«Θα μας βρουν απέναντι»: Οι οικογένειες του Ουράνιο Τόξο για την αντιδιαδήλωση στο αυτοοργανωμένο Pride στα Χανιά
Δελτίο τύπου εξέδωσαν με αφορμή το αυτοοργανωμένο Pride στα Χανιά και το κάλεσμα μίσους για αντιδιαδήλωση, οι Οικογένειες του Ουράνιο Τόξο, στο οποίο καλούν «τους πολίτες της πόλης των Χανίων και ολόκληρης της Κρήτης να πλαισιώσουν το αυτοοργανωμένο φεστιβάλ υπερηφάνειας και να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα σε όσα άτομα θεωρούν ότι μπορούν να ελέγξουν τις ζωές μας και να μας κλείσουν ξανά στην “ντουλάπα”».
Το αυτοοργανωμένο Pride Χανίων θα πραγματοποιηθεί αύριο 29 Ιουνίου και υποψήφιος με τους «Σπαρτιάτες» ανέβασε στη σελίδα του στο Facebook «ανακοίνωση πολιτών Κρήτης», που καλεί σε αντιδιαδήλωση ενάντια στην 1η Πορεία Ορατότητας ΛΟΑΤΚΙ+ Κοινότητας (αυτοοργανωμένο pride) Χανίων.
Οι Οικογένειες Ουράνιο Τόξο τονίζουν παράλληλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη σύγχρονη κοινωνία. «Δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν συσπειρωθούμε κι εμείς απέναντι στην ρητορική μίσους. Να μην τους επιτρέψουμε να τρομοκρατούν ανθρώπους με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που στάζουν μίσος, ύβρεις και οχετό. Να μας βρουν όλα, όλες, όλους απέναντι».
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Θα μας βρουν απέναντι!
Αύριο, 29 Ιουνίου, θα γίνει το αυτοοργανωμένο pride στα Χανιά της Κρήτης
Εκεί ανάμεσα στα άλλα άτομα, όπως και σε όλα τα προηγούμενα φεστιβάλ υπερηφάνειας πανελλαδικά θα βρεθούμε και μέλη των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο για να γιορτάσουμε και να διεκδικήσουμε, Πριν φύγουμε από το σπίτι θα έχουμε βάλει στο σακίδιο μπανάνες, νερό, πάνες, μπλούζες, μπιμπερό, πιπίλες. Αλλά κάποιες/οι δεν θα μας θεωρούν “ικανούς και καλούς” γονείς.
Θα έχουμε στο νου μας με ακρίβεια πόσες ώρες πέρασαν από τότε που κοιμήθηκε, έφαγε, ήπιε το παιδί μας. Αλλά κάποιες/οι δεν .θα μας θεωρούν “ικανούς και καλούς” γονείς.
Θα έχουμε ξυπνήσει από το κλάμα του παιδιού μας στις δύο το πρωί, στις τέσσερις, στις έξι. Αλλά κάποιες/οι δεν θα μας θεωρούν “ικανούς και καλούς” γονείς.
Θα έχουμε σκουπίσει μύξες, θα έχουμε αλλάξει πάνες, Θα αλλάξουμε πάνες ξανά και ξανά και θα συνεχίσουμε να αλλάζουμε πάνες. Αλλά κάποιες/οι δεν θα μας θεωρούν “ικανούς και καλούς” γονείς.
Θα έχουμε ντύσει έναν μικροσκοπικό άνθρωπο μόνο για να τον γδύσουμε και να τον ξαναντύσουμε από την αρχή δέκα λεπτά αργότερα γιατί θα πασαλείψει τον εαυτό του, το τραπέζι και το πάτωμα με γιαούρτι. Αλλά κάποιες/οι δεν θα μας θεωρούν “ικανούς και καλούς” γονείς.
Θα ‘έχουμε πάει από το πρωί το παιδί στον παιδικό, θα πάρουμε το παιδί από τον παιδικό, θα ρωτήσουμε αν έφαγε, τί έφαγε, πόσο έφαγε, με ποιόν έπαιξε. Αλλά δεν .θα μας θεωρούν “ικανούς και καλούς” γονείς.
