Τον περασμένο Σεπτέμβριο πραγματοποιήθηκε η Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης, ή αλλιώς το ετήσιο -από το 1943- ραντεβού των λάτρεων της υψηλής ραπτικής. Όλοι οι διάσημοι οίκοι και σχεδιαστές, fashion editors, μοντέλα και προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου παρευρέθηκαν front row για να παρακολουθήσουν τις επερχόμενες τάσεις αλλά και avant-garde δημιουργίες. Η εβδομάδα-θεσμός επιφύλασσε ως συνήθως εκπλήξεις, side εκδηλώσεις, τα διάσημα «after parties» και βεβαίως πολλή μόδα.
Ζac by Zac Posen: Εδώ μπερδεύτηκα λίγο γενικά, αφενός με τα χρώματα, γιατί παρέλασε μπροστά μου το ηλιοβασίλεμα και αρκετό από το ουράνιο τόξο και αφετέρου με το ύφος γιατί είδα φορέματα που θα λάτρευε ο Ασλάνης αλλά και σκούρα σλιμ κοστούμια και ενώ βιάστηκα να πω ότι όχι, εγώ δεν θα φορούσα τίποτα και ας είναι τα υφάσματα τόσο γυαλιστερά υπέροχα, είδα αυτά τα ασύμμετρα καπιτονέ τοπς που μοιάζουν t-shirts αλλά δεν είναι και είπα να. Να κάτι.
Derek Lam 10 Crosby: A, τα είδα όλα με πολύ ενδιαφέρον, φανταστικά πλισέ, buckles παντού, ασυμμετρίες, structure, μία δόση από έθνικ και μία από ανδρόγυνο, όταν μία συλλογή τα συνδυάζει όλα αυτά τόσα ευχάριστα νομίζω ότι είναι ξεκάθαρα επιτυχημένη. Φυσικά και θα πάρω αυτό το απίθανο cropped λευκό jacket. Φυσικά.
Halston Heritage: Aχ βρε, Halston Heritage δεν φταις εσύ, εγώ φταίω, αλλά όταν σε λένε halston heritage περιμένω κι εγώ να δω μία συλλογή ready-to-wear που αν είναι δυνατόν δεν θα μπορεί να αντιγράψει το Zara πανεύκολα. Ψέματα, τα μακριά φορέματα θα τα κάνει skip, έχουν ένα βαθμό δυσκολίας.
Tome:Να κάτι πολύ ωραία ρούχα που αν και γυαλιστερά όλα μου άρεσαν. Και ενώ οι ειδικοί της μόδας δήλωσαν κάπως απογοητευμένοι από το σχεδιαστικό δίδυμο των Martin και Lobo, εγώ με την δικαιολογία της άγνοιας για το παρελθόν τους τολμώ να πω ότι αυτά τα ρούχα είχαν δύναμη, κομψότητα, τόλμη και χαρακτήρα. Μου άρεσαν τα περφορέ μανίκια, ο «αυθάδης» τρόπος του layering στα φορέματα, τα μπροκάρ με τις πιέτες, το μαγευτικό μπλε. Λίγο εκεί με κάτι πορτοκαλοκίτρινα λουλουδάκια χαλάστηκα αλλά έσκασε μετά η μίντι διάφανη δαντέλα μέσα από την μαύρη pencil φούστα και ησύχασα.
Coach: Γεια σας με κέφι, χορό και μπρίο από την μακρινή Αμερική. Εκεί όπου ο κόσμος βγαίνει έξω με παστέλ oversized γουναρικά και παντόφλες πλατφόρμες, καμπάνες ηλεκτρίκ και –-επιτέλους, έχω σιχαθεί τη ζωή μου- ένα νέο animal print. Αν μπορείτε να το παίξετε σωστά και όχι πανηγυριώτικα, εγώ λέω ναι.
