Ο Άρης Καραμπεάζης διάβασε το πρώτο draft από το συγγραφικό ντεμπούτο του καλοκαιριού. Κι αναγνώρισε ότι ο συγγραφέας (κι αδελφικός του φίλος) χωρίς να το εκβιάζει, καταφέρνει να μιλήσει τελικά για τη γενιά τους.
Κι όμως αυτός είναι ο λιγότερο σημαντικός λόγος για να μη χάσει κανείς τις συναυλίες τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για την περιβόητη μπάντα από το Μπρούκλιν, δια χειρός Άρη Καραμπεάζη.
Όταν τον σέρνανε στα στρατοδικεία ως αντιρρησία συνείδησης-σύμβολο των αντιρρησιών της Θεσσαλονίκης στα 90s, δεν το κατάφερε το πρωτοσέλιδο. Εξυπηρέτησε, όμως, τελικά τους σκοπούς της κατεστημένης τάξης περισσότερο ως θύτης παρά ως θύμα.
Ο ίδιος πάντως με τα live του στο Πειραιώς Academy έδειξε να γνωρίζει καλά ότι η τρέχουσα solo στιγμή του τέμνεται επιτέλους υπέροχα με το κάθε παρελθόν του, χωρίς να ισοπεδώνεται από αυτό. Μαγκιά του.
Εν όψει της συναυλίας τους στο Ρομάντσο την Πέμπτη 16 Ιουλίου, ο Άρης Καραμπεάζης εξηγεί γιατί οι Mani Deum είναι πια κάτι πολύ παραπάνω από το πρώτο σκοτεινό, neo folk ελληνικό συγκρότημα, όπως είχαν χαιρετιστεί πριν από μερικά χρόνια.
Mπροστά σε ένα κοινό που έδειχνε να τους περιμένει για χρόνια, ειδικά τους δεύτερους, και που ποτέ δεν θεώρησε ότι είτε τα τραγούδια, είτε η μουσική η ίδια η οποία τα ανέδειξε, «λαχανιάζουν» πίσω από ηλίθια αστεία. Γράφει ο Άρης Καραμπεάζης.
Μία σπουδή πάνω στα έργα και τις ημέρες ίσως του σπουδαιότερου και ικανότερου τραγουδοποιού όλων των χρόνων και όλων των χωρών που «έφυγε» στις 11 Ιανουαρίου 1999.
Ο ήχος τους παραμένει αυτός που λατρεύει κάθε συνειδητοποιημένος οπαδός της μουσικής των 80s, που δεν ταμπουρώνει την αισθητική του, είτε στην υπόγεια, είτε στη χλιδάτη πλευρά των πραγμάτων.
Παντρεύοντας τους ήχους παραδοσιακών οργάνων με το... ipad, ο σπουδαίος συνθέτης κατάφερε να μεταφέρει το αισθητικό αντίστοιχο ενός ακραίου punk ή metal δρώμενου στο κοινό.
Ρεβιζιονισμός στις κυκλοφορίες των Last Drive, με οπτική και αισθητική ματιά των τελευταίων ημερών του 2013 και όχι του πραγματικού χρόνου κυκλοφορίας κάθε δίσκου, προς πληρέστερη κατανόηση του γιατί ο ενθουσιασμός βαίνει αμείωτος τριάντα χρόνια μετά