Πάμε πάλι. Πόσες ώρες αφιερώνεις την ημέρα, τη βδομάδα, το μήνα, σε αυτές; Πόσες φορές μπαίνεις σε λίστες απλά για να τσεκάρεις αυτές που χάνεις; Και τι κάνεις μετά με αυτές; Όποιος και να είσαι εκεί έξω, εθισμένος ή cool και αδιάφορος, εδώ είναι τα καλύτερα της χρονιάς με τα τρία δυάρια. Οι αποφάσεις πάρθηκαν έστω και μετά από χιλιάδες διορθώσεις. Και ατελείωτα μπες βγες. Και τίτλους που σίγουρα μετά θα αναρωτιέμαι με ποια λογική έμειναν έξω. Και την αίσθηση μέγιστης βεβαιότητας πως δεν πρόλαβα, δεν κατάφερα ή απλά ξέχασα να δω αυτό που θα τίναζε τη λίστα στον αέρα. Κάθε χρόνο η ίδια σκέψη.
The Boys, Black Bird, Hacks, City on a Hill, The Tourist, Abbott Elementary, The Staircase, Resident Evil, The Dropout, Shining Girls: Συγνώμη σε όλους σας…ήσασταν άξιοι πολεμιστές ως το τέλος
Όχι δεν ήταν η καλύτερη στιγμή των Duffer Brothers, ήταν όμως η καλύτερη στιγμή της μουσικής επιμελήτριας Nora Felder, όταν αποφάσιζε δηλαδή να χρησιμοποιήσει το Running Up that Hill σε όλο τον κύκλο και ειδικότερα στο επεισόδιο νούμερο 4. Γράφοντας έτσι τηλεοπτική ιστορία, βάζοντας μερικά έξτρα εκατομμυριάκια στη τσέπη της Kate Bush και μεταμορφώνοντας την Sadie Sink από γλυκιά τζίντζερ της σειράς, που κάποιοι θυμούνται, σε σταρ μεγατόνων που όλοι θα θυμούνται.
Να τι μπορεί να γίνει δηλαδή, όταν κάποιος τρώει φλασιά και θυμάται το αγαπημένο του τραγούδι από τα ’80ς.
Tip: Υπάρχει και πέμπτος κύκλος. Ο τελευταίος.
Ζευγάρι έχει μια διαπλανητική πύλη, κρυφό πέρασμα σε άλλο πλανήτη, στην άκρη του κτήματος του, σε μια μικρή άγνωστη πόλη, κάπου εκεί στα μεσοδυτικά και κάνει τις βόλτες του πέρα δώθε, κρατώντας ορμητικά κλειστό στόμα και μυστικό. Οι δεκαετίες περνούν και όταν πια οι ηθοποιοί έχουν την μορφή του J.K Simmons και της Sissy Spacek όλα αρχίζουν να πηγαίνουν κατά διαόλου. Ομοίως και οι παράξενες βόλτες στο υπερπέραν που πλέον αποκτούν άλλο νόημα. Και εξέλιξη.
Υπαρξιακό δράμα πάνω στο χρόνο και τις απώλειες που τον συνοδεύουν, με μια ενδιαφέρουσα -ειδικά στην κλιμάκωση της- επίστρωση από ατόφιο sci-fi που χαϊδεύει γλυκά το πεινασμένο μάτι. Αν κρίνω από την απουσία του στις λίστες εκεί έξω, δε αγαπήθηκε όπως σε αυτή εδώ. Ας έχει, τα διαμάντια είναι πάντα εκεί για να τα ανακαλύψεις, ακόμη κι αν σκόνη και παρεμβολές κλέβουν το φως και τη λάμψη τους
Tip: Η ευκαιρία να δούμε αναλυτικά τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά, χάθηκε για πάντα. Η σειρά δεν ανανεώθηκε και ψάχνει πλέον δικαίωση μόνο στα αστέρια.
Γυναίκα ξυπνά κάθε μέρα ακριβώς στις 3.30 το ξημέρωμα. Την γνωστή και ως ώρα του διαβόλου. Χωρίς φαινομενικά κανένα απολύτως λόγο. Κατά τη διάρκεια της μέρας έχει οράματα για πράγματα που δεν έχουν συμβεί ποτέ. Την ίδια στιγμή η αστυνομία ερευνά μια φαινομενικά τυχαία αλυσίδα δολοφονιών που κατά κάποιο τρόπο συνδέονται με αυτήν και τον παράξενα αποστασιοποιηθέντα γιό της.
Τρελή, υπέροχη αγγλικούρα, με ένα σενάριο σε εμπνευσμένη σύγχυση να πηγαίνει πέρα δώθε σαν εκκρεμές και ένα πιτσιρικά στο μεγάλο βάθρο, τον Benjamin Chivers, έτοιμο να αρπάξει το βραβείο της πιο creepy ερμηνείας της χρονιάς και μετά να το βάλει στα πόδια.
