Σας πέρασε ποτέ από το νου να τα παρατήσετε; Να πείτε, δεν πάει άλλο, βαρεθήκαμε.. (Θ) Όχι. Και τι να κάνω, δηλαδή; Όχι. Ακόμα και τώρα που θέλουμε να κάνουμε την 5η μας ταινία αλλά δεν βρίσκουμε λεφτά, μια και είναι δραματική, δεν τα παρατάμε με τίποτα. (Μ) Εγώ αυτή την ταινία δεν ήθελα να την κάνω. Ο Θανάσης επέμενε… Το πόσο τον έχω βρίσει τόσο καιρό, δεν λέγεται. Τι σου φταίω, του λέω, 55 χρόνων άνθρωπος να τραβάω τέτοιους εξευτελισμούς; Η αλήθεια όμως είναι πως πλέον με έχει πιάσει και μένα η μεγάλη μου κακία. Και το πείσμα. Και τώρα είναι που θέλω εγώ να την κάνω σώνει και καλά»…
Θέλετε να μου πείτε κάτι περισσότερο; (Μ) Δυστυχώς αυτήν τη στιγμή το πρότζεκτ είναι μόνο στα χαρτιά (σ.σ. σιγοτραγουδάει γελώντας το “Μόνο στα όνειρα”) γιατί «οι παράγοντες» δεν θέλουν να γίνει αυτή η ταινία. Δεν βρίσκουμε πουθενά χρηματοδότηση. Το Κέντρο Κινηματογράφου μόνιμα και πάγια μας απέρριπτε. Στο Οξυγόνο μόνο έδωσαν κάτι λεφτά, γιατί οι δυο προηγούμενες ταινίες,, Safe Sex και Το Κλάμα Βγήκε Από Τον Παράδεισο, είχαν εξωφρενική επιτυχία. Μετά, για το Αυστηρά Κατάλληλο δεν πήραμε δεκάρα, ούτε για το Στα Γόνατα, όπως ονομάζεται αυτή η ταινία που είναι ακόμα στα χαρτιά. Μοίρασαν 1 εκατομμύριο ευρώ και δεν πήραμε ούτε 50 λεπτά. Κατά την άποψή τους ανήκουμε στην κατηγορία των γομαριών που πρέπει να κουβαλάμε φράγκα στα ταμεία. Σκέψου πάνω από 2 δεκαετίες τώρα, από επινοήσεις καλλιτεχνικές δικές μας, πόσο φορολογημένα εισιτήρια έχουν κοπεί. Κι όμως, το ελληνικό κράτος νιώθει πως δεν μας οφείλει τίποτα, για να μην πω πως μας βάζει κι εμπόδια.
Μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω πως Ρέππας-Παπαθανασίου τρώνε πόρτα… (Μ) Ρέππας-Παπαθανασίου τρώνε μόνιμα πόρτα, συστηματικά. Συγνώμη, δεν βλέπεις δηλαδή παντού γύρω σου καλλιτέχνες που είναι μονίμως στην επιχορήγηση κι άλλους που δεν επιχορηγούνται ποτέ και για κανένα λόγο; Εμείς λοιπόν είμαστε στην κατηγορία του “ποτέ”. Για να μη μιλήσουμε και για ένα δημοσιογραφικό κατεστημένο που δημιουργεί κι ένα «κλίμα εύλογης απόρριψης». Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί… Ίσως γιατί έχουμε μια αποδεδειγμένα ευρεία λαϊκή απήχηση». (Θ) Εγώ πιστεύω πως είναι και το άλλο. Εκεί που μοιράζονται λεφτά, επειδή δεν είναι από την τσέπη τους αλλά κρατικά, δεν τα λυπούνται κι ούτε λογοδοτούν πουθενά. Δεν έρχεται κανένας να τους ρωτήσει: «Πέρυσι π.χ. δώσατε 1 εκατομμύριο. Τι αποτέλεσμα έφεραν; Πόσα έφεραν πίσω;».
Ίσως απέφεραν ας πούμε κάποια βραβεία… (Μ) Εντάξει… Και πόσα βραβεία; Και με τι αντίκρισμα; Συγνώμη, αλλά τελικά είναι πολλά τα λεφτά για ένα βραβείο… Σε μια χώρα που πένεται, ένα βραβείο δε μου λέει και πολλά..
