Με τον Χρήστο είμαστε γειτονάκια. Έχουμε περάσει μαζί μέρες λοκντάουν σε παγκάκια στη Φωκίωνος Νέγρη να λέμε τον πόνο μας και να αναρωτιόμαστε πότε θα κά, πότε θα κάνει ξαστεριά, με έναν καφέ στο χέρι. Μια από αυτές τις πρώτες ανοιξιάτικες φετινές μέρες με λιακάδα, τον κάλεσα στη βεράντα μου για να πούμε τα νέα μας, με αφορμή την κυκλοφορία του remix στο πολύ αγαπημένο τραγούδι Tonight που ερμηνεύει με τη Rosey Blue και περιλαμβάνεται στο άλμπουμ του Easteria. Ένα άλμπουμ πραγματικό διαμάντι, από αυτά που μπορείς να ακούς ξανά και ξανά οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και να νιώθεις μια αίσθηση ευδαιμονίας και χαλάρωσης να σε κατακλύζει. Είχε την ατυχία να μην μπορέσει να το παρουσιάσει σε κάποια σκηνή αφού κυκλοφόρησε λίγες μόλις ημέρες πριν την έναρξη του δεύτερου λοκντάουν, έτσι ο ήχος του ταξίδεψε μόνο μέσα από διαδικτυακές πλατφόρμες και τα ελληνικά ταχυδρομεία προς διάφορα μέρη της Ελλάδας και του κόσμου. Λάτρης των vintage μουσικών τάσεων, της αέρινης ποπ, της μεταξένιας σόουλ αλλά και, όπως φαίνεται πλέον ξεκάθαρα στο Easteria, της ψυχεδελικής, της ανατολίτικης αλλά και της μπλουζ μουσικής, καταφέρνει με αυτόν τον δίσκο να δημιουργήσει εικόνες που μας βγάζουν από την πραγματικότητα που βιώνουμε και να μας κάνει να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Προσωπικά, έχω περάσει πολλά απογεύματα καραντίνας στο σπίτι να ονειρεύομαι road trips με τη μουσική του και τον ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό. Ίσως δεν του το έχω πει αλλά είναι ένα αντίδοτο μέσα στον εγκλεισμό μου. Η νέα εκδοχή του Tonight που μπορείτε να ακούσετε αποκλειστικά πρώτοι εδώ, έχει μια ακόμα πιο ανάλαφρη, chill, διάθεση για να υποδεχτούμε σωστά το καλοκαίρι και να διατηρήσουμε την αισιοδοξία ότι θα το απολαύσουμε επιτέλους, όπως και ολόκληρο το άλμπουμ, κάπου εκεί έξω, ζωντανά.