Tip: O Dοctor Who Peter Capaldi και η Jessica Raine από το χιλιοαγαπημένο Fortitude σε μεγάλη ρέντα ερμηνευτικής ευστοχίας, επίσης
Ο MO έχει αδερφό αυτιστικό, μητέρα που θέλει κάποια στιγμή να τον δει να προκόβει, σύμφωνα με το μοτίβο της πατρίδας του και μια φίλη Μεξικάνα και Καθολική. O Μο δουλεύει όπου βρει, μακριά από το φορολογικό φανάρι, κυρίως με μαύρα και ονειρεύεται μια μέρα να γίνει Αμερικάνος για να ησυχάσει από το κυνηγητό. Η ημι-αυτοβιογραφική κωμική σειρά του παλαιστίνιου-αμερικάνου κωμικού Mo Amer για ένα πρόσφυγα που αναζητά με μεγάλη δυσκολία την αμερικάνικη υπηκοότητα, είναι άμεση, δεν φλυαρεί, διαθέτει τη σωστή νοοτροπία και τον απαραίτητο αυτοσαρκασμό, και είναι πραγματικά αστεία.
Και εξόφθαλμα τρυφερή. Γιατί ο Mo είναι ένας γίγαντας με μεγάλη καρδιά. Και ένα ερμηνευτής που κρατάει σφιχτά στα χέρια του -και στους διαλόγους του -την ιστορία που θέλει να διηγηθεί χωρίς στερεότυπα. Αλλά με κύριο όπλο του, κυρίως, τη «προσφυγική» του αξιοπρέπεια.
Tip: Η εξαιρετική απόδοση του Omar Elba στο ρόλο του αυτιστικού αδερφού χαιρετίστηκε με ιδιαίτερο σεβασμό και ικανοποίηση από την κοινότητα των ενηλίκων με αυτισμό που έσπευσε αμέσως να την εκφράσει
«Οι κάτοικοι στο From ζουν «ανέμελα» όταν το φως είναι εκεί κάπου έξω, το βράδυ πάλι όχι, μένουν σπίτι, κλεισμένοι πίσω από σφραγισμένα παράθυρα. Κάποια πλάσματα που μοιάζουν με ανθρώπους (αλλά δεν είναι), θα τους χτυπήσουν την πόρτα και θα ζητήσουν να μπουν μέσα, αυτοί αν τους ακούσουν και ανοίξουν, θα έχουν κάνει μέγα σφάλμα γιατί το δάσος ξέρει τι θέλει και πως να τιμωρεί. Πότε δεν ανοίγεις την πόρτα σε κάποιον που δεν ξέρεις. Εκεί τουλάχιστον». Αν σώνει και καλά πρέπει να το βάλεις στο μπλέντερ μαζί με άλλα, βάλτο με τα The Village και Wayward Pines του M. Night Shyamalan ή το Happy Town των Josh Appelbaum/Andre Nemee/ Scott Rosenberg.
Και αν σώνει και καλά πρέπει να καταλάβεις γιατί βρίσκεται εδώ, ας πούμε πως πέρα από την ολόσωστη δουλειά στην εξέλιξη μια ιστορίας που κάνει τα νευράκια σου τσίτα από αγωνία, το βαθμό της ικανοποίησης που χτυπά ταβάνι στην κατηγορία του μυστηρίου/φανταστικού και τις σωστές ανατροπές στην σωστή πάντα θέση, υπάρχει αυτό που σε άλλες περιπτώσεις κατέστρεψε εντυπώσεις και θέσεις σε εικοσάδες (βλέπε Shining girls). Ένα κλείσιμο αντάξιο του κύκλου. Και του pleasure guilty που πρόσφερε.
Tip: Ο σκηνοθέτης και παραγωγός Jack Bender και ο πρωταγωνιστής Harold Perrineau είχαν ξαναβρεθεί μαζί σε μια σειρά που ίσως θυμάσαι. Την έλεγαν Lost
Πιο κοντά στο αριστουργηματικό Boss του Farhad Safinia παρά στο City on a Hill που επέστρεψε κι αυτό με ένα δυνατό τρίτο κύκλο, η νέα εργασία των David Simon και George Pelecanos μπορεί να μη στέκεται στο δυσθεώρητο ύψος του ένδοξου παρελθόντος (Wire, Treme), συστήνει όμως και πάλι την αγαπημένη τους πόλη, τη Βαλτιμόρη, με μια αλήθεια και ωμότητα που δεν αφήνει περιθώρια για διαπραγματεύσεις. Ως μέγιστο κέντρο διαφθοράς, αστυνομικής βίας και ταξικών αντιθέσεων, θα επιτρέψει στο στοπ του πληκτρολογίου να πάρει μπρος, μόνο όταν οι τελευταίοι τίτλοι της σειράς δώσουν το σήμα.
Tip: Ξεχάστε τον John Bernthal του ατυχέστατου American Gigolo. Τα στοιχεία που τον καθιστούν τόσο υπέροχο ηθοποιό βρίσκονται όλα εδώ.
