Με τους γονείς μου δεν είχα κανένα πρόβλημα για τη μουσική. Εντάξει, μου έλεγαν καμιά φορά να χαμηλώσω, αλλά μέχρι εκεί. Δε με εμπόδισαν σε τίποτα. Αλλά κι εγώ, μη νομίζεις, με το που γύρισα από Λονδίνο το 1974, η πρώτη δουλειά που έπιασα ήταν στην Εθνική Τράπεζα. Μου λέει ο πατέρας μου «βγήκε μια προκήρυξη, πήγαινε να δεις». 4500 άτομα είχαμε δηλώσει, ήμουν ένας από τους 150 που πέρασαν. Έγραψα 20 αγγλικά, 19 έκθεση και 11 μαθηματικά, που ήμουν σκράπας. Σου το λέω όλο αυτό, για να καταλάβεις πως τελικά, ό,τι και να γινόταν, η μουσική ήταν το παν για μένα.
Με προσέλαβαν στη Λύρα το 74, παράλληλα με την Εθνική. Σαν εκφωνητή. «Η Λύρα παρουσιάζει το ξένο ρεπερτόριο» και τέτοια. Τότε οι εταιρίες – η Λύρα, η CBS, η Sony δηλαδή, η Polygram που έγινε Universal, η Μίνως Μάτσας & Υιός που έγινε Minos EMI και η Columbia – αγόραζαν χρόνο από το κρατικό ραδιόφωνο με πλειοδοτικό διαγωνισμό. Εκεί ξεκίνησα επίσημα τη ραδιοφωνική μου καριέρα, με τις προσφερόμενες εκπομπές. Εγώ έκανα το ξένο ρεπερτόριο. Το ελληνικό το παρουσίαζε η Γωγώ Αντζολετάκη, που δυο τρία χρόνια νωρίτερα είχε βγει Σταρ Ελλάς.
Κάπου τότε, το 74-75, ξεκίνησα να μεταδίδω και ποδόσφαιρο, στην τότε Έρα Σπορ, ας πούμε. Αυτή η ιστορία κράτησε μέχρι το 1990. Γι’ αυτό μου έχει μείνει και μιλάω γρήγορα.
Ήμουν στη Λύρα τη διετία 76-77, αλλά με το που ήρθε η CBS στην Ελλάδα – που αργότερα πουλήθηκε σε Γιαπωνέζους και μετονομάστηκε σε Sony – τέλη του 76, μου λέει ο συγχωρεμένος ο Φαληρέας: «πάω στη CBS, θέλω να έρθεις κι εσύ». Και μου έδωσαν τα τριπλάσια λεφτά. Πως να έλεγα όχι;
Στον 984 ξεκίνησα τις εκπομπές μου το 1988. Έχεις ακουστά το «Μαύρο Βελούδο»; Έχει αφήσει εποχή. Ακόμη μου μιλάνε γι’ αυτή την εκπομπή.
Μια φορά έκανα ένα διαγωνισμό. Είπα από το μικρόφωνο ότι όποιος θα μου έφερνε το πιο μεγάλο κομμάτι μαύρο βελούδο, θα κέρδιζε δίσκους, εισιτήρια για θέατρα, συναυλίες, κάτι τέτοιο. Έγινε χαμός. Έρχονταν τρέχοντας οι ακροατές. Ένα μισάωρο πριν τελειώσει η εκπομπή μία ακροάτρια έφερε ένα ολόκληρο βελούδινο μαύρο φόρεμα. Λίγο πριν την αποφώνηση, ήμουν έτοιμος να ανακοινώσω ότι νίκησε. Έλα μου όμως που με πήρε ο θυρωρός του κτιρίου και μου είπε ότι μόλις είχε φτάσει ένας φορτηγατζής με μια καρότσα γεμάτη με μαύρα τόπια!
Όλοι οι άνθρωποι είναι γεννημένοι για κάτι. Εγώ γεννήθηκα για ν’ ακούω μουσική.
Μέσα από αυτή την εκπομπή γνώρισα και τη Μάγκυ. Πρέπει να ήταν 1989. Για ένα διάστημα έβρισκα ροδοπέταλα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου όταν έφευγα απ’ το στούντιο του 984. Ένα βράδυ, λοιπόν, έβαλα κάποιον από το σταθμό να βαρέσει σκοπιά. Ανέβηκε μετά στο στούντιο και μου είπε «μαλάκα είναι μία τρομερή γκόμενα». Ε, αυτό ήταν. Μείναμε μαζί 13 χρόνια. Κολλήσαμε γιατί και η Μάγκυ είχε τρέλα με τη μουσική. Κι όπως ξέρεις, συνήθως οι γυναίκες δεν ξέρουν από μουσική. Τι να κάνουμε, αφού έτσι είναι.
