David Bowie, Andy Warhol, Chelsea Hotel, κοκαϊνοψύχωση, Ziggy Stardust and the Spiders From Mars, Max’s Kansas City, Iggy & the Stooges, full frontal της Olivia White (και μάλιστα σε απόλυτα 70s mode όσον αφορά το στυλ προσωπικής περιποίησης), πρόχειρα (και μοιραία) αποτυχημένα «γρήγορα» σε εργασιακό περιβάλλον, στιγμές δημιουργικής αναλαμπής, αλητείες στο Lower East Side, βόλτες στο Coney Island, εβραϊκές παραδόσεις όπως το bat mitzvah, νοσταλγική συγκίνηση rock n’ roll tribute και στιγμές που το rock bottom πλησιάζει στο απόλυτο. Στο έκτο επεισόδιο του Vinyl, σαφώς το πιο χορταστικό μέχρι τώρα της πρώτης σεζόν, υπάρχουν όλα όσα περιμέναμε να δούμε όταν ανακοινώθηκε το πρότζεκτ.
Είναι η πρώτη φορά σε αυτά τα έξι επεισόδια που οι δύο διαστάσεις που έχει η σειρά μπλέκονται τόσο ξεκάθαρα (sic) μεταξύ τους αφήνοντας ικανοποιημένους τους fans που προτιμούν το Vinyl για τη μία ή την άλλλη. Είναι αυτός ο ροκ πάτος που ξύνει πια για τα καλά ο πρωταγωνιστής Richie Finestra υποτροπιάζοντας στην εξάρτησή του από την κόκα (σε κάθε γραμμή που σνιφάρει αναστενάζει σαν να είναι η τελευταία του κόσμου, ίσως το μοναδικό ψεγάδι σε μια ερμηνεία-οδοστρωτήρα του Bobby Cannavale). Εξυπηρετώντας παράλληλα τα βασικά χαρακτηριστικά σαπουνόπερας που βρίσκονται στον πυρήνα κάθε μα κάθε τηλεοπτικής σειράς: το δράμα που εδω ξετυλίγεται μεγαλοπρεπώς όσον αφορά την αδυναμία του Richie να προστατεύσει οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση – επαγγελματική, φιλική, κοινωνική, αλλά κυρίως προσωπική – και το σασπένς σχετικά με τα μπλεξίματά του που άλλωστε περπατά την πλοκή της σειράς. Τον βλέπουμε να τα κάνει μαντάρα στο μίτινγκ της εταιρείας που ντεμπουτάρει η Andy Zito ενώ έρχεται να σώσει την American Century Records (αρχικά παρατηρώντας πόσο πολύ μοιάζει το logo της με λεκάνη τουαλέτας, «μόνο οι outsiders το βλέπουν, αλλά αν το παρατηρείς δεν μπορείς να δεις κάτι άλλο»), στην τελετή ενηλικίωσης της κόρης του δεξιού του χεριού Zak Yancovich, στο λαϊβάδικο που την «πέφτει» σε δημόσια θέα στον Warhol σωριάζοντάς τον κάτω, σε μια σκηνή-μνημείο αυτολύπησης που προσπαθεί «κόκκαλο» να κάνει αγάπες στα παιδιά του και φυσικά στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που συναντιέται με την σύζυγό του Devon απλά μεγαλώνοντας το ήδη τεράστιο χάσμα μεταξύ τους. Την ίδια στιγμή, το δραματικό φινάλε του επεισοδίου προσθέτει κι άλλο βάρος στους ώμους του – οι τύψεις που τον κυνηγάνε, καταλαβαίνουμε (ίσως σε έναν υπερβάλλοντα σεναριογραφικό ζήλο) ότι προϋπήρχαν, δε δημιουργήθηκαν στο πρώτο επεισόδιο της σεζόν που τον έβαλε στο μάτι του Νόμου.