Η τριλογία του Phillip Pullman βρίσκει σε αυτή την τελευταία της εμφάνιση και την πιο δυνατή της εκπροσώπηση. Λιγότερο εφηβικός και χαοτικός από του δύο προηγούμενους και εμφανέστατα πιο στοχευμένος και ώριμος, αυτός ο τρίτος κύκλος, επιλέγει την τρυφερότητα, την αυτογνωσία και την ανάγκη της απελευθέρωσης από τα δεσμά μιας πίστης που δεν αγαπά τον άνθρωπο, για κεντρικούς άξονες εξέλιξης και αναμόρφωσης της ιστορίας του. Φυσικά όλα τα καλούδια είναι εδώ και ακόμη περισσότερα. Η σκόνη, οι ιπτάμενες μάγισσες, τα δαιμόνια, οι άγγελοι με το θαυμάσιο Sin City εικαστικό, οι ομιλούντες ελέφαντες, η ομιλούσα πολική αρκούδα, οι δεκάδες μπλεγμένοι κόσμοι, η λεπίδα που όλα τα σχίζει και όλα τα φανερώνει. Αυτό όμως που κάνει τη διαφορά, όντας εδώ, είναι ο τρόπος που η ίδια η ιστορία πλέον αντιμετωπίζει και δικαιώνει τους ήρωες του.
Mrs Coulter & Lord Asriel, Lyra & Will : Δεν έχει σημασία αν τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό σε βασανίζουν μια ζωή. Το κυριότερο είναι, εκείνη την ώρα της μεγάλης κρίσης, να ξέρεις ποιος ήσουν. Και κυρίως ποιος ακόμη είσαι. Γιατί at the end η αγάπη πάντα τα διορθώνει όλα. Ακόμη κι όταν πονά (α και καλού κακού, ειδικά εκεί στο τέλος, έχετε στην άκρη και καμιά κούτα χαρτομάντηλα).
Tip: Αν η φωνή του Pantalaimon, του δαιμόνιου της Lyra σου θυμίζει κάτι, είναι γιατί ανήκει στον Kit Connor του Heartstopper
Αυτή η απίθανη ιστορία εξαπάτησης -ένας άντρας σκηνοθετεί το θάνατο του για να εισπράξει τα λεφτά της ασφαλιστικής ζωής και να γλιτώσει την χρεοκοπία εν γνώση της γυναίκας του και εν αγνοία των δύο γιών του -χρωστά πολλά στο αυθεντικό παράδοξο αφού ανήκει σε πραγματική ιστορία που απασχόλησε την κοινή γνώμη της Αγγλίας για δεκαετίες, όπως φυσικά και στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Monica Dolan και Eddie Marsan που απλά τα σπάει. Στα πολλά συν του, η βρετανική «ατμόσφαιρα» που δίνει στο αλλόκοτο του κοινωνικού αυτού «παραμυθιού», μια λεπτεπίλεπτη κωμικότητα ανώτερου επιπέδου .
Tip: Η Dolan που υποδύεται την σύζυγο είχε υποδυθεί το 2011 και την κατά συρροή δολοφόνο Rosemary West στη σειρά Appropriate Adult . Στην πραγματική ζωή, ενώ η αληθινή σύζυγος εξέτιε την ποινή της στη φυλακή Low Newton μπερδευόταν συχνά από τις άλλες κρατούμενες με την West, η οποία επίσης κρατούνταν στην ίδια φυλακή. Αιτία η παρόμοια ηλικία, το στυλ και το γεγονός πως φορούσαν και δύο γυαλιά.
Είχε ξεχωρίσει με την αρχική ματιά στα πρώτα επεισόδια του ελληνικού prime time. Και βρήκε μήνες μετά, με την συναισθηματική του ταυτότητα, την εικαστική του ολοκλήρωση και ένα φωτισμένο σπαρακτικό φινάλε, μια δίκαιη θέση στη κορυφή με όλα αυτά τα ωραία που θα θυμόμαστε από το τηλεοπτικό 2022. Η ευγένεια της – εντελώς οσκαρικής -εικόνας, το ήθος στο ρυθμό, η βουτιά χωρίς αναπνευστήρα στο βυθό των χαρακτήρων, η μουσική συνοδεία σαν εσωτερικός ψίθυρος, η κλιμάκωση χωρίς κενά και αναίτια πισωγυρίσματα είναι αυτά που έδωσαν σε αυτή την απρόσμενη συνέχεια της επιτυχίας του Mega «Το Νησί» μια ευκαιρία για να ανακαλύψουμε πολλά. Όπως το πόσο σπουδαίους ηθοποιούς διαθέτουμε (οι Γιώργος Καραμίχος, Γιούλικα Σκαφιδά και Μαρία Καβογιάννη δικαίως στάθηκαν στις πρώτες θέσεις των κερδισμένων) και το πόσο ωραία ήταν τελικά η γυναικεία ματιά στο φετινό συναγωνισμό. Η σκηνοθέτρια Ζωή Σγουρού (με την Κατερίνα Φιλιώτου του «Αυτή η Νύχτα Μένει» να ακολουθεί από κοντά) είναι το όνομα που μαζεύει όλη μας την προσοχή. Και το παρατεταμένο χειροκρότημα.
