Μια χούφτα ωραίοι άνθρωποι (ο δήμαρχος, η δασκάλα, ο αστυνομικός του νησιού, δυο-τρεις σκηνίτες που κράτησαν τις καβάτζες τους επτασφράγιστα μυστικά, η μία από τις δυο μαθήτριες δημοτικού του νησιού με τη μαμά της, και λίγοι ακόμη από τους ντόπιους) μαζεύτηκαν ένεκα της ημέρας σε ένα παραδοσιακό πέτρινο ταβερνάκι (του Παπαδάκη με τ´όνομα) που όμως δεν είναι ακριβώς ταβερνάκι αφού λειτουργεί και σαν ρεσεψιόν ενός καλόγουστου μίνι συγκροτήματος δωματίων στο Καστρί.  Μπροστά από τα μεγάλα κούτσουρα που καίγονταν στο τζάκι, χόρεψαν και τραγούδησαν από 2002GR και Ξύλινα Σπαθιά μέχρι Locomondo και Παντελίδη, και από Τρύπες και Γιοκαρίνη μέχρι Πανούση και κάτι αραβικά αγνώστου ταυτότητας.  Ένα ανερμάτιστο μεν, αλλά με σουρεαλιστικά εξαιρετικό flow δε, ποτ πουρί. Κανείς τους (μας) δεν ξέρει πόση τσικουδιά καταναλώθηκε. Κανείς τους (μας) δεν πέρασε άσχημα. Αυτό έλειπε. Και του χρόνου (μακάρι!).