Συναντηθήκαμε τον Ιούνιο του 2009 στο Ραδιομέγαρο, λίγο πριν ή λίγο μετά την εκπομπή του, με αφορμή το ντοκιμαντέρ «Once In a Lifetime» (για το οποίο μετά από αυτό το κείμενο, που το προσυπογράφω και με τα δυο μου χέρια, δεν υπάρχει λόγος να ειπωθεί κάτι παραπάνω). Η συνέντευξη που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο τ.Ιουλίου 2009 του περιοδικού Esquire, αλλά κανείς δεν θα το καταλάβαινε σήμερα αν δεν το είχα γράψει μόλις, γιατί κάτι μου λέει ότι και χθες (και σήμερα και αύριο) πάνω κάτω τα ίδια θα μου έλεγε – αν κάτι τον χαρακτηρίζει όλα αυτά τα χρόνια, είναι η μονολιθική του προσήλωση σε αυτό που κάνει, το οποίο στην περίπτωσή του δεν είναι απλώς «αυτό που κάνει», είναι το «είναι» του. Οφείλω να του το αναγνωρίσω αυτό, αν και διαφωνώ ολίγον τι με το σκεπτικό «όλα είναι καλά, γι’ αυτό που είναι», δηλώνω, βλέπεις, θιασώτης των διαχωριστικών γραμμών στην ποπ κουλτούρα, όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά για να έχουμε και κάτι να ασχολούμαστε. Βέβαια, εγώ δεν έχω 469 τρισεκατομμύρια δίσκους στο σπίτι μου, οπότε είναι πολύ πιθανό να κάνω λάθος. Γιάννη, ο λόγος σε σένα.
Με ενοχλεί η αίσθηση της μεγάλης διασημότητας. Θέλω να είμαι γνωστός, μου αρέσει να με ξέρουν, αλλά δε θέλω να με ξέρουν φόρα παρτίδα. Θέλω να τρώω άνετα σε ένα εστιατόριο, να πηγαίνω κινηματογράφο, να κυκλοφορώ με μετρό και λεωφορεία. Με κολακεύει όταν μου μιλάνε, αλλά αισθάνομαι και λίγο άβολα.
Αποφάσισα να πω το ναι για να γυριστεί το ντοκιμαντέρ γιατί σκέφτηκα ότι θα είναι καλό να αφήσω πίσω μου κάτι σαν ημερολόγιο, γιατί δε νομίζω ότι θα κάτσω να γράψω ποτέ ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο.
Σαν Καρκίνος είμαι ένας τύπος αρκετά εσωστρεφής. Δε θέλω να ξέρουν οι άλλοι τα πάντα για μένα. Καλό είναι να κρατάμε κάποια πράγματα για τον εαυτό μας.
Είμαι πολύ σχολαστικός. Σε όλες τις δουλειές που έχω κάνει, πάντα κυνηγούσα το τέλειο αποτέλεσμα. Με κάθε τι που καταπιάστηκα το πήγα all the way. Αυτό το ψάξιμο της τελειότητας, φυσικά επηρέασε την υπόλοιπη ζωή μου. Αν θεωρείται ανισορροπία αυτό, τότε ναι, είμαι ανισόρροπος.
Η υπέρτατη απόλαυση για μένα είναι να κάθομαι να ακούω μουσική, να διαβάζω και να ενημερώνομαι για όλα αυτά τα πράγματα που βγήκαν πριν καν γεννηθώ και για όλα εκείνα που δεν έχουν βγει ακόμη. Για να το κάνω αυτό πρέπει να είμαι απόλυτα αφιερωμένος.
Από τη στιγμή που θα ξυπνήσω τα μηχανήματα αρχίζουν να παίζουν. Ακούω από Frank Sinatra μέχρι Tangerine Dream. Από Stravinsky μέχρι Beatles. Παράνοια.