Tip: Ο Γιάννης Στάνκογλου στο τελευταίο επεισόδιο. Γιατί ο σωστός ο αθλητής στο φίνις φαίνεται.
Ένας συνταξιούχος πράκτορας της CIA καταδιώκεται από την υπηρεσία που εργαζόταν μαζί με κάποιες ξεχωριστές δικές του προσωπικές επιλογές που χάνονται στο χρόνο. Πάνω κάτω σκέψου αυτό. Πάνω κάτω σκέψου και το άλλο. Πως είναι η σειρά που έβαλε και πάλι στο παιχνίδι τον Jeff Bridges μετά από την περιπέτεια του με τον καρκίνο, πως έριξε πάλι στην γύρα των βραβείων τον John Lithgow και πως πρόσφερε στο υπέροχο πρόσωπο με τις φακίδες, της Alia Shawkat, την ευκαιρία να λάμψει και πάλι σαν παράξενος αστερισμός.
Άγρια εσωτερικό, επιλεκτικά αργόσυρτο και αναμενόμενα στοχαστικό, το Old Man προσφέρει πέρα από μια κλασσική σύγκρουση χαρακτήρων και μια ιδιαίτερη ματιά στο «πως λειτουργούν τα πράγματα», στην εσωτερικότητα ενός κουρασμένου κατασκοπευτικού σσυτήματος αλλά και στις μυστικές υπηρεσίες μιας χώρας που βρήκαν στη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν κάποτε, ένα ακόμη playground.
Tip: Για την ακρίβεια ο Bridges ανακάλυψε πως πάσχει από το λέμφωμα Hodgkins όταν τα γυρίσματα διακόπηκαν λόγω covid. Ξεκίνησαν και πάλι, όταν αυτός ανάρρωσε.
Τα είχαμε πει και εδώ. Η σειρά που μιλά για μια έκρηξη πανδημίας και το τέλος του κόσμου όπως το ξέρουμε, που είδε τα γυρίσματα της να διακόπτονται από μια αληθινή, του covid, και κατάφερε τελικά να εμφανιστεί ακριβώς στην εκπνοή του 2021, δεν θα μπορούσε παρά να είναι στη λίστα αυτής της χρονιάς. Βασισμένο στην ομώνυμη προκλητική και ασύνδετη στη δομή της, νουβέλα της Καναδής Emily St. John Mandel (οι Καναδοί συγγραφείς σαν να έχουν πλέον την καλύτερη επαφή με τον δυστοπικό μέλλον), το Station Eleven, διαθέτει μια φιλοσοφική διάθεση που ίσως αρχικά ξενίσει. Μη σταθείς σε αυτό. Η νωχελικότητα και το συναισθηματικό του βάθος θα σε τυλίξουν γλυκά και θα ηρεμήσουν την fastward τηλεοπτική σου παρορμητική επιθυμία. Κάποιος άλλος μπορεί να στο παρουσιάσει και ως μια από τις πιο συναρπαστικές μελέτες στους ανθρώπινους χαρακτήρες που έχεις δει στη τηλεόραση. Άκουσε τον. Έχει κι αυτός τα δικά του.
Tip: O σεναριογράφος του Leftovers, Patrick Somerville συναντά τον σκηνοθέτη Jeremy Podeswa του Six Feet Under. Οργασμός!
«Εδώ δεν έχει αγριάδες. Μόνο φροντίδα θα βρεις, μικρά στραβοπατήματα που γρήγορα διορθώνονται και μια μόνιμη αίσθηση πως η αγάπη θα νικήσει και όλοι θα τρέξουν στους αγρούς με λευκές μαργαρίτες στο στόμα. Γιατί αυτό είναι και το νόημα του σωστού feelgood σεναρίου. Να παρηγορεί, να σε κάνει να χαμογελάς και να επιστρέφει την πίστη πίσω. Θυμίζοντας σου, πως μπορείς να ζήσεις, σε ένα κόσμο καλύτερο από αυτόν που ξέρεις πως ζεις». Το αγαπήσαμε. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, όλοι όμως με ένα χαμογέλο απλωμένο στο πρόσωπο σαν κουβέρτα που σε αγκαλιάζει και σε ζεσταίνει μια κρύα νύχτα χειμώνα και γίνεται ένα με το δέρμα σου. Το graphic novel της Alice Oseman στάθηκε τυχερό. Βρήκε στην ομάδα των πρωταγωνιστών της τηλεοπτικής εκδοχής του, φρεσκάδα και αυθεντικότητα. Την ίδια στιγμή δηλαδή που μια ολόκληρη γενιά βρήκε στη ρομαντική ιστορία αγάπης δύο teen αγοριών τη ρωγμή για να «περάσουν» σε ένα κόσμο λιγότερο τραυματικό και περισσότερο γενναιόδωρο.
Tip: Ένα μήνα μετά τη πρώτη προβολή της η σειρά πήρε έγκριση για δύο ακόμη σεζόν.