Kate Spade New York: Η Kate Spade θα μπορούσε να είναι η επίτιμη καλεσμένη της φετινής ανθοκομικής έκθεσης Κηφισιάς, λουλούδια παντού, πρασινάδα στα ρούχα – όπως σας το λέω, πρασινάδα, όχι πράσινο – τσάντες γλάστρες, ποτιστήρια, γενικά έτσι μία διάθεση πολύχρωμη, αισιόδοξη, νατουρέλ, που αν δεν σου ταιριάζει δεν καταλαβαίνεις την αγωνία του καλλιτέχνη για να δείξει κάτι διαφορετικό όπως π.χ. ένα ψάθινο κρεμαστό καβούρι. Τεσπά, πλατιάζω, βασικά μου άρεσε μόνο το πετρόλ φόρεμα με την τονισμένη μέση, αλλά πολύ.
Victoria Beckham: Λέω «άσε ρε μη γράψεις για την Μπέκαμ, την γουστάρεις τόσο που δεν θα είσαι αντικειμενική» αλλά τι κυνικός της μόδας (I’m quoting Χρύσα here) θα ήμουν αν αφηνόμουν να με παρασύρει το συναίσθημα, οπότε είδα τη συλλογή. Ενώ λοιπόν στην αρχή σκέφτηκα ότι δεν (ξε)τρελάθηκα γιατί με φλόμωσε στο μπεζ που το μισώ, είναι το πιο άκυρο χρώμα του κόσμου, με μια δεύτερη ματιά άρχισα να εκτιμώ πολύ την προσπάθεια. Γιατί γενικά το κορίτσι έχει ξεφύγει από το πολύ θηλυκό, δείχνει πράγματα τίμια χωρίς να κοπιάρει τον εαυτό της αλλάζοντας μανσέτες, μας έδειξε και ένα ωραίο ρουμπινί, πέταξε και μερικά έμπειρα κοψίματα και folds εκεί στους γιακάδες, ε τί άλλο να κάνει. Μπορώ βέβαια να σας πω τι να μην κάνει. Φορεματάκια και φούστες με μια ρίγα στο στρίφωμα – σιγά τον πολυέλαιο δηλαδή.
Diane von Furstenberg: Πήγαμε λίγο πίσω με αυτή τη συλλογή, λίγο στην ΜπεΜπε και τα καρώ της κρουαζέτ, τα βολάν και τις κορδέλες με τους φιόγκους, τα 50s μπικίνι τοπς και τις σικ μαρινιέρες, αλλά εγώ θυμήθηκα την καμπάνια της Guess με την Claudia Schiffer πριν από 20 και βάλε χρόνια και μου ήρθε ένα χασμουρητό. Την θυμήθηκα εννοώ κανονικά ε, που είχε βγει και έπαιζε σε όλα τα περιοδικά, παντού, και το συζητούσαμε όλοι και ναι, μην πεταχτεί καμία και πει «α εγώ γεννήθηκα τότε» γιατί δεν περιγράφω άλλο.
Tommy Hilfiger: Ξεκάθαρα φεστιβαλική μόδα που νοσταλγεί τα 70s, γκλάμορους wannabe Kurt’s girlfriend με διάφανα φορεματάκια και grunge chic chunky ζακέτες, κοστούμια με slim φουλάρια που η Kate Moss and friends θα λατρέψουν, μεταλλικά chelsea boots και lurex striped σακάκια για την σύγχρονη Jane Birkin, γενικά ότι υπονοεί sex and rock n roll, ναι, γιατί όχι και ας το έχουμε ξαναονειρευτεί. Σιγά που υπάρχει σύγχρονη Jane Birkin, η τόσο αβίαστα ομορφότερη γυναίκα της γης, σιγά.
