Ο Πέτρος Κωνσταντίνου είναι εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό«Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας», συντονιστής της ΚΕΕΡΦΑ, της «Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στην Ρατσιστική Απειλή» και συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο της συνεργασίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ στην Α’ Αθηνών. Τον συναντάμε στους δρόμους της Αθήνας συνέχεια. Είτε σε διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις είτε στο ιστορικό κέντρο στα γραφεία του συνδυασμού που είναι δίπλα στα δικά μας. Τώρα λίγο πριν της εκλογές «σοκ και δέους για την αστική τάξη» τον καλέσαμε για μια συνέντευξη στον Φωταγωγό και μιλήσαμε για την διαγραφόμενη νίκη της αριστεράς και την ανάγκη να δούμε τον καπιταλισμό αλλιώς. Καλύτερα, να δούμε τη ζωή μας χωρίς τον καπιταλισμό. Το τρίπτυχο του είναι «Διεθνισμός – Εργατική Εξουσία – Κοινωνική Απελευθέρωση.» Επίσης είναι αρκετά γνωστός για τον αντιρατσιστικό του αγώνα. Μάλιστα, στις 12 Φεβρουαρίου δικάζεται ύστερα από μήνυση που κατατέθηκε από γνωστά μέλη της Επιτροπής Κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα. Τι είναι λοιπόν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πόσο κινηματικός είναι πια ο κόσμος μας και τι τύπου δημοκρατία οραματίζεται; Οι απόψεις του μπορεί να θεωρηθούν ακραίες. Εμείς επιμένουμε να τις βρίσκουμε ενδιαφέρουσες.
Έχουμε πολλούς φίλους που θα το ρίξουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ γιατί έχουν βαρεθεί το πολιτικό σύστημα. Ακούνε και το όνομα και του δίνει κάτι. Σε δύο τρεις γραμμές πως θα τον περιγράφατε το χώρο της «Ανταρσίας;» Πιστεύουμε ότι έχει τελειώσει ο καπιταλισμός σαν σύστημα. Δεν ικανοποιεί τις ανθρώπινες ανάγκες. Σπαταλάει τις ανθρώπινες ζωές σε πολέμους, κυνηγιούνται άνθρωποι γιατί έχουν διαφορετικό χρώμα, φυλή και έθνος. Είναι ένα σύστημα όπου κάθεται πάνω σε φοβερό πλούτο και τον απολαμβάνει μία μικρή πλειοψηφία. Είναι άδικο, είναι εκμεταλλευτικό, είναι βάρβαρο αυτό το σύστημα και χρειάζεται να δούμε πως θα το ανατρέψουμε και πως θα φτιάξουμε μία καλύτερη κοινωνία.
Σας ακούμε να μιλάτε συχνά για την «άρχουσα τάξη» που έχει την εξουσία. Ποια, αλήθεια είναι αυτή η «άρχουσα τάξη»; Στην πραγματικότητα την εξουσία δεν την έχει η κυβέρνηση αλλά οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές. Απλά έχουν και ένα υπηρετικό προσωπικό πολιτικάντιδων. Η άρχουσα τάξη είχε δύο κόμματα στη διάθεση της τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ που νομίζω ότι πια έχουν συντριβεί. Η τελευταία κυβέρνηση παραιτήθηκε. Όταν δεν έχεις προετοιμάσει να πάρεις τους 180 και πας πρόωρα σε εκλογή Προέδρου σημαίνει ότι δεν μπορείς να περπατήσει στο παραμικρό.
Εσείς πιστεύετε ότι Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ τελειώσανε; Μπορούμε να τους κάνουμε μία κηδεία αλλά εμείς θα είμαστε χαρούμενοι σε αυτή την κηδεία.