Το εναλλακτικό teen dramedy των Taika Waititi και Sterlin Harjo , γύρω από τη ζωή μιας χούφτας Native American εφήβων που προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά την αυτοκτονία ενός φίλου τους απέχει κατά πολύ από αυτό που ίσως φαντάζεσαι. Η κοινότητα των Rez Dogs δεν είναι μια τυπική αμερικανική κοινότητα- ψήγματα της μπορεί και να έχεις προσέξει ήδη στις κινηματογραφικές διατριβές του Waititi. Οι ελπίδες οι φόβοι οι απογοητεύσεις ακόμη και το πένθος που μοιάζει σαν να μη σταματά ποτέ, βρίσκει στο δεύτερο κύκλο ένα ακόμη πιο σουρεαλιστικό και εκτός νόρμας περιβάλλον, για να αναπτυχθούν και να μεγαλουργήσουν. Αν σκοπός της τηλεόρασης είναι να μας κάνει να νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους που παρακολουθούμε, το RD είναι ένα από τα προγράμματα που το αποδεικνύουν.
Tip: Στο εξαιρετικό τελευταίο επεισόδιο, έχει βάλει το χεράκι του ο ποιητής των Kumeyaay, Tommy Pico
«Ένα γαϊτανάκι ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, ανάμεσα σε αυτό που νομίζεις πως βλέπεις και σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει, ανάμεσα στα συμπεράσματα που νομίζεις πως είναι δικά σου και σε αυτά τα οποία ξεκάθαρα δεν είναι. Ή αλλιώς, καλώς ήρθες σε ένα κόσμο που δεν έχεις κανένα απολύτως έλεγχο. Σε περίπτωση που δεν το ήξερες. Γιατί αυτό που ψάχνεις τελικά δεν μπορεί παρά να είναι μια τόση δα «διόρθωση» στις παρυφές της πραγματικότητας. Μια λέξη που θα τη δεις να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σε κάθε επεισόδιο μπας και την εμπεδώσεις. Η τεχνολογία στις υπηρεσίες μιας κρατικής καταστολής». Αυτά είπα. Όπως κι άλλα πολλά. Όταν ήρθα σε μετωπική σύγκρουση με τη δεύτερο σεζόν της Διόρθωσης που αν είναι δυνατόν, είναι καλύτερος κατά πολύ από τον πρώτο. Έξι ο ένας, έξι κι ο άλλος. Επεισοδιάκια. Τα καταπίνεις και θες κι άλλο. Με ευχαριστείς αργότερα.
Tip: Παίζει κι ο αγαπημένος του Guillermo del Toro, Ron Perlman, τον Αμερικάνο καραγκιόζη, αφού κάθε κατασκοπικό -εκτός αμερικάνικων συνόρων- έργο που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να έχει! Σωστός!
Μια δεύτερη σεζόν αντάξια της πρώτης. Μια σειρά επεισοδίων που πρόσφερε μια ακόμη πιο ριζοσπαστική ματιά στην εφηβεία της μεσαίας αμερικανικής τάξης , σύστησε εκ νέου τις θεωρίες περί εθισμού και κακοποίησης και ανέδειξε σε απρόβλεπτο icon τον Jacon Elordi– «πόσο καιρό γαμάς τον Νέιτ Τζεικομπς;»- που είδε τις μετοχές του να ανεβαίνουν πιο πάνω και από αυτές της Zendaya ή της Hunter Schafer. Το Euphoria θύμισε επίσης στο κοινό του, μέσα από ένα στόρι που πολλές φορές θυμίζει bad trip από bad drugs, πως η πιο νευρική και αγχωτική στιγμή στη ζωή μπορεί να φωτίζεται και να ζεσταίνεται από μια ακτίδα τρυφερότητας – κι αυτό ίσως είναι και το πιο σημαντικό σε ότι αποκαλούμε ζωή
Tip: Προσωπική άποψη. Ο κύκλος ανήκει στην Sudney -Cassie- Sweeney. Και δεν σηκώνω κουβέντα.
Φέτος δεν έχει Sting αλλά έχει Αmy Schumer. Και Tina Fey σε extended version. Και Shirley MacLaine σε ζεν cameo επιστροφή που της πηγαίνει τόσο πολύ. Και Cara Delevingne για να γουστάρουν τα χιπστεροειδή. Και Jane Lynch για να θυμούνται και να συγκινούνται τα αγαπησιάρικα του Glee. Και τρελό κέφι στην σεναριακή πένα που κάτι έπαθε σε σχέση με την πρώτη χρονιά και τώρα πάει σφαίρα. Και ίσως γι’ αυτό το Νεουορκέζικο παρεάκι του Upper West Side δείχνει πιο χαλαρό, πιο ζεσταμένο και πιο αποφασισμένο να περάσει καλά εκτός και εντός podcast. Γιατί τελικά το point δεν είναι να πιάσεις τον δολοφόνο αλλά να περάσεις καλά, εσύ και το κοινό σου, προσπαθώντας το.