Τι λέει ο Γιάννης Πετρίδης στον David Byrne;
Ένας άνθρωπος που ασχολείται με τη μουσική όπως εγώ δε μπορεί να έχει την αυταπάτη ότι παίρνοντας ουσίες και ζώντας μία ζωή χωρίς μέτρο, θα μπορέσει να δημιουργήσει κάτι – ένα κείμενο, μία εκπομπή – που θα αφήσει εποχή. Οι rock stars έγραψαν πολλά σπουδαία τραγούδια σε κατάσταση παραζάλης. Αλλά αυτοί είναι καλλιτέχνες. Εγώ δεν είμαι.
Δε μπορώ να βγω με παρέες και να ανεχθώ για πάρα πολύ ώρα να μιλάω για πράγματα που δε με ενδιαφέρουν. Δε μπορώ να υποκρίνομαι. Έχω αρκετούς φίλους. Αλλά τελικά είμαι μοναχικός άνθρωπος.
Πρόσφατα πήγα στο Βερολίνο, ένα Σάββατο, για να δω τους U2. Ξημερώματα Κυριακής, χωρίς να έχω κοιμηθεί καθόλου, πέταξα για Ρώμη για να δω τον Bruce Springsteen το βράδυ. Υπάρχουν πολλοί στην ηλικία μου που μπορούν να το κάνουν αυτό;
Το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο ήταν η Ιστορία. Μου αρέσει να ψάχνω την ιστορία μέσα από τα τραγούδια. Αυτό φαίνεται από τις εκπομπές μου. Συνέχεια αναφέρω ιστορικά στοιχεία, ψάχνομαι με το παρελθόν και το συνδυάζω με το παρόν.
Όσο πιο συχνά μπορώ κάνω οδικώς το ταξίδι από το Λος Άντζελες μέχρι το Σαν Φρανσίσκο. Είναι μια διαδρομή που έκανε συνέχεια ο Kerouac. Κάθε φορά νιώθω σα να είμαι μέλος της τρελής του παρέας.
Ο Bob Dylan δήλωσε κάποτε στο Rolling Stone: «πήγα στη μικρή πόλη του Καναδά που γεννήθηκε ο Neil Young. Χωρίς να το ξέρει κανείς κάθισα απέναντι από την κρεβατοκάμαρά του. Έβλεπα αυτά που έβλεπε όταν ήταν μικρός, προσπαθώντας να καταλάβω από πού επηρεάστηκε για να γράψει τα σπουδαία τραγούδια του». Ανατρίχιασα όταν το διάβασα. Ένιωσα ότι νομιμοποιήθηκε η τρέλα που έχω, να πηγαίνω και να βλέπω τα μέρη που γεννήθηκαν οι ήρωές μου.
Στη ζωή μου κάθε φορά που βλέπω τη διάθεσή μου σχετικά με αυτό που κάνω να πέφτει, και τις συγκυρίες να αλλάζουν και να μη μου αρέσουν πια, φροντίζω να φεύγω και να κλείνω την πόρτα πίσω μου.
Ίσως το κοινό που μεγάλωσε μπροστά σε έναν υπολογιστή, να μη μπορεί να εκτιμήσει τη μουσική όπως οι παλιότεροι, μέχρι και τη δική σου γενιά (σ.σ. πατημένα 35 πλέον). Αλλά αυτή είναι η νέα κατάσταση, τι να κάνουμε;
Το 1987 είχα γράψει ότι είναι ντροπή για ένα 18χρονο παιδί που ακούει μουσική να μην ξέρει ποιος είναι ο Hendrix. Σήμερα δεν ξέρω αν μπορώ να πω κάτι ανάλογο. Φοβάμαι ότι η μουσική δεν παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή των νέων παιδιών. Με στενοχωρεί αυτό. Πολύ.
Κάποτε η εκπομπή μου καθιέρωνε μουσικές και μουσικούς. Σήμερα δε συμβαίνει αυτό. Είναι απλώς ένας κόκκος μέσα στην τεράστια αλυσίδα πραγμάτων που πληροφορούν το κοινό. Εγώ πάντως εξακολουθώ να είμαι τόσο καυλωμένος όσο και το 1975.
Κατ’ αναλογία της αυξημένης ποσότητας μουσικής που κυκλοφορεί πλέον, δεν είναι σε καμία περίπτωση ανάλογη και η αύξηση της ποιότητας. Είμαι απόλυτος σε αυτό. Δε θέλω να ακούγομαι σαν ένας παλιομοδίτης υπέρμαχος του βινυλίου. Αλλά έτσι είναι.