Όλα αυτά πολλαπλασιάζουν σταδιακά το ενδιαφέρον σε όσους κάθε εβδομάδα θέλουν σε όλον τον κόσμο (και στην Ελλάδα στα κανάλια Novacinemas) να παρακολουθούν καλή τηλεόραση με μια λεπτοδουλεμένη κλιμάκωση φτάνοντας στο τέλος του πρώτου κύκλου. Από την άλλη, υπάρχουμε κι εμείς οι υπόλοιποι που το βασικό μας drive για το Vinyl είναι το χωροχρονικό του πλαίσιο και φυσικά οι ατελείωτες pop culture αναφορές του. Όσο, χωρίς σχέδιο αλλά με τροχειοδεικτικό το ντοπαρισμένο πάθος του, ο Richie ψάχνει να βρει την «επόμενη μουσική που θα συναρπάσει», ξετυλίγεται και η νεοϋρκέζικη κοσμογονία του δεύτερου μισού των 70s. Στο s1e06 υπάρχει αρκετός Iggy (ας πούμε στην ρομαντικά κλισέ σκηνή που ο Kip Stevens των Nasty Bits βρίσκει τον κιθαρίστα του γκρουπ του, όταν κλέβουν μαζί δύο κιθάρες από ένα κατάστημα αφού προηγουμένως τις έχουν δοκιμάσει στο “No Fun”), γίνεται μια υποδειγματική χρήση του “Rave On” από τον Buddy Holly, φωτίζεται λίγο η art σκηνή εκείνης της ΝΥ εποχής, στην οποία καταφεύγει η Devon για να βρει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Όμως, σίγουρα η σκηνη που δίνει το μεγάλο συναισθηματικό φορτίο είναι η εμφάνιση του David Bowie.
O Noah Bean υποδύεται τον David Bowie
Προφανώς γιατί ο θάνατός του είναι τόσο φρέσκος για να λειτουργεί ανατριχιαστικά η κάρτα “in loving memory of David Bowie” που εμφανίζεται στο τέλος του επεισοδίου. Τον υποδύεται o αμερικάνος Noah Bean, σε ένα σαφώς καλύτερο casting, ας πούμε σε σχέση με εκείνο του Alice Cooper πριν λίγα επεισόδια. Όσοι ψειρίζουν την ακρίβεια της ιστορικής αναπαράστασης θα βρουν χρονική ανακολουθία (το καλοκαίρι του 1973, ο Bowie είχε ήδη σκοτώσει τον Ziggy), αλλά αυτό μάλλον δεν έχει και τόση σημασία. Ο Bean χωρίς να είναι πειστικός ως Ziggy, καταφέρνει να του μοιάζει κυρίως γιατί η ενδυματολογική προσέγγιση είναι εύστοχη. Και η ερμηνεία του “Life On Mars” από τον Trey Songz, σε άλλη σκηνή, σέβεται όσο πρέπει το μυθικό anthem δίνοντας μια από τις καλύτερες μουσικές στιγμές της σειράς ως τώρα.
Richie κι Ernst σε ανήσυχο ύπνο
Τέλος, κι αυτό είναι το σημαντικότερο, ο βασικός μοχλός του επεισοδίου είναι ο Ernst (τον υποδύεται καταπληκτικά o Carrington Vilmont). Το twist της παρουσίας του είναι μάλλον εύκολα ανιχνεύσιμο κατά τη διάρκεια του επεισοδίου. Όμως δεν πυροδοτεί μόνο τις εκρήξεις του Richie, φροντίζει να κρατά ψηλά την ένταση για σχεδόν ολόκληρη την ώρα. Έτσι κι αλλιώς, στην κατάστασή του o «Κυκλώνας» Richie δεν καταλαβαίνει αν περιστοιχίζεται από νεκρούς ή ζωντανούς. Αυτήν την στιγμή, ακόμα και ο ίδιος, βρίσκεται ανάμεσα. Το απόλυτο comedown, αν έρθει, θα είναι άραγε καθαρτήριο ή οριστικά οδυνηρό;