Tip: Ότι θα συνήθιζα και γκουχου γκούχου μπορεί και να εκτιμούσα το σούπερ πλάστικ κατατόνικ ερμηνευτικό τροπάριο της Selena Gomez, ε αυτό είναι κάτι που δεν το περίμενα να έρθει.
Υπάρχει μια περίεργη κατηγορία ανθρώπων που θεωρεί πως το «prequel» του Breaking Bad ήταν καλύτερο από το πρωτότυπο. Δεν ανήκω σε αυτή. Αναγνωρίζω όμως με μεγάλη ευχαρίστηση πως ο τόσο ακριβής σχεδιασμός του, το ανέδειξε δικαίως σε μια από τις καλύτερες τηλεοπτικές συντροφιές που θα μπορούσαμε να έχουμε τα τελευταία έξι χρόνια. Γι’ αυτό και ο αποχωρισμός είναι πικρός, αν και θεωρητικά απαραίτητος – οι καλές ιστορίες πρέπει να τελειώνουν πριν κουράσουν. Στην έκτη και τελευταία αυτή σεζόν το ζεύγος των Bob Odenkirk και Rhea Seehorn (επιτέλους τα EMMY αναγνώρισαν την εκπληκτική δουλειά της εδώ) βουτά ακόμη περισσότερο στα πειραγμένα εσώψυχα του γεμίζοντας συγκίνηση και αναστεναγμούς την γενναιόδωρη τηλεθέαση. Τα τελευταία δε δύο επεισόδια – σίγουρα μελετημένα και αποφασισμένα από την αρχή της σειράς, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό- θυμίζoυν κάτι από την πρώτη της περίοδο , τότε δηλαδή που το τραύμα των ανθρώπων που γεννιέται από τις κακές επιλογές ήταν πιο ανοιχτό και δύσοσμο από ποτέ (τρίτε κύκλε δεν θα σε ξεχάσω ποτέ).
Tip: Ο Bob Odenkirk αρχικά είχε απορρίψει την ιδέα να ξαναγυρίσει ως Saul Goodman και μάλιστα με μια σειρά τελείως πάνω του. Ένοιωθε πως ότι ήταν να πει, το είχε πει στο Breaking Bad και ήθελε να περάσει περισσότερο χρόνο με τα παιδιά του. Ώσπου αυτά του είπαν να κόψει τις μ***, να σοβαρευτεί και να πει το ναι.
Ούτε που θυμάμαι πως ξεκίνησε το πρώτο επεισόδιο. Αλλά θυμάμαι ότι έκλεισε με το Decks Dark των Radiohead. Ούτε που θυμάμαι πως τέλειωσε γενικά (το σοκ, έσβησε κάθε εικόνα), θυμάμαι όμως πως πάταγα το στοπ συχνά γιατί είχα φάει σκάλωμα ότι κλείνει με ένα τρακάρισμα και μου την έδινε. Θυμάμαι όμως κι άλλα. Ότι αγάπησα ένα σωρό καινούργια πράγματα σε αυτό το υπέροχο ταξίδι με την οικογένεια Byrde. Τις αμερικάνικες λίμνες. Τα παρκαρισμένα τροχόσπιτα. Το σγουρό μαλλί της Julia Garner και όλη την Julia Garner δηλαδή. Τις μανάδες των κακών μεξικάνων kartelistas, κυρίως όταν μένουν μόνες.
Το πόσο έξτρα ανατριχιαστικά παγωμένο μπορεί να γίνει το πρόσωπο της Laura Linney. Το πόσο εξωφρενικά απαθές μπορεί να γίνει του Jaon Bateman. Το πόσο σταθερά απροβλεπτο και απολαυστικό, μπορούσε να γίνει το ψυχογράφημα της απίθανης Lisa-Darlene- Emery. Το πόσο αστείο μπορεί να γίνει να σε αντιγράφει ο Παπακαλιάτης με τόσο Παπακαλιατικό τρόπο.
