ΜΟΥΣΙΚΗ: Χαοτική η κατάσταση. Από Μάλαμα μέχρι Moderat, από ρεμπέτικα σε The National, από A Place To Bury Strangers σε Κόρε Ύδρο. Αυτά είναι τα ωραία αυτής της χώρας, μπορείς να περάσεις γαμώ σε ένα πανηγύρι, μπορείς να κάνεις τη καρδιά σου να εκραγεί σε ένα πάρτι με ηλεκτρονική μουσική, και πάλι να μείνεις αυθεντικός. Στη μουσική, όπως και στη ζωή, όποιος κολλάει σε ταμπέλες, χάνει όλη τη φάση.
ΒΙΒΛΙΑ: Δυσκολάκι θέμα αυτό το «πόσα βιβλία διάβασες τελευταία;» σα να ρωτάς γυναίκα την ηλικία της. Δε νομίζω πια κανείς διαβάζει όσα βιβλία θα ήθελε. Ποιος δεν αγαπάει τη μυρωδιά ενός βιβλίου και το πόσο μυστήριο κρύβει μέσα του; Η υπερπληροφόρηση της καθημερινότητας μας κάνει το μυαλό κουνουπίδι, που πριν κοιμηθούμε θέλουμε να το κλωτσήσουμε απ το παράθυρο. Στο κομοδίνο μου αυτή τη στιγμή, χωρίς να σημαίνει πως τα έχω ολοκληρώσει, βρίσκω τον Ένοικο του Χαβιέρ Θέρκας, ένα graphic novel για τον Σαρτρ, όπως και το Υπομονή του Daniel Clowes, το Παγανιστικές Δοξασίες Της Θεσσαλικής Επαρχίας του Χ. Τσαπραϊλη, την Εικονική Αυτοκρατορία του Renato Curcio, και το βιβλίο-έμπνευση για το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου, Αόρατες Πόλεις, του Ίταλο Καλβίνο.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Δύσκολη εποχή να είσαι ταινιόφιλος. Όλες οι εταιρείες παραγωγής, ηθοποιοί, σεναριογράφοι, έχουν στραφεί στις σειρές, αυτό πουλάει πια. Τα σινεμά έχουν στραφεί στις μπλοκμπαστεριές να επιβιώσουν, μας έκοψαν και τα τορεντάδικα, είναι πια δύσκολο να βρεις τις ωραίες ταινίες. Ακόμα υπάρχουν ωραίες παραγωγές, κινηματογραφιστές που έχουν κάτι να πουν, αλλά θέλει τόσο ψάξιμο. Τώρα, πριν ξεκινήσω να γράφω, είδα και την ταινία του Λάνθιμου, H Ευνοούμενη, όπου, αφήνοντας τα πατριωτικά μου συναισθήματα στην άκρη, έχω να πω πως μου άρεσε, ίσως η πιο εύπεπτη απ’ όλες του, αλλά αγαπάω τη τέχνη του, κρύβει ένα πολύ όμορφο σκοτάδι.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Υπάρχει ακόμα; δεν έχω τηλεόραση πάνω από δέκα χρόνια, δεν έχω τη παραμικρή ιδέα τι γίνεται στο ελληνικό τηλεοπτικό προσκήνιο, αλλά νομίζω ακόμα πάτος τα πράγματα εκεί. Μας χόρτασαν μίσος και αίμα, μας τάισαν σκουπίδια για χρόνια, μας έμαθαν τη γκρίνια ως μόνη αντίδραση. Πότε δεν ήθελα να ανοίξω τη πόρτα μου στο λαϊκισμό τους, να γίνω συνένοχος στους φόνους- καθώς θα κάνω τον έκπληκτο.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Με μανία. Στο σπίτι, στο γραφείο στο πικ νικ. Καίγομαι στο ίνσταγκραμ είναι η αλήθεια, μπας και χάσω κάποια λεπτομέρεια απ’τις ασήμαντες ζωές ανθρώπων που δε ξέρω. Το fomo είναι αληθινό. Ωστόσο θέλω να έχω την αίσθηση πως, ακόμα, μπορώ να το χειρίζομαι, και όχι πως με χειρίζεται. Ένα εργαλείο είναι και αυτό, να ενημερώνεσαι, να μοιράζεσαι τη δουλειά σου, να βρίσκεις πληροφορίες, αλλά να κάνεις και πολλά άλλα πράγματα, όχι απαραίτητα αθώα και παραγωγικά. Οι επιλογές μας για τον τρόπο που χειρίζεσαι αυτό το μέσο λέει πολλά για τον καθένα μας.
ΣΠΟΡ: Δεν έχω κάτι πιο βαρετό απ’ τα σπορ, ή την υπομονή να τα παρακολουθήσω. Προσωπικά δεν κάνω και κάποιο σπορ, ποτέ δεν έκανα, ποτέ δε πήγα καν γυμναστήριο. Χρειάζονται πρόγραμμα αυτά τα πράγματα, πειθαρχία, λέξεις που δε με χαρακτηρίζουν ιδιαίτερα. Γενικά είμαι ένα πέταμα της κοινωνίας, αλλά η τέχνη θέλει θυσίες.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Ως γνωστόν, και με τα ξίδια πάμε ταξίδια. Δεν έχω πάει όσα θα ήθελα, μαλακία. Θα ήθελα να ήταν πιο αυθόρμητα τα ταξίδια. «Πάμε ένα Παρίσι;» και να πηγαίναμε. Πρέπει να επισκεφθώ κι άλλο την Ευρώπη, νιώθω πως υπάρχει τόση ομορφιά, τόση έμπνευση που πρέπει να πάρω. Ίσως πρέπει να μαζέψω λεφτά και να εξαφανιστώ για μήνες γιατί στα ταξίδια, πέρα απ τα καινούρια μέρη, κυρίως ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: ΠΑ ΓΚΡΑ ΤΑ ΡΑ. Βέβαια είμαι εδώ πριν την άλωση του απ’το φασεϊσμό και το αιρμπιενμπί. Έχουμε ωραία πράγματα εδώ να κάνεις, να δεις, να φας και να πιεις. Λίγο ασχημούτσικο και λίγο βρώμικο είναι, αλλά εντάξει, βάζουμε ένα χάσταγκ #urban και τα δικαιολογούμε και αυτά. Μου αρέσει που έχω φίλους εδώ, είναι λες και ζούμε στην επαρχία, πας για μπύρες λίγο πιο κάτω απ το σπίτι σου, τα ζεις όλα τριγύρω, σε μια ακτίνα γλυκιάς μικροαστικής ασφάλειας. Είναι μια περιοχή που βρίσκει και αυτή τη συνοικιακή ταυτότητα της σιγά σιγά, γίνεται πόλος έλξης αστικής κουλτούρας μέσα από έναν διάλογο επενδύσεων και δημοσίου χώρου.
ΤΩΡΑ: … αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα που έδαφος χάνουμε. Πρόσφατα έγινα μέλος, ως designer, στην ομάδα της Warply, σε λίγο θα ξεκινήσω μια όμορφη «φωτογραφική» συνεργασία δε-μπορώ-να-πω-παραπάνω, μόλις ανοίξει ο καιρός θα επιδιώξω κι άλλα mobile photography workshops και γενικά είμαι σε φάση πειραματισμών, θέλω να κάνω τόσα πολλά δημιουργικά πράγματα που να εκραγώ είμαι σα πυροτέχνημα.