Δηλαδή είστε χαρούμενοι με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ; Η στροφή εκατομμυρίων προς την αριστερά μας χαροποιεί. Το ότι άνθρωποι που στηρίζανε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ και δεν βλέπανε σε καμία περίπτωση προς την αριστερά αυτή τη στιγμή επιλέγουν και ψηφίζουν αριστερά κατά κύριο λόγο το ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι μόνο το Σύριζα και ΚΚΕ και ένα πολύ μικρότερο μέρος ψηφίζει Ανταρσία. Αυτή είναι μία τεράστια εξέλιξη. Το 2010 η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ είχανε μαζί 86%, στις προηγούμενες εκλογές είχαν 30%, σε αυτές θα ψάχνουν να βρουν πόσο χαμηλά θα πέσει αυτό το ποσοστό. Για εμάς είναι πολύ θετική εξέλιξη όλη αυτή η αριστερή στροφή. Να δείτε μόνο τη Γαλλία και όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες όπου η αριστερά και το Εργατικό Κίνημα δεν είχανε δώσει αυτές τις μάχες, άφησαν την πόρτα ανοιχτή σε ακροδεξιά φαινόμενα όπως η Μαρί Λεπέν.
Βέβαια στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερός κόσμος. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι έχουμε στην Ελλάδα 30 ή 35% αριστερούς; Κοιτάχτε τα πράγματα είναι σχετικά, τι εννοούμε αριστερούς; Νομίζω ότι υπάρχει μία ριζοσπαστική στροφή στην εργατική τάξη που δεν αποτυπώνεται σε σχέση με συγκεκριμένα κόμματα. Δηλαδή ο κόσμος ο οποίος συμμετείχε στις γενικές απεργίες, συμμετείχε σε αντιφασιστικά αντιρατσιστικα συλλαλητήρια, συμμετείχε στις κινητοποιήσεις στις γειτονιές για ελεύθερους χώρους από τις Σκουριές μέχρι τη νέα Μανωλάδα είναι ένας κόσμος που μπορεί να ήταν προσδεμένος με άλλα κόμματα παλιά αλλά αυτή τη στιγμή γεννιούνται νέες ιδέες, γεννιούνται νέες συνειδήσεις και θα λεγα ότι αυτός ο κόσμος αυθόρμητα ρέπει προς τον αντικαπιταλισμό.
Πάντως στην Ελλάδα μετά τους Αγανακτισμένους δεν είδαμε κάποιο άλλο δυναμικό κίνημα. Δε συμφωνώ με αυτή την εικόνα που έχει σχηματιστεί για τον κινηματικό χώρο στην Ελλάδα. Περιγράφουν πολλοί ότι το ’10 εως το ’12 υπήρχε ένα κίνημα εκρηκτικό, ανέβαινε και οι Αγανακτισμένοι ήταν το peak. Αυτός ο κόσμος δεν εξαφανίστηκε. Σαν απολογισμό μπορούμε να πούμε πως έπεσε η κυβέρνηση Καραμανλή, έπεσε η κυβέρνηση του Παπαδήμου, του Παπανδρέου και έπεσε και η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου. Αυτό το κίνημα είχε εκπαραθυρώσει κυριολεκτικά το κόμμα του Κουβέλη τη ΔΗΜΑΡ. Είχαμε απεργίες διαρκείας: Χαλυβουργία, το Μετρό, τους ναυτεργάτες, την ΕΡΤ, την Coca – Cola, την ΒΙΟΜΕ. Και είχαμε τη μεγάλη ήττα που είχε η κυβέρνηση μέσα στο δημόσιο τομέα στο τμήμα της διαθεσιμότητας και της αξιολόγησης. Να θυμίσουμε ότι το 2012 η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή με σχεδόν 7% και έβγαλε τα τάγματα εφόδου μετά, δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα έκανε την έφοδο μετά των συνδικάτων στο Πέραμα και μπορούσε να είχε σπείρει τον τρόμο και να διέλυε και τα συνδικάτα και την αριστερά.
Πιστεύετε ότι έχουμε γλιτώσει από τη Χρυσή Αυγή; Όχι ακόμα, έχουμε όμως καταφέρει ένα πολύ σκληρό πλήγμα στη φασιστική απειλή με το ότι εξαναγκάσαμε την κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη ν’ ασχοληθεί με αυτή την συμμορία.
