Ακόμη και τώρα το «Φαγητό» με τρομοκρατεί.

Το φαγητό στο θέατρο συνήθως δεν επιτρέπεται. Πέρα από την καθαρά βιολογική, η ανθρώπινη ανάγκη για τροφή αποκαλύπτει και παραπέμπει σε περισσότερες από μία μορφές πείνας. «Τώρα θα συμβεί κάτι φριχτό, θα γίνει κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί, αν ανοίξω το στόμα μου…»

Για πρώτη φορά μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή το έργο της  βραβευμένης ποιήτριας Μαρίας Λαϊνά. Με αφορμή την επικείμενη παράσταση και είκοσι χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση η ίδια σημειώνει: «Ακόμη και τώρα το Φαγητό με τρομοκρατεί.»

Ένα δυνατό και ιδιότυπο κείμενο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Ο Ένας και ο Άλλος. Δυο ερμηνευτές, μια προσωπικότητα. Τι μπορεί να συμβεί τη στιγμή που θα έρθουν για πρώτη φορά σε ουσιαστική επαφή και πόσο μπορούν ν’ αντέξουν αυτή την αμφίσημη σύγκρουση; «Το μυστικό με το φαγητό είναι ότι πρόκειται για μια διαδικασία που μας ταπεινώνει. Κι αυτό μας αρέσει, ναι, μας αρέσει. Όλοι έχουμε μέσα μας κάτι τέτοιο.»