Η κρίση νοσταλγεί και πάει θερινό σινεμά per divertimento…

«Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι / μες τα θερινά τα σινεμά..», νύχτες που «γεννήθηκαν» στην πόλη εδώ και… 119 χρόνια. 3 Ιουλίου 1897 στο καφέ «Τουρκία» έγινε η πρώτη προβολή «κινούμενων εικόνων» στη Θεσσαλονίκη, μεγιστοποιήθηκαν στα μεταπολεμικά χρόνια, έγιναν τραγούδια νοσταλγίας όταν συρρικνώθηκαν αργότερα, αλλά επιστρέφουν τα καλοκαίρια στις ταράτσες και τις αυλές, που κρίθηκαν διατηρητέες και συντηρούνται προσεκτικά, μαζί με τις νοσταλγίες.

   Περισσότερα απο 200.000 εισιτήρια «κόπηκαν» φέτος το καλοκαίρι στα οκτώ συνολικά θερινά σινεμά της πόλης – αριθμός που ξεπερνά κατά πολύ αυτούς των προηγούμενων ετών και διαγράφεται μάλλον αυξανόμενος στα επερχόμενα χρόνια της συνεχιζόμενης κρίσης.

   «Ισως ευθύνεται η οικονομική κρίση, ίσως η νοσταλγία που δημιουργεί η αναγκαστική παραμονή στην πόλη το καλοκαίρι… Σκέφτονται οι άνθρωποι πως… “τι καλά που ήταν και τότε- όταν ήμασταν μικροί – στα θερινά σινεμά” και μας αναζητούν, έρχονται ακόμα και άνθρωποι που είχαν να πάνε σινεμά δεκαετίες, ή που δεν πάνε σινεμά το χειμώνα…» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο ιδιοκτήτης του θερινού κινηματογράφου «Ελληνίς» (στο κέντρο της πόλης – δίπλα από τις εγκαταστάσεις της ΔΕΘ) αλλά και του χειμερινού «Κολοσσαίον» κ.Γαβριήλ Ράππος.

   Στη Θεσσαλονίκη των δεκάδων -προ 30ετίας- θερινών οάσεων, λειτούργησαν το καλοκαίρι που τελειώνει δέκα θερινοί κινηματογράφοι (“Ναταλί” – το θερινό σινεμά της παραλίας που κρίθηκε διατηρητέο μνημείο-, «Ελληνίς» στην “κάτω” είσοδο της ΔΕΘ, «Αλεξ» -στην Ολύμπου, «Απόλλων» -στη Βασ.Γεωργίου, οι δημοτικοί του Πανοράματος, της Πυλαίας , της Καλαμαριάς, των Συκεών και Νεάπολης και το «Σινεμά με θέα», που εγκαινιάστηκε πέρσι στην ταράτσα του δεύτερου κτιρίου του Μεγάρου Μουσικής (οι συνολικά 28 προβολές 14 ταινιών, που πραγματοποιήθηκαν σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, ήταν sold out και τις παρακολούθησαν 4.500 θεατές).

   «Το Φεστιβαλ Κινηματογράφου έχει το δικό του κοινό. Είναι αλήθεια ότι αύξησε τον αριθμό των σινεφίλ αλλά αυτοί – στην πλειονότητα τους νέοι άνθρωποι – είναι περισσότερο …”φεστιβαλ-φιλ” παρά “δικοί” μας θεατές. Είναι εντυπωσιακό αλλά συμβαίνει… Στην αρχή ανησυχήσαμε με τα multi-plex (τους πολυκινηματογράφους) αλλά οι συγκεκριμένες αίθουσες απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό (πολυ νεαρότερων ηλικιών). Σιγά -σιγά όμως βρήκαμε τον “δρόμο” μας. Το δικό μας κοινό είναι στην πλειονότητα του μεγαλύτερων ηλικιών (πάνω απο 35-40 ετών)” συμπληρώνει ο κ.Γιάννης Ζαφειρίου του «Ναταλί» και του χειμερινού «Μακεδονικόν».

   «Η μόδα των multi-plex περιορίστηκε πολύ νωρίς στις ηλικίες 18-25 ετών. Η στροφή στις παραδοσιακές αίθουσες κινηματογράφου ειναι παγκόσμιο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Αρνείται ο κόσμος τη “φαστ-φούντ” λογική. Είναι ουσιαστικές οι διαφορές μας. Δεν είναι όμως τα multi-plex ο ανταγωνιστής μας. Είναι αυτό που λέμε διαχείριση του ελεύθερου χρόνου. Κι ο “εχθρός”-όχι μόνον ο δικός μας αλλά και των ίδιων των θεατών- είναι το Ιντερνετ και το “δωρεάν κατέβασμα ” ταινιών, ακόμα και πρώτης προβολής. Ούτε τα βίντεο κλαμπ της δεκαετίας του ’80 δεν μας “έπληξαν” όσο το διαδίκτυο» υποστηρίζει ο κ. Ράππος.

   Η εμβληματική πλατεία Αριστοτέλους (με τον πρώτο κινηματογράφο που λειτούργησε στην πόλη – το «Ολύμπια», που αναγέρθηκε στα 1903 και …κάηκε στην πυρκαγιά του 1917, αλλα επίσης και με πέντε θερινούς κινηματογράφους που λειτουργούσαν πέριξ της πλατείας ως και τις αρχές της δεκαετίας του 60) «καμαρώνει» σήμερα με το ανακαινισμένο «Ολύμπιον» του Φεστιβάλ αλλα και των προβολών σ όλη σχεδόν τη διάρκεια του χρόνου. 

Το …ιστορικό «Ραντεβού τον Σεπτέμβρη» των χειμερινών κινηματογράφων άρχισε σιγά-σιγά να καταργείται και οι κλιματιζόμενες αίθουσες αυξάνουν σταδιακά το χρόνο προβολών τους «μπαίνοντας» και στο καλοκαίρι -με αφιερώματα, ρετροσπεκτίβες , και ειδικές προβολές.

   Εκατοντάδες ήταν και οι θεατές που έσπευσαν στα τέλη Αυγούστου σε …επτά ταράτσες της πόλης, όπου προβλήθηκαν (για τρίτη συνεχή χρονιά) οι 70 ταινίες του Taratsa International Film Festival στη Θεσσαλονίκη.

   Η Θεσσαλονίκη έχει εξάλλου παράδοση στις ιδιαιτερότητες- και τις κινηματογραφικές . Μπορεί να μη λειτούργησε στην πόλη ο πρώτος κινηματογράφος της χώρας (προηγήθηκε τρία χρόνια η Σύρος στα 1900) , ήταν όμως στην παραλία της ( περίπου στο ύψος της οδού Αγίας Σοφίας ) όπου λειτούργησε -για λίγους μήνες το καλοκαίρι του 1925 ο πρώτος πλωτός κινηματογράφος της χώρας: Το «Κουρσάλ» που είχε στηθεί πάνω σε μια παροπλισμένη μαούνα από κάποιον Εβραίο της εποχής και πρόβαλε για τους κατοίκους της πόλης (όπως αναφέρει στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ του -“Κουρσάλ” 2006- ο σκηνοθέτης Νίκος Θεοδοσίου, για την ταινία αλλα και για τη δροσιά του Θερμαικού και …per divertimento), ταινίες δεύτερης προβολής .