Ο σουρεαλισμός της Αθήνας δεν χρειάζεται καμία σκέψη για ν’ ανθίσει. Φτάνει η παρόρμηση του φαντασιακού για μια στιγμή μόνο, ίσα ίσα να μας ωθήσει στους απρόβλεπτους βυθούς των ονείρων μας, μέρα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη.
Ετσι λοιπόν, στο Κουκάκι ένα πρωί, ανθισμένο συντριβάνι κατάφυτο από κοχύλια σαν κήπος με λουλούδια της θάλασσας, πετάχτηκε ξαφνικά μπροστά μου, καθώς περιπλανιόμουνα στις ανηφόρες του λόφου των Μουσών. Η άνοιξη προσέγγισε σουρεαλιστικά τον φακό μου φέτος, σκέφτηκα έκπληκτη.
Εντυπωσιασμένη, όπως ήμουν, από το πλήθος και την ποικιλία των κοχυλιών, την χειροποίητη μαεστρία του καλλιτέχνη και την απίστευτη υπομονή κι επιμονή που πρέπει να απαιτήθηκε για να δημιουργηθεί αυτή η σύνθεση, ξεκίνησα διστακτικά να φωτογραφίζω. Προσπάθησα να κάνω την σύνδεση των κοχυλιών με τα σκιουράκια και τα πουλιά στα ψηλά των αγαλμάτων. Κατέληξα στην υπόθεση, ότι σε αυτό το συντριβάνι εικονίζεται ο ονειρικός βυθός του ασυνειδήτου που πετά παιχνιδιάρικα πάνω από το κεφάλι μας. Η έμπνευση θα είναι γένους θηλυκού.
Το συντριβάνι κοσμεί την είσοδο μιας πολυκατοικίας στον περιφερειακό του λόφου Φιλοπάππου, έχει δημιουργηθεί την δεκαετία του 1980 και, δυστυχώς, είναι άνυδρο και λίγο ξεχασμένο.