Χρήστο έβγαλες δισκάρα και είχες την ατυχία να μην μπορείς να την παρουσιάσεις ζωντανά. Και είχαμε κι εμείς την ατυχία να μην τη χορέψουμε παρά μόνο στο σαλόνι μας. Γιατί πήρες την απόφαση να τη βγάλεις σε εκείνη τη φάση; Όλα ξεκίνησαν από το σινγκλ Release Μe. Το άλμπουμ ήταν έτοιμο από το 2019, οπότε έκανα ένα promo plan να βγάλω 25 Μαρτίου το Release Μe, σαν Ημέρα Απελευθέρωσης, να κάνω και εγώ τη δική μου απελευθέρωση μέσα από αυτό το βασανιστικό videoclip και όταν είδα ότι έσκασε η πανδημία, αφού όλα είχαν οργανωθεί έτσι, τρέναρα και είπα δεν θα βγάλω το άλμπουμ πριν το καλοκαίρι, δεν έχει νόημα. Δεν έχει νόημα να το βγάλω και το καλοκαίρι, γιατί το καλοκαίρι δεν κινείται τίποτα, οπότε θα το βγάλω τον Σεπτέμβριο. Και όπως μας είπε ο Κυριάκος ότι τα είχαμε ξεπεράσει όλα και έρχονται οι καλές οι μέρες, έτσι και εγώ οργανώθηκα. Έπρεπε να παραγγείλω τα βινύλια, έπρεπε να κάνω πάρα πολλά πράγματα γιατί τα κάνω όλα μόνος μου και οργάνωσα να γίνει η κυκλοφορία τέλη Οκτωβρίου αρχές Νοεμβρίου, μην περιμένοντας φυσικά ότι η κατάσταση θα πάει έτσι. Και βλέποντας την κατάσταση να πηγαίνει έτσι, σκεφτόμουν να το βγάλω, να μην το βγάλω… Και πήρα τελικά την απόφαση να το βγάλω γιατί δεν ήθελα να το κρατάω άλλο στα χέρια μου. Όσο κρατάω υλικό στα χέρια μου, αρχίζω να το βαριέμαι. Σταματώ να το αγαπάω γιατί θέλω να πάω κάπου αλλού και ασχολούμαι με κάτι άλλο και το αφήνω πίσω, οπότε ήθελα τη στιγμή εκείνη που το αγαπούσα και πίστευα ότι είναι ένα «ουάου» υλικό, να το βγάλω τότε. Και ρίσκαρα και έχασα (γέλια).
Έχασες από άποψη συναυλιακή μόνο; Έχασα από άποψη συναυλιακή γιατί είχαμε κανονίσει παρουσιάσεις. Βέβαια κάποιες από τις παρουσιάσεις θα μπορούσαμε να τις είχαμε κάνει αν ο Χαρδαλιάς δεν ήταν αυτός που είναι. Ενώ είχαμε κανονίσει στο Gazarte το οποίο ήταν και sold out, με όλα τα μέτρα, με 170 μετρημένα εισιτήρια καθήμενων, μία μέρα πιο πριν, Παρασκευή, είχε βγάλει διάγγελμα ότι απαγορεύεται η μικροφωνική αλλά τη Δευτέρα αυτό δεν υπήρχε σε ΦΕΚ, οπότε από τη Δευτέρα μπορούσαν να γίνουν συναυλίες. Υπήρξε ένα τέτοιο μπάχαλο επικοινωνιακά, φάση Εδεσσαϊκός: «Και μετά αυτοί μας είπαν και εμείς τους είπαμε και δεν έγινε…». Βέβαια τα εισιτήρια υπάρχουν, κάποια στιγμή αν και όποτε θα γίνουν οι συναυλίες, πιστεύω θα διατεθούν στον κόσμο και θα μπορέσει να γίνει έστω και αυτό. Γενικότερα όμως ήταν δύσκολο, γιατί έχω επενδύσει αρκετά, έβγαλα τα βινύλια, έβγαλα τα CD, δεν είναι ανοιχτά και τα καταστήματα να πάρει ο κόσμος το φυσικό προϊόν.
