Πως θα ήταν η Αθήνα χωρίς κατοίκους;

Η Αθήνα είναι για εμένα ένα μαγευτικό μέρος. Το λέω αυτό γιατί μεγάλωσα στην Αθήνα, μεγάλωσα στο Χαΐδάρι την χρυσή δεκαετία του ‘80. Σε μονοκατοικία. Πρόλαβα τον γιαουρτά με το πήλινο κεσεδάκι, πρόλαβα την γειτονία της αλληλεγγύης που δεν ξεμείναμε ποτέ από αλεύρι, ζάχαρη, είχε δίπλα η γειτόνισσα, πρόλαβα την αυλή να μοσχοβολάει γιασεμί. Οι συγκυρίες με έφεραν σε μια άλλη πόλη σταθμό στην ζωή μου, την πόλη του Βόλου που συνδυάζει τόσο αρμονικά θάλασσα και βουνό. Γράφτηκα στην φωτογραφική λέσχη Βόλου και γνωρίζοντας νέους φίλους πέρασε για μένα η φωτογραφία σε άλλη διάσταση. Έμαθα πως η φωτογραφία είναι πάνω απ όλα κάδρο, τι θα συμπεριλάβω δηλαδή ή μάλλον τι θα αφαιρέσω από τον κόσμο όλο. Ο πιο αγαπημένος προορισμός μου είναι η πρωτεύουσα, η αγαπημένη Αθήνα. Εδώ βρίσκω νέο υλικό για τις φωτογραφικές μου αναζητήσεις. Η φωτογραφία απαιτεί συγκέντρωση. Και νέα θέματα, αγαπημένα για το μάτι του κάθε φωτογράφου. Προσωπικά δεν προτιμώ Θησείο, μοναστηράκι, Πλάκα. Έχουν πολυφωτογραφηθεί αυτά τα μέρη. Μου αρέσει η Αθήνα προς την Αχαρνών, το σταθμό Λαρίσης, εκεί που μέσα στο γκρίζο του τσιμέντου και τα κάγκελα στα παράθυρα προσπαθώ να ανακαλύψω αισιόδοξα στίγματα. Αυτή τη φορά «κατέβηκα» Αθήνα τις Άγιες μέρες του Πάσχα για ένα σκοπό. Να φωτογραφίσω την Αθήνα που όλοι αγαπάμε. Την Αθήνα άδεια. Το έναυσμα μου το έδωσε ένας φίλος Αθηναίος που μου ανέφερε πόσο όμορφη είναι άδεια η Αθήνα. Έτσι με την φωτογραφική μου μηχανή στην φαρέτρα μου, περιπλανήθηκα στο κέντρο της Αθήνας, στην Πανεπιστημίου, στην Ομόνοια, στην Αγίου Κωνσταντίνου, στην Πατησίων, στο Κολωνάκι, στο Σύνταγμα, στην οδό Αθηνάς, όπου παρέα με τους εναπομείναντες ταξιτζήδες αλλά και ξένους τουρίστες περιπλανήθηκα στην αχανή Αθήνα. Η αλήθεια είναι ότι οι δρόμοι αν και άδειοι έχουν ψυχή, έχουν φορτίο, το έβλεπα. Επίσης αισθάνθηκα λιγάκι άβολα στην άδεια Αθήνα. Είμαστε κοινωνικοί, ούτε στον Παράδεισο μόνοι που λένε. Αυτό που έκανα είναι να φωτογραφίσω την Αθήνα χωρίς Αθηναίους με το ηθικό δίδαγμα που αποκόμισα ήταν πως Αθήνα χωρίς Αθηναίους δεν νοείται! Και του χρόνου!…