Πολλοί λένε βέβαια ότι αν δεν είχε συμβεί το τραγικό γεγονός πολύ πιθανότατα να μην είχαν συμβεί όλα αυτά. Το ότι δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας δεν αρκούσε από μόνο του για να οδηγηθούμε εκεί. Να θυμίσω ότι στην πρώτη διαδήλωση που κάναμε στο Κερατσίνι η αστυνομία συνεργαζόταν ακόμη μα το τάγμα του Ρουπακιά το οποίο πέταγε πέτρες δίπλα τους. Λοιπόν αυτό που ανάγκασε την κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική είναι ότι μία βδομάδα μετά είχαμε γενική απεργία της ΑΔΕΔΥ και 50.000 που διαδηλωτές κάτω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής να δημιουργούν ασφυκτική πίεση.
Μία αριστερή διακυβέρνηση θα καταφέρει να αλλάξει τη δομή της Ελληνικής αστυνομίας που στο εσωτερικό της υπάρχουν έντονα ακροδεξιά στοιχεία; Όχι, δεν νομίζω. Εμείς δεν εμπιστευόμαστε ότι το κοινοβούλιο επειδή έχει κάποιους δημοκρατικά εκλεγμένους αντιπροσώπους θα λειτουργήσει με στόχο για να λύσει ζητήματα όπως αυτά που αναφέρατε. Αυτή είναι η πιο μεγάλη αυταπάτη. Έτσι χάθηκε η μάχη ενάντια στους ναζί στο μεσοπόλεμο στη Γερμανία. Με την επίκληση ότι θα λειτουργήσουν οι θεσμοί και η δημοκρατία φτάσαμε, αυτή η δημοκρατία, να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο Χίτλερ.
Θέλουμε όμως να λειτουργεί η δημοκρατία. Ποια δημοκρατία;
Αυτή που έχουμε σαν ιδεατό σχήμα μέσα στο κεφάλι μας. Το ιδεατό σχήμα να το επεκτείνουμε. Για εμάς ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αντικαπιταλιστική αριστερά η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι πολύ περιορισμένη. Εμείς θέλουμε η δημοκρατία να μπει στο χώρο της δουλειάς, θέλουμε δημοκρατία μέσα στον εργασιακό χώρο. Δεν υπάρχει δημοκρατία μέσα στον εργασιακό χώρο.
Πως το εννοείται αυτό; Δημοκρατία στον εργασιακό χώρο σημαίνει ότι το αφεντικό της Γενικής Ανακύκλωσης για παράδειγμα που αφήνει απλήρωτους τους εργάτες να μην έχει δικαίωμα να το κάνει. Να αποφασίσουμε ως συνέλευση που πάνε τα λεφτά που παίρνει η εταιρία, γιατί η εταιρία παίρνει κρατική επιδότηση, παίρνει λεφτά από τους δήμους αλλά τα διοχετεύει όπου θέλει η ίδια με τελευταία προτεραιότητα τους εργάτες. Θέλουμε εργατικό έλεγχο στις επιχειρήσεις άρα δημοκρατία του τι κάνει η εταιρία αν κλείνει η Coca Cola και πάει στη Βουλγαρία, αν η βιομηχανία ζάχαρης κλείνει τα ρολά απέναντι στους τευτλοπαραγωγούς, αν η ΕΡΤ κλείνει γιατί έτσι του αρέσει του υπουργού ή του Πρωθυπουργού.
Τι κάνουμε, όμως, με τους εργαζόμενους που δεν έχουν αριστερή συνείδηση; Στην παραγωγή;
Ναι, στην παραγωγή δεν μπορούν να σκέφτονται όλοι σαν και εσάς. Εκεί έχεις τη συνέλευση ένα όργανο που οργανώνει την παραγωγή. Αυτή τη στιγμή αφήνοντας το κεφάλαιο να λειτουργήσει με τους μηχανισμούς της αγοράς, έχουμε φτάσει οι πολυεθνικές της βιομηχανίας, του τουρισμού και του εμπορίου να έχουν απολύσει 1.500.000 κόσμο. Με ποιο κριτήριο; Με το κριτήριο ότι το κεφάλαιο το οποίο θα επένδυαν δεν θα έβγαζε τόσα πολλά κέρδη για να ανταγωνιστούν άλλες εταιρίες. Εμάς δεν είναι το κριτήριο μας ο ανταγωνισμός, αλλά οι κοινωνικές ανάγκες.