Υπάρχει κινητικότητα, γίνονται συζητήσεις για καλοκαιρινές συναυλίες; Έχεις ακούσει εσύ κάτι, έχεις μιλήσει με κάποιους διοργανωτές; Ναι, υπάρχει μία συζήτηση και με τους μουσικούς γιατί έχει γίνει και μία ομάδα στο Facebook «Μουσικοί σε κρίση», όπου ενημερώνονται και οι μουσικοί σχετικά με κάποιες εξελίξεις. Μιλάω με διοργανωτές, με αυτούς που έχω κάποια επαφή και δεν κινείται κανένας. Κάθε αρχές Μαρτίου μετά τα καρναβάλια στέλνουμε προτάσεις, κάποιοι που κάνουν secret gigs, prive events, ανταποκρίθηκαν θετικά αν και εφόσον ανοίξει η αγορά και επιτραπεί κάτι να γίνει. Οι μεγάλοι διοργανωτές στους Δήμους δεν ξέρουν τί γίνεται. Ενώ έχουν διαθέσιμα κονδύλια από προηγούμενα έτη είναι άγνωστο αν θα μπορέσουν να κάνουν κάτι, γιατί όλο το πρωτόκολλο τους δυσκολεύει και αυτούς. Οι διοργανωτές που κάνουν δικές τους οργανώσεις και πληρώνουν μόνοι τους τις παραγωγές αντιλαμβάνονται ότι δεν πρόκειται να βγουν όλα αυτά τα budgets, τα ονόματα από το εξωτερικό πια δεν μπορούν να έρθουν αλλά ακόμα και με ένα εγχώριο όνομα, με αυτούς τους περιορισμούς είναι δύσκολο να βγει μία παραγωγή, θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν πολύ τα budgets και δεν νομίζω κανένας να έχει τη διάθεση να το κάνει αυτό, να σου πω την αλήθεια. Με το Νιάρχος που συζητάμε σκέφτονται να κάνουν κάτι σε streaming.
Επειδή αυτό το άλμπουμ – το καταλαβαίνουμε όλοι όσοι το έχουμε ακούσει- δεν είναι μόνο μουσικό, είναι πολύ κινηματογραφικό. Ιδανικά η παρουσίασή του θα έπρεπε να γίνει με μία παραγωγή μεγάλη. Εσύ πώς το φαντάζεσαι; Αυτό που είχα σκεφτεί ήταν πώς θα το στήσω παιχτικά με την μπάντα που έκανα ένα update σε σχέση με το Erotica. Είχα επιλέξει το Gazarte να το κάνω αν και η πρώτη μου επιθυμία ήταν να το παρουσιάσω στην Αγγλικανική Εκκλησία μαζί με τον Pepper που κάνει τα sessions εκεί, είχαν βρεθεί τότε και χορηγοί που θα το στήριζαν όλο αυτό για να πληρωθούν τα πάντα αλλά δεν έκατσε αυτό. Δηλαδή να βγω εγώ με την κελεμπία μου σε αυτό το εκκλησιαστικό περιβάλλον, να κάνω ένα αντίστοιχο ρούχο, να βγω σαν προφήτης, σαν Μεσσίας όπως είχα πει αστειευόμενος στο Release Μe, αυτό είχα σκεφτεί. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει κάποια στιγμή, αν επιτραπεί ποτέ η κατάσταση.
Για πες μου για το λογοπαίγνιο στο τίτλο (EAST-Hysteria). Αυτό προέκυψε μετά το Erotica όπου με έπιασε μία υστερία γενικότερα με τους ήχους της Ανατολής. Δηλαδή άκουγα ιρανική 70s ψυχεδελική, τούρκικα επίσης αλλά και πιο σύγχρονα πράγματα. Ανακάλυψα ένα συγκρότημα, τους Altın Gün, οι οποίοι έχουν μια σημερινή παραγωγή επιπέδου Tame Impala αλλά οι ενορχηστρώσεις τους και η όλη η μουσική τους πηγάζει από την Ανατολή. Είναι Τούρκοι οι οποίοι έχουν έδρα τους την Ολλανδία και παράγουν από εκεί, έχουν αρκετά καλή πορεία. Μία περίοδο άκουγα μόνο τέτοια και η κοπέλα μου με έβριζε, έλεγε φτάνει δεν μπορώ άλλο αυτά τα πράγματα. Άρχισα να γράφω το πρώτο κομμάτι το Easteria, το instrumental, μετά προέκυψε το Release Me, μετά ήρθαν όλα τα υπόλοιπα και είπα θα καταλήξω σε αυτό τον τίτλο. Μου άρεσε, ήταν εύηχος, έξυπνος, παρ’ όλο που κάποια κομμάτια έχουν επιρροές και από Δύση αλλά εμένα μου είχε κολλήσει το μυαλό σε αυτόν, τον ήθελα.