Σε κάθε σχέση πρέπει να δίνεις και να παίρνεις. Αυτό που έπαιρνα από τη Μάγκυ ήταν η θετικότητά της. Είχε και τρέλα με τη μουσική, της έμαθα πως να αλλάζει τραγούδια στο πικάπ, και τελικά έγινε πάρα πολύ καλή club dj.
Η δισκογραφία γαμούσε, με το συμπάθιο, μέχρι που μπήκε το 2000 με την πτώση του χρηματιστηρίου και τα ρέστα και τότε άρχισε η κατρακύλα. Στην αρχή σιγά σιγά. Από το 2005 λίγο πιο απότομα. Και τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι πια ελεύθερη η πτώση. Τώρα έχει πιάσει πάτο. Όταν λέω πάτο, εννοώ πάτο. Δεν πάει πιο κάτω. Δεν πουλάει τίποτα.
Με ρώτησε ο Ρέμος τις προάλλες πόσα πούλησε το τελευταίο του. Έψαξα λοιπόν. Κοντά 4 χιλιάρικα. Και πάλι πολλά είναι. Παλιά ο Γερολυμάτος πουλούσε 10 χιλιάδες σταθερά. Λες και ήταν 10 χιλιάδες μουσουλμάνοι που έπρεπε να πάρουν το δίσκο γιατί τραγουδούσε ο Αλλάχ. Και ήθελαν να τον διώξουν από την εταιρία. Τότε, τη δεκαετία του 90, ήταν πολύ μικρό νούμερο οι 10 χιλιάδες. Αλλά δεν είχε κι έξοδα ο Γερολυμάτος, ένα κλιπάκι γυρνούσε όλο κι όλο, οπότε δεν ήθελα να τον διώξουμε.
Σκέψου ότι τότε με βάση τους κανονισμούς της Sony, κάθε παράρτημα ανά τον κόσμο δεν επιτρεπόταν να έχει πάνω από 27 ντόπιους καλλιτέχνες. Εμείς είχαμε 32, μας άφηναν, γιατί γαμούσαμε οικονομικά. Έχω ζήσει τρομερές στιγμές στη Sony. Γι’ αυτό δεν την άλλαξα μέχρι το τέλος, κι ας είχα προτάσεις να πάω σε άλλα labels.
Δε θα ξεχάσω την απονομή πλατινένιου δίσκου που κάναμε στον Michael Jackson για το Bad, στη Ρώμη, στην πρεμιέρα της ευρωπαϊκής του περιοδείας. Εκείνη την εποχή, όποτε περιόδευε κάποιος καλλιτέχνης στην Ευρώπη, την πρώτη μέρα μαζεύονταν εκπρόσωποι των εταιριών από διάφορες χώρες όπου δε θα έπαιζε live o καλλιτέχνης και έκαναν απονομές. Έτσι είχαμε κάνει και με τους Rolling Stones στο γήπεδο της Φέγενορντ, στο Ρότερνταμ. Και με τη Celine Dion στο ξενοδοχείο της, λίγες ώρες πριν αρχίσει η συναυλία της στην Κοπεγχάγη. Τι να σου λέω τώρα…
Πήγαινα στο Heathrow, όχι μόνο εγώ δηλαδή, όλοι οι affiliates απ’ όλο τον κόσμο, και με περίμενε Rolls Royce, πάντα. Και φυσικά όλα τα ταξίδια πρώτη θέση. Σουίτες στα ξενοδοχεία, ό,τι θες. Οι Αμερικάνοι, βλέπεις, σε πληρώνουν αδρά. Σε έχουν στα πούπουλα. Αλλά πρέπει να αποδώσεις. Και σε γαμάνε στα τηλέφωνα μέσα στην άγρια νύχτα αν κάτι δεν τους αρέσει. Ξέρω γω «Τζορτζ, γιατί δεν πήγε καλά το νέο άλμπουμ των Κατσιμίχα Μπράδερς;»
Αν δεν ήταν ο Μεγακλής Βιντιάδης δε θα έμπλεκα με την τηλεόραση. Τους είχα στείλει με τη Βίσση στο Μαρόκο να γυρίσουν ένα βιντεο κλιπ, για ένα τραγούδι από τον δίσκο Φωτιά, δε θυμάμαι πως το λέγανε, αυτό που πήγαινε «ψεύτικα τα δάκρυά σου». Από εκεί με πήρε τηλέφωνο και μου το ζήτησε σαν χάρη να κάνω τον πιλότο. Ήταν πολλοί οι υποψήφιοι, ο Τσαουσόπουλος, ο Καφετζόπουλος και άλλοι. Τελικά επέλεξαν εμένα.
