Η συγκλονιστική ιστορία ενός άστεγου από το project Humans of New York έχει συγκινήσει όλο τον κόσμο

Ο εικονιζόμενος άνδρας εγκαταλείφθηκε από τον πατέρα του σε ένα ίδρυμα όταν ήταν μόλις τεσσάρων ετών. «Μου είπε ότι θα πηγαίναμε για ψάρεμα. Είχε ετοιμάσει τα καλάμια, το δόλωμα, τα πάντα. Ήμουν ενθουσιασμένος. Είπε ότι είχε μάθει για ένα νέο σημείο. Σταματήσαμε μπροστά από ένα τεράστιο κτίριο. Μου είπε να περιμένω μέσα στο αμάξι ενώ εκείνος έτρεξε στην είσοδο και πήρε άδεια από τον φίλο του. Μετά επέστρεψε με δύο άντρες. «Συγγνώμη», είπε, «αλλά πρέπει να μείνεις εδώ». Άρχιζα να ουρλιάζω «Θα είμαι καλό παιδί! Θα είμαι καλό παιδί! Θα είμαι καλό παιδί! » και εκείνος μου έλεγε «Δεν φταις εσύ, δεν φταις εσύ». Έσκισα το πουκάμισό του προσπαθώντας να τον κρατήσω κι έτσι έφυγε δίχως πουκάμισο».

Αυτό ήταν το πρώτο σκέλος. Η δεύτερη φωτογραφία συνοδεύτηκε από τη συνέχεια της ιστορίας που περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τη ζωή στο ίδρυμα. «Έμεινα στο ίδρυμα για 13 χρόνια. Μας κακομεταχειρίζονταν όλους. Ήταν τέσσερις συγκεκριμένοι ανάμεσα στο προσωπικό που ήταν πραγματικά κακοί. Ένας από τους αγαπημένους του τρόπους τιμωρίας ήταν “το πλήρες κάψιμο”. Σε ανάγκαζαν να γδυθείς να και να ξαπλώσεις μπρούμυτα σε ένα χαλί. Ένας από αυτούς κάθονταν στην πλάτη σου και ο άλλος σε έσερνε από τα χέρια μέχρι το τέλος του διαδρόμου. Ο χειρότερος ήταν ο Ice Man, αν τον συναντούσα σήμερα θα τον σκότωνα. Ήταν σαν κάτι τύπους στις ταινίες που ακόμα και όταν χαμογελούν, είναι ψυχροί σαν το πάγο. Έρχονταν στο δωμάτιό σου και σου έλεγε ότι έχεις ραντεβού με τον Ice Man, έπειτα μας κακοποιούσε σεξουαλικά και μετά ανακοίνωνε πότε θα είναι το επόμενο ραντεβού, έτσι ώστε να φοβάσαι όλη την εβδομάδα. Δέκα από εμάς αποφασίσαμε να αποδράσουμε όταν ήμαστε 17. Είχα ραντεβού με τον Ice Man την επόμενη βδομάδα και έτσι σκέφτηκα ότι δεν έχω τίποτα να χάσω».

«Δεν είχαμε κανένα πλάνο. Η μόνη φορά που είχαμε βγει έξω από το ίδρυμα ήταν μια φορά που μας είχαν πάει στο Barnum στο τσίρκο Bailey. Πέρα από αυτό, δεν ξέραμε τίποτα άλλο για το πως να επιβιώσουμε στον έξω κόσμο. Την πρώτη νύχτα δύο από εμάς πήγαμε σε ένα μανάβικο να κλέψουμε φαγητό για όλους, αλλά ο ιδιοκτήτης φώναξε τους μπάτσους. Σκορπιστήκαμε, αλλά κυνήγησαν εμένα. Άρχισα να σκαρφαλώνω σε ένα βουνό και τους θυμάμαι να μου φωνάζουν “Θα χιονίσει το βράδυ”. Φορούσα ένα ζευγάρι αθλητικά. Η χιονοθύελλα ήρθε, προσπάθησα να κατέβω από το βουνό, αλλά εξαιτίας του χιονιού και του σκοταδιού έπεσα σε ένα γκρεμό 30 μέτρων. Έμεινα αναίσθητος για πολύ ώρα. Όταν ξύπνησα ήμουν γεμάτος χιόνι και το πόδι μου καταπαγωμένο». 

Δείτε το original post εδώ.