Εντάξει, ακόμα και κάποιοι που βραβεύτηκαν, παίζει τώρα να πεινάνε… (Μ) Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό γιατί εγώ δεν πεινάω; Γιατί δουλεύω σαν το σκυλί, να γιατί! Και γιατί διοχετεύω το ταλέντο μου, όχι εκεί που νομίζω, αλλά εκεί που θέλει το κοινό. Δεν έχω την έπαρση να πιστεύω πως εγώ ξέρω το σύμπαν, άρα το ακολουθώ, αγνοώντας τι συμβαίνει στην κοινωνία. Γιατί η κοινωνία μού δίνει κάποια πράγματα κι εγώ πρέπει να της αντιπαρέχω κάτι. Η κοινωνία λοιπόν μου ζητά ιστορίες για να αναγνωρίσει τον εαυτό της κι όχι το δικό μου μεγαλείο. Ο καλλιτέχνης είναι ένα «μέντιουμ». Γιατί πας στο μέντιουμ; Γιατί έχασες ας πούμε ένα βραχιόλι. Καλό, λοιπόν, μέντιουμ είναι αυτό που σου λέει σε ποιο συρτάρι το ξέχασες. Έτσι π.χ. γίνεται γνωστή η Λίτσα από το Περιστέρι. Γιατί είναι καλό μέντιουμ. Στο μέντιουμ πας για να σου μιλήσει για σένα κι όχι για να σου διηγηθεί αυτό τη ζωή του. Με μια τέτοια επείγουσα ανάγκη θέλω να βλέπουν τα έργα μας και με αυτήν ευελπιστώ να δίνω και κάποιου είδους απάντηση. Αυτό παράγεται από μια εσωτερική ουσιώδη ταπεινότητα, δεν θεωρώ πως εγώ ξέρω κάτι παραπάνω. Απλώς θεωρώ πως μπορώ να σε δω και να καταλάβω πού ακριβώς έχεις ξεχάσει το βραχιόλι. Ή να σε παρηγορήσω ή να σου βάλω μπροστά έναν καθρέφτη, ώστε να μπορέσεις με μια άλφα ψυχραιμία και την προσομοίωση ζωής που σου παρέχουμε, γιατί είναι ένα όνειρο, μια παραίσθηση αυτή που σου στήνουμε, να μιλήσεις για τον εαυτό σου. (Θ) Με αυτό που λες, κάποιος μπορεί να βγει και να πει πως κάνεις ό,τι θέλει το κοινό. (Μ) Μα αν δεν γράψω για το κοινό, για ποιον να γράψω; Είναι σα να μου λες… Μη γράφεις στον αγαπημένο σου. Μα σε ποιον να γράψω τότε; Σε έναν άγνωστο και να πετάξω το χαρτί από το παράθυρο;
Από την άλλη κάποιος μπορεί να υποστηρίξει πως εγώ γράφω περισσότερο για τον εαυτό μου κι όχι για το ευρύ κοινό κι ας έρθουν να με δουν 3 άτομα… (Θ) Μπούρδες. Τα θεωρώ κάπως προφάσεις εν αμαρτίαις όλα αυτά, έτσι δεν το λένε; (Μ) Εντάξει, τότε να πούμε πως είχε δίκιο κι ο Λακάν που έλεγε πως η σεξουαλικότητα είναι ένας γενικευμένος αυνανισμός. Ναι, ίσως να είναι η αυτοϊκανοποίηση καλύτερη από τη συνεύρεση, αλλά εγώ είμαι της παλιάς σχολής και θέλω και παρέα, τι να κάνουμε!.
Οι ξένες σειρές σάς έχουν κινήσει καθόλου το ενδιαφέρον, ο τρόπος που γίνεται το τηλεοπτικό updating στο εξωτερικό; (Μ) Το έχω ακούσει πως όλο το σινεμά έχει μετακομίσει στην τηλεόραση, αλλά αδυνατώ να συγκεντρωθώ να δω μια ξένη σειρά, κυρίως στον υπολογιστή, όσο καλές κι αν μαθαίνω πως είναι. Και σε αυτό, είμαι της παλιάς γενιάς. Θέλω να πάρω το ποπ κορν μου, να κάτσω αναπαυτικά, να δω μια ταινία 1-2 ώρες και να την κάνω. (Θ) Δεν μπορώ. Βαριέμαι. Αν και κάποια φορά που είχα πάρει μια σειρά μέσω προσφοράς μιας εφημερίδας, μία μίνι σειρά του BBC, ομολογώ πως κόλλησα. Καταλαβαίνω λοιπόν γιατί μπορεί να κολλήσεις, αλλά ούτε εγώ ούτε ο Μιχάλης είμαστε του downloading. Άσε που δεν έχουμε και πολύ χρόνο».
Η τελευταία φορά που κάνατε κάτι για την τηλεόραση ήταν 20 χρόνια πριν, με το Δις Εξαμαρτείν. Έκτοτε καταθέσατε κάποια πρόταση ή μήπως φάγατε κι από κει πόρτα; (Μ) Όχι, δεν κάναμε κάτι. Γιατί δεν γράφεις όμως εσύ κάτι γι’ αυτήν; (σ.σ. γελάει) Φοβάμαι πως αν κάναμε, θα ερχόταν η ώρα να επαναλάβουμε τον εαυτό μας και γιατί να θέλουμε να διασυρθούμε; Έπειτα, θα μας ζητούσαν 40 επεισόδια τη σεζόν. Σιγά ρε φίλε, τι είμαστε; Μηχανή που τα κόβει; (Θ) Δεν φάγαμε ποτέ πόρτα από την τηλεόραση, αλλά δεν καταθέσαμε και κάτι. Απορροφηθήκαμε περισσότερο στο θέατρο και στις ταινίες. Είχαμε κάποτε συζητήσει κάτι με το MEGA, αλλά πια δε σου ζητάνε 15 αλλά 35 επεισόδια, κάτι που είναι τρομερά χρονοβόρο. Για να κάνουμε ένα σίριαλ, θα έπρεπε να αφήσουμε πίσω όλα τα άλλα – και δεν θέλαμε. Στην Αμερική πάντως έχουν ξεφύγει απ’ αυτούς τους κώδικες. Δεν κάνουν πια 800 επεισόδια τη σεζόν. Κάνουν σειρές σαν σινεμά. Εκεί η σεζόν είναι από 8 έως 14 το πολύ. Εάν ήταν έτσι κι εδώ, ίσως μπαίναμε κι εμείς στον πειρασμό».