«Ο τροχός της φρίκης», μου έλεγε συνέχεια ο Μπουλάς, που πολύ τον αγαπούσα. Να ‘ναι καλά εκεί που είναι.
Όσα χρόνια έκανα τηλεόραση, γκρίνιαζα τέσσερις-πέντε μέρες πριν το γύρισμα, κουραζόμουν και μόνο στην ιδέα ότι θα φορούσα κάτι άθλια κοστούμια από χάλια υφάσματα – εγώ ντύνομαι έτσι όπως με βλέπεις, ένα τζιν κι ένα μπλουζάκι. Όταν όμως πήγαινα στο στούντιο, κι έβλεπα τον κόσμο – τότε έρχονταν χιλιάδες και περίμεναν, όχι όπως τώρα που τους πληρώνουν για να ψευτοχειροκροτάνε – έβγαινα στην κάμερα και ήμουνα μια χαρά. Όχι γιατί έπρεπε να υποδυθώ ένα ρόλο σαν τους ηθοποιούς που βγαίνουν στο σανίδι, αλλά γιατί είμαι πολύ επικοινωνιακός, μου αρέσει να μιλάω στον κόσμο. Όπως τώρα, γλώσσα δεν έχω βάλει μέσα, σ’ έχω ζαλίσει.
Που να ξέρω πόσους δίσκους έχω; Πάνω κάτω 80 χιλιάδες βινύλια και 40 χιλιάδες cd. Δεν ξέρω που να τα βάλω. Πριν από χρόνια αγόρασα και το διπλανό δυάρι, έριξα τη μεσοτοιχία, έχω και αποθήκες και πάλι δε χωράνε. Λες γι’ αυτό να με παρατάνε όλες;
Όλους αυτούς τους δίσκους θα τους κληρονομήσει η εγγονή μου. Η κόρη μου δεν ακούει τέτοια, πήρε από τη μαμά της.
Το μοτο της ζωής μου είναι «ό,τι πει η κόρη μου».
Παίρνω μόνο αμερικάνικα βινύλια. Θέλω το ορίτζιναλ. Έχω και τη «βίβλο» μέσα, μπορώ να σου πω πόσο κάνει το καθένα, αν θέλω να το πουλήσω σε έναν Γιαπωνέζο, ξέρω γω, μέσω ebay. Παίρνω τη βίβλο, πάω στους Jackson 5, βάζω τον αριθμό της Motown, έκδοση τάδε, εκτύπωση δείνα και πάει λέγοντας. Είναι μαγεία αυτό το πράγμα.
Βλέπω τη λέξη Motown σε ένα εξώφυλλο και τρελαίνομαι.
Παλιά που πήγαινα σε κάτι κλαμπάκια εκεί γύρω από την Πλάκα, μπορεί να ρωτούσα τους djs τι ήταν αυτό που έπαιζαν και δεν έλεγαν οι μαλάκες, για να το ξέρουν μόνο αυτοί, οι κομπλεξικοί. Πες το ρε μαλάκα, συγκρότημα και τίτλο τραγουδιού. Ξέρω γω, Γιώργος Πολυχρονίου – «Πιάσε μου τον κώλο». Εγώ πάντα τα λέω. Ειδικά τώρα, να μπορεί όποιος θέλει αμέσως να το σημειώσει και να το «κατεβάσει».
Όλοι οι άνθρωποι είναι γεννημένοι για κάτι. Εγώ γεννήθηκα για ν’ ακούω μουσική.
Όταν συνταξιοδοτηθώ, μπορεί να μην έχω γκόμενα, θα έχω όμως μαζί μου τους δίσκους μου και την Tammi Terrell. Τη θυμάσαι; Είναι αυτή που είχε πει το «Ain’t No Mountain High Enough» με τον Marvin Gaye. Τι τραγουδάρα!
Popaganda είπαμε λένε το site ε; Άρα είστε κοντά σε μένα. Κι εγώ pop είμαι.
