13 Πράγματα που Έμαθα Βλεποντας Ελληνικό Ποδόσφαιρο τους Τελευταίους 2 Μήνες

– Έχουμε νέο Εθνικό Επιχειρηματία που δε θελει να κρυφτεί και η χαρά καθόλου δεν τον αφήνει. Παλιά τον καταλαβαίναμε επειδή μαζί με την ποδοσφαρική κυριαρχία, γινόταν στόχος της 17Ν, έπαιρνε τα μεγάλα έργα και καλούσε παρέα με τον πρωθυπουργό τους Έλληνες να «παίξουν στο χρηματιστήριο». Στη μνημονιακή Ελλάδα, φτάνει μια αμφισβητούμενη τροπολογία κι ένα πέτσινο κυπελλάκι για να ανακοινωθεί η άφιξή του.

– Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο λειτουργεί με έναν Νόμο κι έναν Κανόνα. Της Ζούγκλας και του Χρυσόψαρου, αντίστοιχα. Για δημοσιογράφους και οπαδούς. Από τη μία έχουμε τους «σοκαρισμένους» με επεισόδια, σφυρίγματα, παραγοντικές παρεμβάσεις και θεσμικές μεθοδέυσεις που μάλλον εδώ και 20 χρόνια ήταν εξορία και δεν πήραν χαμπάρι την τριλογία της Παράγκας Ι, ΙΙ, ΙΙΙ. Κι από την, άλλη εκείνους που βγαίνουν στο δρόμο να πανηγυρίσουν χωνεύοντας αυτό που, μέχρι το αμέσως προηγούμενο γεύμα, τους έφερνε εμετό.

– Το αξίωμα, νομίζω του Βίκτωρα Μητρόπουλου, «στο ελληνικό ποδόσφαιρο, οι συμμαχίες σπάνε στο πρώτο πέτσινο πέναλτι» παραμένει ο καλύτερος οδικός χάρτης για να φτάνεις στην ουσία του.

– Μιλώντας για συμμαχίες, στον Παναθηναϊκό έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται αδικημένοι. Ξέρετε τι είναι να έχεις σηκώσει πάνω σου την επικοινωνιακή καταιγίδα της εξυγίανσης με Δίκη, Παράγκα και Όραμα και Παναγιώτη Βαρούχα και να επιβραβεύεσαι με ένα μούφα πέναλτι κόντρα στον Πανιώνιο και τον Κύζα να περνάει πάνω από κορμάκι σου στην Τούμπα; Χειρότερο deal κι από εκείνο με τις τηλεοπτικές άδειες.

– Μιλώντας για συμμαχίες pt. II, αφού στον Παναθηναϊκό πάλεψαν με νύχια και με δόντια για την πτώση της «εγκληματικής οργάνωσης που χαρίζει τα πρωταθλήματα στον Ολυμπιακό», γιατί βιάστηκαν να επικυρωθεί η βαθμολογία της Σούπερ Λίγκας με το -6 του Ολυμπιακού στον αέρα;

– Ο Σταύρος Κοντονής είναι ο πιο πετυχημένος, μπορεί και ο μόνος τέτοιος, υπουργός της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Βρέθηκε στο στόχαστρο όλων των μεγάλων, αλλά μεθοδικά έπραξε αυτό που πολλοί προκάτοχοί του προσπάθησαν κι έφαγαν τα μούτρα τους. Γκρεμίζοντας το πρόσχημα του αυτοδιοίκητου, τελείωσε τους απίθανους τύπους παυ διοικούσαν κατά παραγγελία την ΕΠΟ και, μεταξύ άλλων, διέλυσαν και την Εθνική Ομάδα. Θα είναι ισοπεδωτική αποτυχία της κυβέρνησης όλο αυτό να καταλήξει στην παράδοση του μαγαζιού «ποδόσφαιρο» ως αντάλλαγμα σε όσους βοηθησαν το Νίκο Παππά στο να (μην) τους «τα πάρει χοντρά για τις τηλεοπτικές άδειες».

– Στα αποδυτήρια του Γεώργιος Καραϊσκάκης, ακολουθώντας την τάση της εποχής διοργάνωνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα ξεναγήσεις από ειδικά εκπαιδευμένες επιτροπές υποδοχής. Δυστυχώς, ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που αναπτύσσεται στην ευρύτερη περιοχή του Φαλήρου σβήνει ακαριαία το footage από τις κάμερες και μας στερεί την απόλαση να παρακολουθήουμε τα στιγμιότυπα τους.

– Πίνοντας μια γουλιά καφέ, αναρωτήθηκα αν υπάρχει ακόμα ΠΣΑΠ. Το συνδικαλιστικό όργανο των ποδοσφαιριστών για να προστατεύσει (ή να ζητήσει το λόγο) από τους ποδοσφαιριστές του Πλατανιά που πουλάνε δύο διαφορετικές αφηγήσεις σχετικά με το τι συνέβη στα ηλεκτρομαγνητικά αποδυτήρια του «Καραϊσκάκης». Μετά προχώρησα ησύχως στην επόμενη γουλιά.