Εσάς δηλαδή ποιο είναι το πρόγραμμα σας; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βάζει σαν προτεραιότητα αυτή τη στιγμή το κοινό αίτημα για όλους, τη διαγραφή του χρέους.
Και έξοδο από το ευρώ; Όταν λες διαγραφή του χρέους αρνείσαι τη σχέση με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, άρα γίνεται ρήξη με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το δεύτερο ζήτημα το οποίο βάζει σαν λύση πάνω σε αυτό είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών κάτω από κρατικό έλεγχο ώστε το χρήμα οι επενδύσεις και οι προτεραιότητες να καθορίζονται συνολικά από την κοινωνία. Δεν μπορούμε να ζήσουμε τα επόμενα 60 χρόνια με υποθηκευμένους μισθούς, συντάξεις και τις δημόσιες υπηρεσίες. Δεν μπορούμε να δουλεύουμε για τους τραπεζίτες και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ κατανοητό από πάρα πολύ κόσμο. Πρέπει να επιστρέψουν πίσω στη δουλειά τους όλοι οι απολυμένοι. Ο καθένας να έχει μία δουλειά ώστε να μπορεί να συντηρεί το σπίτι του το οποίο πρέπει να το έχει και να δεν μπορεί να παίζεται αν θα του το πάρει ο τραπεζίτης. Επίσης, θέλουμε ανθρώπινες συντάξεις και από εκεί και πέρα νομίζω ότι υπάρχουν και πολιτικά αιτήματα που μας ενώνουν. Το αίτημα για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Το ότι δεν θέλουμε φασιστικές συμμορίες, ότι δεν θέλουμε τους ναζί, δεν θέλουμε αυτή τη συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες. Η εικόνα ότι οι μετανάστες είναι κάτι πάρα πολύ παράξενο, αποκαλούνται «λαθραίοι άνθρωποι» είναι μία ακραία ρατσιστικά εικόνα που δεν συνάδει με τον πολιτισμό του 2015
Ξέρετε, είναι λίγο δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με τα παραπάνω. Αλλά είναι ουτοπικά και ίσως ανέμελα. Μπορεί η αριστερά να παραμένει «ανέμελη» όταν φτάνει κοντά στην εξουσία; Αυτό δε μας αφορά εμάς. Εμείς ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέμε στον κόσμο να μην έχει αυταπάτες ότι μπορεί να αναθέσει τη λύση του προβλήματός του σε έναν υπουργό. Κάτω από ένα υπουργείο του αριστερού υπουργού, βρίσκεται ένας μηχανισμός μη εκλεγμένος, υποθηκευμένος στην πολιτική της Τρόικας που είναι μια καρμανιόλα για τα εργατικά δικαιώματα.Το να ξηλώσουμε αυτούς τους μηχανισμούς είναι μια μεγάλη μάχη. Και θα τον καλέσουμε να τη δώσουμε αυτή τη μαχη. Συνολικότερα το θέμα του αστικού κράτους, δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει η αριστερά για να λύσει τα προβλήματα της. Ο Μάρξ μετά την κομμούνα του Παρισιού είπε μία πολύ απλή κουβέντα. Το ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να πάρει στη χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει να δουλέψει για τους δικούς της σκοπούς αλλά πρέπει να την τσακίσει. Το συγκεκριμένο κράτος είναι γραφειοκρατικό, είναι των καπιταλιστών. Θέλουμε ένα δημοκρατικό κράτος, ένα κράτος της πλειοψηφίας, της εργαζόμενης πλειοψηφίας που λειτουργεί με συνελεύσεις, που σχεδιάζει συνολικά και που έχει σχέση με την εργατική τάξη όλου του πλανήτη. Πρέπει να συνεχίσουμε το δικό μας δρόμο ανεξάρτητα από το τι σημαίνει να έχουμε έναν αριστερό υπουργό ή πρωθυπουργό. Δεν ξεπουλάμε τα αιτήματα μας. Δεν κάνουμε βήμα πίσω πάνω σε εκείνα τα οποία διεκδικούμε.