Θα μάθουμε να διαβάζουμε, να γράφουμε, να μετράμε από την αρχή, θα ντύσουμε βιβλία, θα βάλουμε τετράδια σε τσάντες. Αλλά κάποιες/οι δεν .θα μας θεωρούν “ικανούς και καλούς” γονείς.
Έχουν περάσει 18 χρόνια από το πρώτο φεστιβάλ υπερηφάνειας στην Ελλάδα. 18 χρόνια αργότερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει για οικογένειες σαν τις δικές μας . Με ή χωρίς σύμφωνο συμβίωσης, πολλοί/πολλές/πολλά από μας είμαστε στα πάντα ανύπαρκτοι/ ανύπαρκτες/ ανύπαρκτα.
Δεν μπορούμε να παρέχουμε στα παιδιά μας ιατροφαρμακευτική περίθαλψη . Δεν έχουμε το ίδιο επίθετο. Δεν έχουμε κανένα νόμιμο αποδεικτικό της σχέσης μας μαζί τους, γιατί ο νόμος έχει αποκλείσει κάθε δυνατότητα το όνομα μας να εμφανίζεται στο ίδιο χαρτί με αυτό του παιδιού μας.
Δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε με το παιδί μας.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως αν η σύντροφος μας ή ο σύντροφος μας πάθει κάτι, το παιδί θα συνεχίσει να ζει μαζί μας. Για κάποιους/κάποιες/κάποια από εμάς δεν υπάρχει τρόπος να αποκτήσουμε παιδί, άλλοι/άλλες/άλλα από εμάς πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στο σύμφωνο συμβίωσης και στην πρόσβαση σε μεθόδους Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Δεν μπορούμε να παιδοθετήσουμε ούτε το παιδί που μεγαλώνουμε ήδη, ούτε κάποιο άλλο.
Ζούμε σε έναν τόπο που μας βάζει στην άκρη και μας λέει: “Εσύ κάποια πράγματα δεν τ ’αξίζεις. Αυτά που ισχύουν αυτονόητα για τους άλλους/άλλες/άλλα εσύ να τα ξεχάσεις. Ένα παιδί μεγαλώνει καλύτερα σε ένα ίδρυμα παρά μ ’εσένα. Καλό θα ήταν όλοι/όλες/όλα να κάνουν από ένα, δύο, τρία παιδιά. Αλλά όχι εσύ.”
Έχουν περάσει 18 χρόνια από το πρώτο φεστιβάλ υπερηφάνειας στην Ελλάδα. Για κάποια/ κάποιες/ κάποιους από εμάς έχουν περάσει 3,5,7,10,20.30.40 και 50 χρόνια που έχουν παιδιά, που έχουν εγγόνια και που λένε: “Κάποτε, κάτι θα αλλάξει. Δεν θα είναι πάντα έτσι.”
Κι όμως….. Δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν συσπειρωθούμε κι εμείς και οι σύμμαχοι μας απέναντι στην ρητορική μίσους που μας λέει άρρωστους, ανήθικους, ανώμαλους και άλλα “ωραία” προσβλητικά κοσμητικά επίθετα …
Δεν θα αλλάξει τίποτα εάν εμείς δεν βγούμε μπροστά να διεκδικήσουμε ίσα δικαιώματα για μας και τα παιδιά μας!
Δεν θα αλλάξει τίποτα αν τους επιτρέψουμε να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους!
Καλούμε τους πολίτες της πόλης των Χανίων και ολόκληρης της Κρήτης να πλαισιώσουν το αυτοοργανωμένο φεστιβάλ υπερηφάνειας και να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα σε όσα άτομα θεωρούν ότι μπορούν να ελέγξουν τις ζωές μας και να μας κλείσουν ξανά στην “ντουλάπα”. Να μην τους επιτρέψουμε να τρομοκρατούν ανθρώπους με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που στάζουν μίσος, ύβρεις και οχετό.
Να μας βρουν όλα, όλες , όλους ΑΠΕΝΑΝΤΙ».