app της καρδιάς μου) και εκπαιδεύω το νου μου να μη χαώνεται μέσα στις σκέψεις του. Κάποτε είχα διαβάσει κάποιον που είχε πει ότι ο διαλογισμός είναι η γυμναστική του μυαλού. Πρέπει να το βάλεις στο πρόγραμμα. Δεν έχει μα και μου. Χρειάζεται να κάνεις καθημερινή προπόνηση. Κάνω λοιπόν για 15 με 20 λεπτά.

7.30
Συναντιέμαι με το άλλο μου ραδιοφωνικό μισό, τον Θεοδόση Μίχο, και ανηφορίζουμε παρέα για τον Best 92.6, όπου μεταμορφωνόμαστε στους Πρωινούς του Best. Η άνοδός μας στο σταθμό είναι σιωπηλή. Μερικές φορές με το κράνος μου χτυπάω το κράνος του. Μου αρέσει που οι δρόμοι είναι άδειοι και η ατμόσφαιρα καθαρή. Το καταλαβαίνω και στην επιδερμίδα μου, αλλά και στα μαλλιά μου, που δεν μυρίζουν καυσαέριο.

8.00 με 10.00
Το να κάνεις εκπομπή με έναν από τους δύο καλύτερούς σου φίλους το λες και τύχη. Επίσης, είναι καλό και για το mental health μου, που λένε και στο χωριό μου, το ότι αφήνω για δύο ώρες το σπίτι.

“One more time we’re gonna celebrate / Oh yeah all right don’t stop the dancing” – Οι Πρωινοί του Best 92.6 το ζουν όπως οι Daft Punk

10.45
Επιστροφή στο σπίτι. Πρωινό με την οικογένεια. Αγκαλιές με τη μικρή και θηλασμός.

12.30
Ώρα για να διασκεδάσω πατέρα και κόρη. Οι δυο τους κάθονται στον καναπέ και με παρακολουθούν να γυμνάζομαι. Κάνω ένα πρόγραμμα ενδυνάμωσης για γλουτούς και μηρούς, ενώ στην συνέχεια κάνω 15 με 20 λεπτά yoga. Όλη αυτή την ώρα, η κόρη μου πότε με κοιτάει με απορία και πότε προσπαθεί να μπουσουλήσει για να πιάσει το κινητό μου ή για να με φτάσει και να μου τραβήξει τα μαλλιά. Ο πατέρας με κοιτάει με ύφος «τελειώνεις; μου έχει κοπεί το χέρι».

14.00
Μαγείρεμα. Πάντα ήμουν πολύ βασικιά στο φαγητό, πλέον έχω εξελιχθεί σε pro. Δώσε μου συνταγές και πάρε μου την ψυχή. Εννοείται πως πριν φάμε, αν είμαι υπερήφανη γι’ αυτό που έχω φτιάξει, το φωτογραφίζω, το ποστάρω στα στόρι και μετά κάθομαι με την ησυχία μου στο τραπέζι. Μαζί μας τρώει και η μικρή, η οποία γίνεται σαν πίνακας του Πόλοκ. Τελευταία φορά είχε πουρέ από κολοκυθάκι μέχρι και μέσα στα ρουθούνια της.

15.00 – 18.00
Μέσα σε αυτές τις τρεις ώρες έχω θηλάσει γύρω στις πέντε-έξι φορές, ανάλογα τις ορέξεις της Χλόης, έχω αφιερώσει 20 λεπτά να μάθω σουηδικά στο Duolingo, έχω χαζέψει σκρολάροντας στο instagram, έχω κάνει δουλειές σπιτιού (βάζω μικρούς στόχους – ένα δωμάτιο τη φορά – για να μην απογοητεύομαι), διαβάζω για τη διατροφή που θα κάνω στη μικρή, μπορεί να ανανεώσω και το site μου: ladypapaya.com

19.00
Ώρα για μπάνιο. Η αυτού μεγαλειότης, όχι εγώ βέβαια, παίρνει το μπάνιο της. Βάζουμε στο σαλόνι το μπανάκι της και την αρχίζουμε στα λουσίματα. Και δώσ’ του χαρές και γέλια κοιτώντας τον πατέρα της, που τη βρέχει με μία κούπα.

20.00
Αποχώρηση προς τα ενδότερα. Ήρθε η ώρα του ύπνου. Μαζί με τη Χλόη μπαίνουμε κάτω από το πάπλωμα. Λίγο πριν κοιμηθεί μαζί με τον πατέρα της, ανάβουμε τους φακούς των κινητών μας και τις παίζουμε θέατρο σκιών στο ταβάνι. Εν συνεχεία ένας ακόμη θηλασμός και γλυκά γλυκά έρχεται και ο ύπνος. Πάντα λέω ότι θα ξυπνήσω, μόλις αποκοιμηθεί, αλλά τελικά αυτό συμβαίνει σπάνια.

23.30
«Έβαλες φαγητό στα γατιά;». «Όχι». Αυτός είναι ο τελευταίος διάλογος με το σύντροφό μου. Ακολουθεί ξύνισμα των δικών μου μούτρων, ένα «αμάν» μέσα από τα δόντια, και τάισμα των ζητιάνων. Ξανά ύπνος. Και ξύπνιος γύρω στις 3 τα ξημερώματα για άντληση.

Και πάμε πάλι από την αρχή. Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, για μένα, που είμαι νέα μαμά, η καραντίνα είναι τι είχαμε, τι χάσαμε.