– Ας υποθέσουμε ότι αυτός «ο αλήτης, ο βαλτός, ο εγκάθετος» δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας δέχεται την επίσκεψη από το μαγικό τζίνι, εκείνο που επισκέφθηκε και τη Ρένα Δούρου, και συναινεί στην κατασκευή της «Αγιάς Σοφιάς». Οι εργασίες ξεκινάνε την επόμενη μέρα, έτσι; Τι όχι;

– Αν η επόμενη μέρα στη διοίκηση του ελληνικού ποδοσφαίρου σημαίνει τη φετινή φαρσοκωμωδία με τα αυτοκόλλητα εισιτήρια και τους γενναίους της πεζογέφυρας, αυτο δείχνει πολλά για το όραμα των εξυγιαντών. Η ανακούφιση των Ολυμπιακών δικαιολογείται. Το ξέπλυμα όσων συνέβαιναν μέχρι το τέλος του 2016, όχι.

– Τις μονές μέρες του χρόνου το να κερδίζεις το πρωτάθλημα στα χαρτιά είναι ντροπή. Τις ζυγές, έχεις καλό δικηγόρο.

– Σύμφωνοι, ο Κύζας έπαιξε φουλ ΠΑΟΚ στον ημιτελικό της Τούμπας και ο Καλφόγλου μέτρησε ένα αστείο γκολ στον τελικό του Βόλου. Όμως, στην πρώτη περίπτωση ο Κλωναρίδης έχει χάσει τα άχαστα και στη δεύτερη ο διαιτητής Κομίνης έχει παίξει αυστηρά 50-50. Ασε που οι «εγκληματίες», σύμφωνα με το ρεπορτάζ, με το καλό (παραίτηση) ή με το κακό (καρατόμηση) απ’ ότι φαίνεται, πάνε σπίτια τους. Ας μη βιαζόμαστε να καλωσορίσουμε την εποχή της παντοκρατορίας του ΠΑΟΚ (σε ένα έτσι κι αλλιώς αθηνοκεντρικό πρωτάθλημα).

– Για τους γενναίους της πεζογέφυρας, τους μόνους που κατάλαβαν ότι πια τα μεγάλα events οφείλουν να δίνουν «υλικό που μοιράζεται στα social media», φταίει και η πολιτεία, και η έλλειψη παιδείας, και η αστυνομία που δεν κάνει (κι ούτε το Σάββατο φυσικά έκανε) καλά τη δουλειά της, και η οικογένειά τους, και κάποιο παιδικό τραύμα που ίσως κουβαλάνε. Όμως πριν φτάσουμε στην παιδοψυχολογία, πάνω απ’ όλα φταίνε οι ομάδες. Που τους εξέθρεψαν, συνδιοικούν μαζί τους, τους καλύπτουν και μοιραία χάνουν τον έλεγχό τους. Τα υπόλοιπα είναι «να ‘χαμε να λέγαμε, να ‘χαμε να πούμε».

Κι ένα τελευταίο πράγμα που έμαθα βλέποντας μπάλα στην Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια.

– Το ελληνικό ποδόσφαιρο καταστράφηκε ολοσχερώς το 1992. Παραδόξως, όταν καθιερώθηκε το Champions League.Τα εγγυημένα χρήματά του οδήγησαν από τη συνθήκη ενός συμβατικού ελέγχου του παρασκηνίου στο να δουν και οι τυφλοί από το 1996 και μετά (ότι επικράτησε ο Ολυμπιακός δε μας λέει ότι θα ήταν διαφορετικά τα πραγματα αν ήταν κάποιος άλλος ο ισχυρός). Δε μιλάμε για 1-2 χρόνια, μιλάμε για 20. Αρκετά στο να φτιαχτεί μια ολόκληρη κουλτούρα. Και μια τεχνογνωσία. Αποτελούμενη από οργανωμένους στρατούς, οπαδικές εφημερίδες που θα έπρεπε να δικάζονται καθημερινά ως ηθικοί αυτουργοί βίας, υπέυθυνους ασφαλείας που μετά την αποστρατεία τους γίνονται υπέυθυνοι τρομοκρατίας, στελέχη ομάδων που συμπεριφερονται σαν τελειωμένοι χούλιγκαν, στελέχη του υποκόσμου που μοιράζουν μεροκάματα στο όνομα των ισχυρών, «αντιφρονούντες» που με τον καιρό βολέυτηκαν σε αυτό το σύστημα και έγιναν οι πλέον παθιασμένοι υποστηρικτές του, απλούς οπαδούς που ηδονίζονται όχι με τη νίκη αλλά με την επίδειξη δύναμης. Για πολλά πολλά χρόνια, με αναλαμπές της μιας σεζόν, ζούσαμε μια μονοκρατορία. Τώρα βιώνουμε τη μετάβαση, «το Survivor εκείνων που θέλουν να γίνουν Χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη» χρησιμοποιώντας τα ίδια όπλα. Γι’ αυτό το λόγο δεν αξίζει να το παίρνουμε στα σοβαρά, παρά να διασκεδάζουμε με αυτήν τη βαλκανική παρωδία γκανγκστερικής ταινίας του Μάρτιν Σκoρσέζε που ήταν, είναι και θα είναι το σύμπαν του ελληνικού ποδοσφαίρου.