Τι εννοείς τελείωσε;
Tip: Υπάρχει μπαρ στη λίμνη, αυτή τη στιγμή που τα συζητάμε, στη πραγματική ζωή δηλαδή, που λέγεται Marty Byrde’s και κανείς δεν μας λέει αν προϋπήρχε ή φτιάχτηκε σε μια νύχτα από φανατικό της σειράς
Η απόφαση του Mike White να μεταφέρει στις φωτεινές αμμώδεις παραλίες της Σικελίας και στα αστραφτερά νερά του Ιουνίου τη συνέχεια της σειράς που επανάφερε την εμπιστοσύνη πολλών στην κατηγορία «σχέσεις on crises», ήταν και αυτή που άλλαξε τα πάντα τόσο πολύ που να μιλάμε για δεύτερο κύκλο καλύτερο κι από τον πρώτο, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Με την υπέροχα «ηλιοκαμένη» φωτογραφία των Xavier Grobet και Ben Kutchins να αποφεύγει με μαεστρία κάθε «τουριστική» απόφυση, η ιστορία μπόρεσε να γκριζάρει μέσα στην επιθετική διαλεκτική φύση της και να ανασύρει πόζες, βλέμματα και διαλόγους που πολύ θα ταλαιπωρήσουν αυτούς που διαλέγουν για τα βραβεία της χρονιάς με τα καλύτερα σενάρια, σκηνοθεσίες και ερμηνείες. Ξεχάστε την Jenifer Coolidge (διπλής!). Η έκπληξη εδώ δεν ανήκει ούτε στην ουδέτερη πληθωρικότητα του καλύτερου guest των Friends, ούτε στα προσθετικά «κάλλη» του Theo James, ούτε στη φρεσκάδα της νεολαίας , του Adam DiMarco, του Leo Woodall, της Haley Lu Richardson και των δύο Ιταλίδων Batrice Granno και Simona Tabasco. Η ερμηνεία του κύκλου έρχεται από την ξανθιά που δεν περιμένεις. Η Meghan Fahy αρπάζει την ευκαιρία της ζωής της και προσφέρει σεβασμό, τρυφεράδα και λυγμό σε ένα ρόλο συναισθηματικής κακοποίησης που ίσως σε άλλα χέρια είχε περάσει έτσι στον αέρα, χωρίς να το καταλάβει κανείς.
Tip: Το palazzo της σειράς δεν ήταν ουσιαστικά ένα, αλλά δύο. Το ένα βρισκόταν στο Palermo και το άλλο στο Noto. Για το μνημειώδες πάρτι του επεισοδίου #5 που ήδη στρογγυλοκάθεται στις ψηλές θέσεις της τηλεοπτικής ανθολογίας, χρησιμοποιήθηκαν και τα δύο.
Ένας υπάλληλος γραφείου της Lumon Industries ηγείται μια ομάδας των οποίων οι αναμνήσεις έχουν χωριστεί χειρουργικά ανάμεσα σε αυτές της δουλειάς και σε αυτής της προσωπικής τους ζωής. Όταν ένα μυστηριώδης πρώην συνάδελφος εμφανίζεται ξαφνικά εκτός δουλειάς ένα ταξίδι ξεκινά για την ανακάλυψη μιας αλήθειας που κανείς δεν θα δει να έρχεται. Η σειρά που κατάφερε να περιορίσει το χαμόγελο στο πρόσωπο του Adam Scott, να εξατμίσει την κωμική ευκολία του και να παρουσιάσει την εύστοχα δομημένη δραματική του έκταση. Αν ήταν ταινία, η Ακαδημία που αγαπά αυτές τις ανατροπές θα του έδινε το πρώτο αντρικό με κλειστά τα μάτια.
Επίσης είναι και η σειρά που έλαμψε μέσα σε μια ψυχρή, φουτουριστική, ρετρό σουρεαλιστική ατμόσφαιρα ιδιαίτερου ταπεραμέντου. Γεμάτη με τολμηρές ιδέες, έξυπνους διαλόγους , Λανθιμικό μέτρο και μια απρόβλεπτα κομψή σκηνοθεσία από τον Ben Stiller, το Severance, έχει στην προίκα του και κάτι που καμιά άλλη σειρά δεν διαθέτει φέτος. Το πιο ιλιγγιώδες φινάλε κύκλου της χρονιάς, ένα ευφυές κλείσιμο ματιού σε αυτό που θα έρθει, μια ιδρωμένη υπενθύμιση για αυτό που όλοι ξέρουμε ή απλά υποπετυόμαστε. Πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα δεν θα είναι.
Tip: John Turturro και Christopher Walken στο gay ρομάτζο της χρονιάς. Άλλο να το λες και άλλο να το βλέπεις!
Κι όμως, ένα μαγειρικό dramedy sitcom του ταπεινού μισαώρου, γρήγορο, νευρωτικό, στρεσογόνο, μοντέρνο, ακατέργαστο, έντονα συναισθηματικό και εγκληματικά αυθεντικό, έμελλε να γίνει ότι πιο εθιστικό και υπέροχα κουζινικό είχε να επιδείξει ο τηλεοπτικός κόσμος εδώ και χρόνια- δηλαδή από πάντα. Η ιστορία ενός βραβευμένου σεφ που επιστρέφει στο Σικάγο για να σώσει το εστιατόριο του αυτόχειρα αδερφού του, αψήφησε τις μελό παγίδες με περίτεχνη χάρη, αγκάλιασε τους κατεστραμμένους ανθρώπους της με καλοσύνη και λεκτική φροντίδα και πρότεινε την αγκαλιά και ένα bite από το καλύτερο σάντουιτς στον κόσμο ως κύρια απάντηση στο βασικό ερώτημα «πως μπορείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος».