Όντως έχεις μπερδέψει ανατολίτικα στοιχεία με δυτικά, για παράδειγμα το Tonight είναι ένα road trip στην Αμερική για μένα, όταν το ακούω νιώθω σαν να είμαι σε ένα ανοιχτό αυτοκίνητο και προχωράω στην έρημο. To Release Μe από την άλλη είναι ένα μείγμα ντίσκο με ανατολίτικα στοιχεία. To Release Μe είναι επηρεασμένο και από μία άλλη μπάντα τους Khruangbin, που έπαθα έρωτα με το προηγούμενο άλμπουμ τους, οι οποίοι είναι από το Τέξας και πάντρεψαν και εκείνοι τη Δύση με την Ανατολή. Κοίτα, τα περισσότερα ακούσματα και ερεθίσματά μου είναι από τη Δύση οπότε μου βγήκαν και τέτοια κομμάτια. Τα εργαλεία που χρησιμοποίησα στην παραγωγή όμως έχουν όλα μία ομοιομορφία. Οι κιθάρες έχουν ίδιους ενισχυτές, ίδια εφέ, τα τύμπανα είναι ίδια, δεν ήθελα το ένα κομμάτι να θυμίζει μία παραγωγή 70s το άλλο 90s, το άλλο 00s, προσπάθησα δηλαδή να ομογενοποιήσω τον ήχο μέσα από την ταμπέλα του Easteria και να φτιάξω ένα παζλ από μουσικά είδη πάνω στο άλμπουμ.
Το τραγούδι White and Black Angel, το τελευταίο του άλμπουμ, είναι κατάθεση αγάπης. Πάντα το κάνω αυτό, είμαι αγαπησιάρης.
Σε τι συναισθηματική κατάσταση ήσουν όταν το έγραψες; Ρωτάω γιατί αυτό το κομμάτι βγάζει ένα λυγμό. Πάντα γράφω εν ψυχρώ, ποτέ εν θερμώ, γιατί περιμένω το συναίσθημα να καταλαγιάσει, να το μασήσω, να το καταπιώ και μερικές φορές να το χωνέψω κιόλας. Όταν νιώθω έντονα συναισθηματικά από οτιδήποτε, δεν μου έχει βγει ποτέ. Το White and Black Angel αντικατοπτρίζει αυτό το συναίσθημα, το ότι έχω χωνέψει μία κατάσταση και την έχω αποτυπώσει αργότερα. Μία μεγάλη επιρροή μου είναι η ίδια η μουσική. Αν ακούσω κάτι και με πάρει στο δρόμο του, θα μπω στη διαδικασία να μελετήσω το πώς έγινε αυτό το κομμάτι ή πώς θα μπορούσα και εγώ να δουλέψω σε έναν τέτοιο ήχο. Ένα κομμάτι που με είχε επηρεάσει πολύ είναι το Maggot Brain των Funkadelic που υπάρχει σε μία εκπληκτική ερωτική σκηνή της ταινίας “Love” του Gaspar Noe, όπου δύο κορίτσια και ένα αγόρι κάνουν σεξ. Έχει μία καταπληκτική εισαγωγή που εμένα με πήγε βράδυ σε αμερικανικό νότο. Αυτή ήταν η εικόνα που με επηρέασε πάρα πολύ και οι στίχοι αφορούν σε μία προσωπική, δική μου στιγμή που αποτυπώθηκε πάνω στη μουσική. Γι’ αυτό το έβαλα στο τέλος αυτό το κομμάτι, σαν τη ροή της ημέρας. Το Easteria είναι πολύ φωτεινό.
