28 ολόκληρα χρόνια πήρε στον Σκορσέζε να καταφέρει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Σιουσάκου Έντο. Ο προϋπολογισμός της ταινίας έφτασε τα 50 εκατομμύρια δολάρια.
Κι όμως, κάτι δεν πάει καλά.
Δεν είναι από τις ταινίες που κάνουν επιτυχία στο box office. Κανείς δεν περιμένει χρήματα από μία ταινία 161 λεπτών, στην οποία δύο Ιησουίτες ιερείς αναζητούν έναν ομόθρησκό τους ιερέα, στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα, όπου οι βουδιστές άρχοντες έχουν εξαπολύσει αμείλικτο διωγμό κατά των χριστιανών.
Η φήμη όμως; Η υστεροφημία;
Προς το παρόν, η ταινία αγνοήθηκε παντελώς όσον αφορά τις υποψηφιότητες για τα βραβεία BAFTA. Δεν έλαβε από το Producer’s Guild of America ούτε μία από τις δέκα υποψηφιότητες που δόθηκαν, υποψηφιότητες που ισοδυναμούν με «Καλύτερη Ταινία» (πέρυσι, επτά από τις εννιά υποψηφιότητες του PGA, ήταν υποψήφιες για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας). Κλειστή ήταν η πόρτα των βραβείων SAG, κλειστή και αυτή των Golden Globes. Δεν πήρε από το Writer’s Guild of America υποψηφιότητα για το σενάριο. Δεν πήρε τίποτα από τον New York Film Critics Circle, τίποτα από τον Los Angeles Film Critics Circle, τίποτα, μα τίποτα, από την National Society of Film Critics.
Υποτίθεται ότι η ταινία θα κυριαρχούσε σε όλα αυτά. Υποτίθεται. Και το μόνο που πήρε ήταν μια τιμητική αναφορά από το National Board Reniew για το καλύτερο προσαρμοσμένο σενάριο.
Οι κριτικοί δεν βρίσκουν καλά λόγια να πουν για την ταινία. Ακόμη και ο Peter DeBruge του Variety, στον οποίο άρεσε η ταινία, την βρήκε «απαιτητική», «μεγάλη, σε τιμωρητικό βαθμό», «συχνά βαρετή» και «τραγικά μη συναρπαστική».
Μετά από όλα αυτά, τι μπορεί να περιμένει κανείς; Το μόνο, να το σώσει η Ακαδημία, δίνοντάς του, στις 24 Ιανουαρίου, υποψηφιότητα για «Καλύτερη Ταινία» ή «Καλύτερη Σκηνοθεσία».
Ειδάλλως, θα είναι μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην καριέρα του Μάρτιν Σκορσέζε.