Η σειρά που έδειξε πως γίνεται πια η τηλεόραση, η ταγμένη, να την καταπιείς όλη σε ένα απόγευμα, ανέδειξε έναν από τους πιο χαρισματικούς πρωταγωνιστές της χρονιάς . Ο Jeremy Allen White που μοιάζει σαν να ήρθε σε αυτή τη ζωή για να υποδυθεί αυτόν τον ρόλο, στάθηκε όμως και πολύ τυχερός. Είχε δίπλα του τον επίσης εκπληκτικό Ebon Moss -Bachrach (ο ξάδερφος), για ένα μπρα ντε φερ στην ερμηνευτική πίστα – ο οποίος φέτος, χτύπησε κανονικό jackpot με τη συμμετοχή του και στο νούμερο ένα. Αξιότατος και λίγα λέω.
Tip: Αν έχεις περάσει από Σικάγο θα σου είναι ξεκάθαρο πως πηγή έμπνευσης έχει σταθεί το θρυλικό εκεί ιτάλιαν σαντουιτσάδικο Mr.Beef
Τι κάνει σπουδαίο ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα; Μεγάλη συζήτηση. Σίγουρα ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που μπορούν να του δώσουν ένα τέτοιο επιθετικό προσδιορισμό είναι η βαθιά του ενσυναίσθηση, η τόλμη του, η αντίληψη του, η επαφή του με την εποχή που κινείται και η ανάγκη του να πάει κόντρα στο δεδομένο και το αναμενόμενο. Είναι για όλα αυτά τόσο σπουδαίο το Andor; Φυσικά.
Και για κάτι πιο συγκεκριμένο που δεν σταματά να κινείται στην άκρη του μυαλού σου. Ποτέ. Πως αυτό το προϊόν που μιλά τόσο ξεκάθαρα πολιτικά και με τόσο ξεκάθαρη θέση για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο κόσμο και τη ζωή μας, φτιάχτηκε στη καρδιά του Κτήνους- ειδικά όταν οι τίτλοι του τελευταίου επεισοδίου γεμίζουν σιωπή δεν μπορείς παρά να σκέφτεσαι πως στο διάολο πέρασε αυτό το τόσο υπέροχα fuck the system αντιστασιακό δωδέκατο επεισόδιο από τα Κεντρικά; Πως έδωσαν άδεια σε κάποιον να μιλήσει για αυτό που η white trash φτηνή ζωούλα τους αντιπροσωπεύει, χωρίς διακοπή συμβολαίων και ακύρωση καριέρων;
Ναι το Andor, το prequel του Rogue One που ακολουθεί τον Cassian του Diego Luna-πόσα kudos σε αυτόν που είπε πρώτος, μήπως να κάναμε μια σειρά για αυτόν τον χαρακτήρα;- ανήκει στην οικογένεια του Star Wars. Αλλά δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Είναι τόσο έξυπνα «εκτός» και αποφασισμένο για αλλαγές πάνω στο όχημα του τηλεοπτικού franchise που αναγκάζει όλη την διαστημική «οικογένεια» να ξαναρίξει μια ματιά στους «προμηθευτές» της. Τα υλικά που πέφτουν τώρα στο τραπέζι είναι από καινούργιο άγνωστο πλανήτη και τα γεύματα που συνθέτουν έχουν γεύση που τρελαίνουν σαν αστρικός καταρράκτης τον ουρανίσκο.
Το Andor μια σειρά που μιλά για την ανάγκη του πολίτη να πάρει ο ίδιος τη ζωή του στα χέρια του, χωρίς μεσάζοντες, είναι ότι πιο up to date σε τηλεοπτική αλήθεια αυτή τη στιγμή στην αμερικάνικη τηλεόραση- και μάλιστα που να βγάζει και τόσο νόημα. Η ιδέα πως η αντίσταση απέναντι στην -κάθε-αυτοκρατορία, ουσιαστικά θα ξεκινήσει από τη στιγμή που η κάθε μικρή αόρατη μονάδα αποφασίσει να γίνει ορατή, είναι ότι πιο κατανοητό σε μια νέα γενιά που επαναπροσδιορίζει την καθημερινότητα της και παλεύει να επαναφέρει πολλά από αυτά χάθηκαν μέσα στην αποτυχία των γενιών που προηγήθηκαν. Και το γεγονός πως χρησιμοποιείται ένα τόσο εμπορικό μέσο- πάμε πάλι- για να επικοινωνηθεί το μήνυμα, ό,τι πιο απελευθερωτικό και σημαντικό θα μπορούσε να νοιώσει κάποιος.
Tip: Δύο ήταν οι χαρακτήρες/ ηθοποιοί που συζητήθηκαν περισσότερο. Θα κάνεις το ίδιο. Δεν παίζει κάτι άλλο. Η Denish Gough που αγκαλιάζει τη γυναικεία πλευρά του Κτήνους με θάρρος, ωμότητα και σοκαριστική απάθεια και ο Andy Serkis, ο άνθρωπος που θα έπρεπε να έχει πάρει όσκαρ ερμηνεύοντας ένα πίθηκο αλλά δεν το πήρε ποτέ. Απόλαυσε το «κατσίκωμα» που κάνει σε τρία επεισόδια. Και νιώσε πως εξαφανίζονται όλα, στόρι και άνθρωποι, όταν η φωνή, το βλέμμα και το βάδισμα του, διασχίζουν την οθόνη.