Μίλα μου για τη συνεργασία με τη Rosey Blue στο Tonight και το remix που ακούμε πρώτοι εδώ αποκλειστικά. H Δώρα είναι μία νεραϊδούλα. Την είχα στο μυαλό μου και σε προηγούμενες δουλειές αλλά δεν μου είχε κολλήσει κονσεπτικά και όταν ήρθε η στιγμή του Tonight και το τραγούδησα μόνος μου, κάτι μου κλώτσησε γιατί ένα ερωτικό κομμάτι θα πρέπει να το μοιραστείς, όχι να το λες μόνος σου σαν μαγκούφης. Άκουγα στα αυτιά μου τη χροιά της Δώρας και πίστευα πως θα ταιριάξει κατευθείαν και της το έστειλα. Το άκουσε, της άρεσε, μπήκαμε και το γράψαμε πολύ εύκολα. Η παραγωγή του remix είναι λίγο 80s.
Πώς και 80s; Σε έπιασε και εσένα η μόδα; Μεγάλωσα στα ‘80s. Πιστεύω ότι τα 80s ήταν η πιο χρυσή εποχή. Είχε σεξουαλική επανάσταση, οι καλύτερες και πιο ωραίες μελωδίες φωνητικά έχουν γραφτεί στα 80s, δεν γίνεται να μην επηρεαστείς. Και μερικά από τα καλύτερα συνθεσάιζερ έχουν βγει στα 80s. Κατα καιρούς έχει έρθει πολύ το 80s. Σκέφτηκα πού θα μπορούσα να πάω μουσικά μετά από αυτό το vintage 70s, έτσι πήγα σε μία εποχή η οποία επίσης μου αρέσει και την κατέχω γιατί την άκουγα. Και ένα remix έχει την ιδιότητα να μπορεί να παιχτεί εκεί που δεν μπορεί να παιχτεί το original κομμάτι, οπότε αν ανοίξουν ποτέ τα μπαρ και τα beach bar αυτό θα είναι ό,τι πρέπει.
Έχεις κάνει πολλές και εμπορικά δυνατές συνεργασίες, με τον Δάκη, την Ανδριάνα Μπάμπαλη, την Kid Moxie. Ένα μελλοντικό όνειρο για συνεργασία; Έχω ένα guilty pleasure. Moυ αρέσει πάρα πολύ η φωνή του Θέμη Αδαμαντίδη. Τον άκουγα από τα 80s και έχει μία φωνή βελούδο. Πέρα από τα λαϊκά, δεν ξέρω αν μπορεί να τραγουδήσει έτσι αλλά μου φαίνεται πολύ συμπαθής. Αυτό μπορείς να πεις πως είναι ένα απωθημένο μου. Τον είχα στο μυαλό μου για την ελληνική εκδοχή του Ici από το Erotica που τραγούδησε στα γαλλικά η Kid Moxie και η Μαρίνα Σάττι στα ελληνικά. Κάποια στιγμή θέλω να το κάνω, πιστεύω ότι θα μπορούσε να το πει ο Αδαμαντίδης. Βέβαια δεν έχω βρει τρόπο να επικοινωνήσω μαζί του και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Επίσης, αν και έχει καεί υπερβολικά πλέον, δηλαδή αν σταματούσε την καριέρα του εκεί στα 80s θα μου άρεσε πάρα πολύ, έχω μία αδυναμία σε κάποια κομμάτια του Λευτέρη Πανταζή. Αν ακούσει κάποιος ένα βινύλιο του Λεπά αρχές 80s, που γενικά τότε οι ενορχηστρώσεις ήταν πολύ πλούσιες, big band, πολλά βιολιά, πολλές session τρομπέτες, τύμπανα, μπάσο είναι όλα εκπληκτικά. Μου αρέσει η καυλιάρικη φωνή του Λεπά, οπότε θα μπορούσα να παίξω και με αυτόν, να πειραματιστώ. Βέβαια μετά υπερκάηκε οπότε δεν ξέρω πλέον. Έχω δύο βινύλια από τότε αρχές 80s και μετά, που είχε κάτι ντουέτα με την Άντζελα. Αυτά όλα που σου είπα πιάνουν την cult πλευρά μου, την πιο kinky, να μην είναι όλα γυαλισμένα και φινιρισμένα και politically correct. Να κάνω και μία αμαρτία, οπότε Θέμης ναι, τον έχω στο νούμερο ένα.