The Row: Δεν έχω τί να λέω κάθε φορά (άλλη μία έχω γράψει εντωμεταξύ) αλλά ΟΥΑΟΥ και ΞΑΝΑ-ΟΥΑΟΥ, πάμε μωρή ‘Ολσενς αρρώστια και όλα αυτά τα ποδοσφαιρικά, νομίζω ότι το industry είναι τυχερό που σας έχει. Φανταστικά μετάξια, οργάντζες και ποπλίνες, χρώματα που κραυγάζουν this-is-how-you-do-it-folks (ροζ και πράσινα και γκώσαμε επειδή είναι και καλά άνοιξη), αυτός ο όγκος ο τόσο λεπτεπίλεπτος, αυτά τα wrappings τα τόσο καινούργια, αυτές οι τσέπες οι τόσο κομψές, αυτοί οι καλυμμένοι ώμοι στα tops τόσο σωστά σέξι. Μέχρι και το μπεζ εδώ το λάτρεψα, γιατί παρατηρήστε το, δεν είναι αυτό το ανέμπνευστο της Βικτώρια. *ξεφυσάει, άφραγκη και μαγεμένη*
Rosie Assoulin: Μπερδεμένη είμαι, αλλά σίγουρα στο σωστό μονοπάτι. Εδώ ή μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που έβλεπα ή πραγματικά αναρωτιόμουν γιατί διάολο το έβλεπα. Στα θετικά τα βολάν – ακόμα και σε αναπάντεχα σημεία ήταν πραγματικά επιτυχημένα, και το volume στην τόση όση δόση, και στα αρνητικά αυτά τα φορέματα και deux pieces που μπήκαν και καλά για πιο mainstream looks αλλά θα μπορούσε να τα έχει δείξει ο οποιοσδήποτε, οπουδήποτε. Και αυτό κάνει λίγο δειλία, αν με πιάνετε.
Diesel Black Gold: Προφανώς και το ξέρω ότι πρόκειται για ένα «denim and leather brand» αλλά δεν αισθάνομαι ότι είδα κάτι φοβερά καινούργιο για την άνοιξη που έρχεται, εκτός ίσως από το έντονο κόκκινο. Κατά τα άλλα τρουκ και πάλι τρουκ, αστέρια και πάλι αστέρια, ωραία μπουφανάκια, ωραία φορεματάκια για μπαρ χόπινγκ, τίμια και ήσυχα πάλι θα ξεπουλήσουν και πάλι εγώ πιθανώς θα τα θέλω όλα. Αλλά εδώ κάνουμε υψηλή κριτική, οπότε σε αυτά τα πλαίσια I will pass.
Marc by Marc Jacobs: Από ότι ψιλοδιάβασα «διχάστηκε το front row» για την συλλογή του σχεδιαστικού διδύμου Bartley και Hillier, βρετανικής καταγωγής. ‘Εχει σημασία, γιατί σε γενικές γραμμές αυτό που έδειξαν είχε επιρροές από Westwood και McQueen και τρέλα και rave αλλά κατά τη γνώμη μου, χωρίς δεν είχε καμία σημαντική πρόταση. Διάβασα ότι δουλεύουν από το Λονδίνο, είμαι σίγουρη ότι θα κάνουν για πάρτη τους ουρές στο Τόκυο, εκεί που η πολυχρωμία και το λάτεξ βασιλεύει για τούτα εδώ τα πουά και τα τυρκουάζ γαλοτσάκια θα πέσει κλάμα, αλλά εγώ δεν νομίζω ότι μπορώ να τα εκτιμήσω.
Rachel Zoe: Η γνωστή celebrity stylist που έχει κατηγορηθεί εν ολίγοις γιατί «τις έκανε όλες ανορεκτικές και ίδιες», αλλά όλες ακόμα πιο φωτογραφημένες και επιθυμητές, παρουσίασε μία φουλ εμπορική συλλογή που είχε λίγο από όλα, εκτός βέβαια από τη διαχρονική της αγάπη στο Grecian – και μίνι και μάξι, και έθνικ και μοντ, και δαντέλα και δέρμα, μια χαρά θα πάει σε πωλήσεις, τίποτα απολύτως δεν με ξεσήκωσε.
Anna Sui: Ουπς, κι άλλο φεστιβαλικό late 60s Λονδίνο μας προέκυψε ξεκάθαρα, μην ανακάλυψα έτσι αβίαστα το trend. Ακόμα πιο hippy chic εδώ, αλλά σε blend με πολύ σύγχρονο glamour και μοντέρνες αναλογίες, η συλλογή κατάφερε έξυπνα να δείχνει καινούργια και όχι κοπιάρισμα των αγαπημένων φορεμάτων που ανέσυρε η Sui από τα μπαούλα. Μου άρεσαν πολύ τα ηλεκτρικά χρώματα και ο shocking συνδυασμός των prints, ενώ οτιδήποτε ήταν πανομοιότυπο του Woodstock styling, όπως κάποια μουσταρδί με κάτι φορέματα και οι μπότες, ήταν για εμένα ένα faux pas.
Το κείμενο εδώ από το Fashionism.gr
