Αυτή η αναγκαστική παύση την οποία υποχρεώθηκε όλος ο πλανήτης να ακολουθήσει γεννά παράνοιες αλλά την λες και ευλογία.
Παράνοιες ναι, γιατί έμαθα να τρέχω από πρόβα σε πρόβα, από μέρος σε μέρος για συναυλίες και τώρα έχω κλειστεί στο σπίτι χωρίς να ξέρω πότε θα ξαναπαίξω , πότε θα ξαναδουλέψω, πότε θα βρεθώ με τους συνεργάτες και τους φίλους μου για να φτιάξουμε κάτι όλοι μαζί.
Ευλογία γιατί αυτό έπρεπε να γίνει χωρίς να έρθει πανδημία έπρεπε να γίνει για να καταλαγιάσει το μυαλό, να ξεκουραστεί το σώμα και να ζήσω περισσότερο με τα άτομα που αγαπώ (αυτό κι αν είναι δοκιμασία, να έχεις τον τρελό στο σπίτι όλη μέρα ).
Ο χρόνος υπάρχει άπλετος πλέον για ενδοσκόπηση, σχέδια , για καινούργια ξεκινήματα, για να φοβόμαστε, για να ελπίζουμε.
Ο φόβος υπάρχει σε όλους όσοι εργαζόμαστε σε συναυλίες, στο θέατρο, αν θα συνεχίσουν οι δράσεις μας από κει που τις αφήσαμε ή θα έχουμε μία καινούργια πραγματικότητα .
Άραγε πως θα είναι η πρώτη φορά που θα ξαναπαίξω σε κόσμο;
Παίρνω το αισιόδοξο σενάριο.
Θα είναι καλοκαίρι. Σίγουρα οι ψυχώσεις μου θα είναι καλά θρεμμένες μετά από τόσο μεγάλη αδράνεια.
Αγοραφοβία. (Θα δω τόσο κόσμο ξαφνικά και θα τρομάξω).
Αυξημένα αντανακλαστικά. (Υπάρχει περίπτωση να τραυματιστώ με το δοξάρι).
Αν είναι καλοκαίρι σίγουρα θα έχει πάρα πολλά πολλά πολλά τζιτζίκια, κουνούπια πεινασμένα (πηγαίνουν στα φώτα, άρα πάνω μου). Μετά την αφυδάτωση των χεριών από τα πλυσίματα, θα παστωνόμαστε και με αντικουνουπικά στο καπάκι .
Σίγουρα θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα θέλω να τελειώσει πρόβα ήχου από την λαχτάρα που θα χούμε να ξαναπαίξουμε όλοι μαζί.
Επίσης ο ήχος. Θα επαναπροσδιοριστεί στα αυτιά μου .
Θα με ενοχλεί; Θα με μαγέψει;
Αυτό που περιμένω όμως περισσότερο από όλα είναι οι εκφράσεις, οι ματιές, οι φωνές, οι αντιδράσεις του κόσμου όταν θα πέσει η πρώτη νότα.
Θα κοιταζόμαστε και θα λέμε -ναι ρε, καύλα – επιτέλους- ναι, ξαναδουλεύει – ναι, το ξανάζούμε!
Αυτή την επιστροφή στην κανονικότητα λαχταρώ και περιμένω.
Αυτή όχι την άλλη της βίαιης ψηφιοποίησης, της αλλαγής στα εργασιακά, όχι αυτής της επιστροφής με το ψεύτικο χαμόγελο του υπέρκέρδους.
Την επιστροφή στο μοίρασμα, στη μέθεξη, στο πανηγύρι.
Λαχταρώ να έρθει αυτό το καλοκαίρι σαν μικρό παιδί.
Τον Φώτη Σιώτα τον γνωρίσαμε ως βιολιστή στις συναυλίες του Μάλαμα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Σίγουρα θα τον ξαναπετύχουμε εκεί αλλά και στους Σωτήρες, τη μπάντα που συμμετέχει, σε δικές του συνθέσεις όπως τα Δεύτερα και στη μουσική που γράφει σε θεατρικές παραστάσεις.