Θα σου πω και τη δική μου αμαρτία, στα 16 μου πήγαινα σκαστά τις καθημερινές στον Διογένη που τραγουδούσε ο Λεπά με τη Βίσση και όταν έβγαινε ο Λεπά γινόταν χαμός από κάτω. Εγώ δεν έχω πάει ποτέ σε μπουζουξίδικο. Έβλεπα μία ταινία που λέγεται “Όλα είναι δρόμος”, όπου μία κοπέλα δουλεύει σε σκυλάδικα επαρχίας. Αυτά τα σκυλάδικα μου αρέσουν πάρα πολύ. Θα ήθελα πολύ να το ζούσα όλο αυτό, το σκοτάδι, το πονηρό. Αυτή η αμαρτία με τραβάει. Όχι να είναι όλη η ζωή μου αυτό αλλά να το δω. Δεν μπορώ να είναι όλα σωστά και καθαρά, θέλω τη βρωμιά.
Πες μου για το άλλο μουσικό σου πρότζεκτ, Do Not Trust Robots. Άρχισε το 2018-2019 μαζί με έναν φίλο από τις Σέρρες, τον Hiras. H πρώτη συνεργασία μας με αυτόν τον ήχο ήταν το Σ’ αγαπώ μια διασκευή στη Τζένη Βάνου, που το τραγούδησε η Ανδριάνα Μπάμπαλη. Μετά μας άρεσε αυτός ο ήχος, εγώ δεν ήθελα να το κάνω σαν Monsieur Minimal μόνο, γιατί ήθελα να γίνω λίγο πιο βρώμικος, έτσι είπαμε να κάνουμε ένα πρότζεκτ που θα έχει επιρροές από τη ψυχεδέλεια των 70s και θα βγάζουμε κατά καιρούς κάποια κομμάτια ψηφιακά, με σκοπό να καταλήξουμε σε ένα άλμπουμ.
Το κομμάτι Σταγόνα έγινε μεγάλο χιτάκι και το τελευταίο που βγήκε πριν λίγες μέρες λέγεται Σιωπή (Η σιωπηλή κραυγή της καραντίνας). Η Σιωπή είναι ένα τραγούδι καθαρά επηρεασμένο από την κατάσταση της καραντίνας, ξέρεις, αυτό που θέλεις κάποια στιγμή να βγεις να ουρλιάξεις και ακόμα και να ουρλιάξεις δεν θα σε ακούσει κανένας γιατί θα είσαι μόνος στο σπίτι. Είναι ένας φόρος τιμής σε αυτή την περίοδο.
Τελικά για πες μου, Ντέμης Ρούσσος ή Sebastien Tellier; Και οι δύο με έχουν επηρεάσει. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που έκανε ο Ντέμης Ρούσσος, ήταν μια προσωπικότητα τρελής εξωστρέφειας, πιστεύω θα τον λάτρευα αν τον γνώριζα. Σαν δημιουργό νομίζω λατρεύω περισσότερο τον Sebastien Tellier και όλη αυτή την ανωμαλία που έχει, το σεξουαλικό κομμάτι του με ιντριγκάρει πολύ, είναι πολύ καυλιάρης και έχω επηρεαστεί πολύ και από αυτόν. Οπότε θα διάλεγα τον χαρακτήρα του Ντέμη Ρούσσου με τη μουσική παραγωγή του Tellier. Και αυτό έχω «κλέψει» και από τους δύο χαρακτήρες. Για μένα η μεγαλύτερη επιρροή είναι η μουσική και από τέτοιες προσωπικότητες παίρνεις πράγματα, δεν είναι ντροπή.