Κάποτε με τον Elton John.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγίνει ένα νέο φαινόμενο σαν τη Madonna.
Το rock ‘n’ roll ό,τι ήταν να κάνει, το έκανε. Δε μπορεί πια να αλλάξει τον κόσμο. Είναι γέρικο. Σαν εμένα.
Για την πολιτική της Ελλάδας ο Ανδρέας ήταν ο Elvis και ο Καραμανλής ο Johnny Hallyday.
Μάλλον ισχύει αυτό που έλεγαν κάποτε οι Jam: «Το κοινό παίρνει αυτό ακριβώς που θέλει». Τι νομίζεις, ότι εγώ έχω μεγάλη ακροαματικότητα; Οι ψαγμένοι με ακούν. Οι ιδιωτικοί σταθμοί κατά κανόνα ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν ξοδέψει χρήματα. Δε μπορούν λοιπόν να παίζουν κομμάτια που δεν αρέσουν στον κόσμο. Παίζουν αυτά που τους δίνουν ακροαματικότητα, για να πάρουν τις διαφημίσεις. Καλά κάνουν.
Μεγάλωσα στα 60s, ακούγοντας τον αμερικάνικο σταθμό. Ήταν μία δεκαετία πριν δημιουργηθούν τα FM. Οι σταθμοί τότε, δίπλα στους Beatles έπαιζαν Supremes και αμέσως μετά ένα απλό ποπ τραγουδάκι σαν το «Sugar Sugar» των Archies. Έτσι έμαθα να μου αρέσουν όλα τα τραγούδια, το καθένα γι’ αυτό που είναι. Σε μια ελαφριά στιγμή θα ακούσω τους Monkees. Σε μια άλλη, πιο ουσιαστική θα ακούσω Frank Zappa. Αυτό ήθελα να περάσω πάντοτε και στους ακροατές μου.
Δεν είμαι τόσο εστέτ να μη μπορώ να ακούσω τη Lady Gaga. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο. Αλλά όταν είμαι στο αυτοκίνητο και πηγαίνω στη θάλασσα δε με χαλάει να ακούσω το «Just dance». Δεν το θεωρώ ένοχη απόλαυση αυτό.
Μου έρχονται γράμματα από παλιούς ακροατές που μου λένε πράγματα του στιλ «κάθομαι και σε ακούω με την κόρη μου που είναι 12 ετών. Της λέω να ακούει μόνο εσένα και όχι τις άλλες βλακείες». Φοβερό δεν είναι αυτό;
Ο βασικός σκοπός των ταξιδιών μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν για να αγοράσω βινύλια. Ξέρω όλα τα καταστήματα του στιλ Μοναστηράκι, στις πιο απίθανες πόλεις των ΗΠΑ. Στη Ντακότα, στην Ομάχα της Νεμπράσκα, στην Αριζόνα, όλα τα δισκάδικα τα ξέρω.
Μόλις μπαίνω στο αγαπημένο μου δισκάδικο στο Λος Άντζελες, νιώθω σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Από το αεροδρόμιο πηγαίνω κατευθείαν εκεί. Σαν τον ναρκομανή που ψάχνει τη δόση του.
Ας μην πούμε τον αριθμό των δίσκων που έχω. Είναι τεράστιος. Έχω τα άπαντα της ελληνικής μουσικής, της κλασικής, της ροκ, τα πάντα. Όλα. Έχω κάνει εγχείρηση στη μέση από τα κουβαλήματα βινυλίων που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια.
Παλιά στο Ποπ και Ροκ είχαμε μια στήλη που λεγόταν Desert Island Discs, και διαλέγαμε τους δέκα δίσκους που θα παίρναμε σε ένα ερημονήσι. Τώρα δε χρειάζεται να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Θα τα γράψω όλα σε ένα ipod.
Δεν έχω ipod.
Μπορείτε να ακούτε τον Γιάννη Πετρίδη καθημερινά (18:00-18:55) στον Βήμα FM 99,5.