Τι είδατε αυτήν τη σεζόν και σας άρεσε; (Μ) Δεν θα σας έλεγα ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν είναι σωστό, ενώ έχεις ο ίδιος 3 δουλειές που τρέχουν στην πιάτσα, να κάνεις κριτική. Άσε πρώτα να 80αρίσουμε, να μην μας νοιάζει, και μετά να ξανακάνουμε την ίδια συζήτηση. Γιατί αν πεις τι σου άρεσε, έχεις άλλους τόσους συναδέλφους που θα πουν γιατί δηλαδή το δικό μας δεν του άρεσε; Πολλές φορές μας παίρνουνε δημοσιογράφοι και μας ρωτούν πως μας φαίνεται η τάδε εκπομπή. Κάποτε μας βομβάρδιζαν στα τηλέφωνα και μας περνούσαν από ιερή εξέταση για το αν μας αρέσουν οι Μήτσοι. Τι να έλεγα, όχι; Να πάω κόντρα; Κι αν πήγαινα, θα γινόταν θέμα και θα έλεγαν πως το κάνουμε από ζήλια. Έχει νόημα να δημιουργείς τέτοια ζητήματα, όταν είσαι μέσα σε αυτήν τη δουλειά; Κι έπειτα τι εγκυρότερο έχει η δική μου γνώμη; (Θ) Είναι πολύ αμήχανο και άστοχο να απαντάνε καλλιτέχνες και δημιουργοί στο τι τους αρέσει.
Τα χρόνια που περάσανε πώς τα νιώσατε; Σα νεράκι ή αργά σα χελώνα; (Μ) Σε άλλα πράγματα λέω «μωρέ σαν χθες ήτανε» κι άλλα έχουν μπει στη σωστή τους χρονική διάσταση. Εξαρτάται. (Θ) Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο πολύ νιώθεις το χρόνο να γλιστρά μέσα από τα χέρια σου. (Μ) Από την άλλη, πρέπει να ζούμε το τώρα μας νομίζω. Δεν έχει σημασία π.χ. να δουλεύεις ολόκληρο το χρόνο για να πας διακοπές 10 μέρες. Ε και; Πήγες. Σημασία έχει πώς ζεις τις υπόλοιπες 355. Γιατί και στις 10 μέρες δεν θα ξεφύγεις. Πάντα και παντού τον εαυτό σου κουβαλάς, τις αναμνήσεις, τις εκκρεμότητές σου.
Μιας και το αναφέρατε, να τελειώσουμε έτσι. Νιώθετε πως έχετε «εκκρεμότητες» στις ζωές σας, πως είναι πράγματα που δεν κάνατε; (Μ) Νομίζω πως είχα την εξυπνάδα να μη δημιουργώ εκκρεμότητες και κάποιες που ίσως δημιουργήθηκαν, φρόντισα να τις εξομαλύνω, όπως και τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Ούτε θεωρώ δηλαδή πως κάποιος με αδίκησε, ούτε έχω να ζητήσω από κανέναν τα ρέστα για κάτι. Όσο για τα πράγματα που δεν έκανα; Αφού δεν έγιναν, σημαίνει πως δεν ήταν γραφτό να γίνουν και πως ίσως τελικά να μην ήταν πραγματικά μεγάλη μου, ασυγκράτητη, ανάγκη. Όταν πρέπει να κάνεις κάτι πάση θυσία, πληρώνεις βέβαια και το ανάλογο αντίτιμο. Έπειτα, τι άλλο να ονειρευόμασταν ρε παιδάκι μου; Για δυο άσχετα επαρχιωτόπουλα όπως ήμασταν εμείς, καλά τα καταφέραμε. Δεν έχω κανένα παράπονο. (Θ) Είχα παλιά ένα όνειρο. Να πάω με αυτοκίνητο από τη Νέα Υόρκη ως το Λος Άντζελες. Δεν το έκανα ποτέ. Κι ούτε ποτέ πήγα ούτε στη Νέα Υόρκη ούτε στο Λος Άντζελες. Καμιά φορά το ονειρεύομαι, αλλά πάει τώρα, πέρασε. Ίσως κι όπως λέει ο Μιχάλης, να μην ήταν ποτέ πραγματική μου ανάγκη, να μην ήταν το ταξίδι στο υπαρξιακό μου κέντρο. Κατά τ’ άλλα, κι εγώ μια τα ίδια: εκκρεμμότης… μηδέν!
