Don’t be cruel τραγουδά ο Billy Swan στην έναρξη της δεύτερης σεζόν καθώς η γιαγιά του Fezco (Angus Cloud) προχωράει σε αργή κίνηση με ένα πιστόλι στο χέρι, θυμίζοντας σκηνή από ταινία του Tarantino.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από την ολοκλήρωση της πρώτης σεζόν και ένας χρόνος από τα δύο σπέσιαλ επεισόδια που έριξαν περισσότερο φως στην ψυχοσύνθεση των δύο βασικών ηρωίδων, της Rue (Zendaya) και της τρανσέξουαλ Jules (Hunter Schafer, η οποία έχει συμμετάσχει και στο σενάριο ενός επεισοδίου και έχει δώσει προσωπικά στοιχεία στον χαρακτήρα που υποδύεται). Από το πρώτο κιόλας πλάνο του πρώτου επεισοδίου της νέας σεζόν, είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται να μπούμε σε ακόμα πιο σκοτεινά μονοπάτια και τα σοκαριστικά πλάνα που διαδέχονται το ένα το άλλο, το αποδεικνύουν.
Το πρώτο επεισόδιο σημείωσε ρεκόρ τηλεθέασης στην πλατφόρμα του HBO από την έναρξη λειτουργίας της, τον Μάιο του 2021 με 2,4 εκατομμύρια θεατές, δηλαδή είχε εννέα φορές υψηλότερα νούμερα τηλεθέασης από το επεισόδιο 1 του πρώτου κύκλου που προβλήθηκε τον Ιούνιο του 2019. Εντυπωσιακό ρεκόρ για κάποιον που θα επικεντρωθεί στο γεγονός ότι πραγματεύεται σκληρά θέματα, αυτό της χρήσης ναρκωτικών αλλά και της εφηβικής βίας και από την άλλη απολύτως λογικό για όσους την παρακολουθούν ανελλιπώς και γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα κομψοτέχνημα.
H σειρά βασίζεται στην ισραηλινή παραγωγή Oforia αλλά είναι και πολύ διαφορετική. Ο κύριος υπεύθυνος για το αποτέλεσμα εδώ είναι ο Sam Levinson (τον ξέρουμε και από το Malcom & Marie, στο οποίο επίσης πρωταγωνιστεί η Zendaya), ο οποίος έχει εμβαθύνει όχι απλώς σε γεγονότα αλλά και σε κάθε χαρακτήρα που συνθέτει τον ζοφερό κόσμο αυτής της ψεύτικης ευφορίας. Όσο η Rue προσπαθεί να πείσει όσους γνωρίζει (εκτός από τον ντίλερ της και όσους τη συνοδεύουν σε κάθε πισωγύρισμα) ότι έχει απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά, γύρω της ξεδιπλώνονται σταδιακά όλοι οι χαρακτήρες της σειράς, που κρύβουν μέσα τους ένα σωρό συμπλέγματα, ανασφάλειες και δυστυχία, τα οποία όλα πυροδοτούν συμπεριφορές αμφιλεγόμενες και πολλές φορές ακραίες και εγκληματικές. Όλοι οι χαρακτήρες (ακόμα και οι πιο αγαπητοί) αργά ή γρήγορα θα φανερώσουν στον θεατή έναν πιο σκοτεινό εαυτό. Τις παράξενες σκέψεις τους που κρύβουν από τους άλλους, μια επιλογή τους που θα βλάψει ή, έστω, δεν θα βοηθήσει κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, ακόμα και μια μικρή λεπτομέρεια που όμως έχει μεγάλη σημασία στη σκιαγράφηση μιας μικρής κοινωνίας.
Στο Euphoria ακόμα και το πιο λαμπερό φως ξαφνικά γίνεται σκοτάδι και οι σκιές παίζουν με το μυαλό μας. Αν το Sex Education είναι η light εκδοχή μιας κοινωνικής, teen σειράς στην οποία πολλές φορές το χιούμορ λειτουργεί όπως πρέπει για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα, το Euphoria είναι το alter ego του. Ο υπέρτατος κακός Nate (Jacob Elordi) δίνει και αυτός εσωτερική μάχη απέναντι στον πατέρα του αλλά σε αντίθεση με τον Adam του Sex Education δεν προσπαθεί να γίνει καλύτερος και προκαλεί συνεχώς προβλήματα στους άλλους (και στον εαυτό του). Δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση η εξέλιξη των χαρακτήρων εδώ. Το αντίθετο. Είναι η εκδοχή που πρέπει να αποφύγουμε.
Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία παίζουν με αυτό ακριβώς το τρικ. Τον χορό ανάμεσα στη λάμψη και τη νταρκίλα. Ονειρικά πλάνα, με μουσικές που σε κάνουν να χάνεσαι μέσα τους και ένα συναίσθημα απόλυτης καύλας που γίνεται αποστροφή, παρόμοιο με εκείνο που είχα όταν έβλεπα την Isabella Rossellini να τραγουδάει με το αστραφτερό της φόρεμα το Blue Velvet (στην ομώνυμη ταινία του David Lynch) και λίγο αργότερα τον Dennis Hopper να κάνει lip syncing στο In Dreams του Roy Orbison.
Παρ’ ότι πρόκειται για μια teen σειρά, στην πραγματικότητα δεν απευθύνεται σε ανήλικο κοινό και αυτός είναι ο λόγος που και η ίδια η Zendaya τονίζει διαρκώς μέσα από τον λογαριασμό της στο instagram να μην το παρακολουθήσουν οι νεαροί φανς της. Όπως και το 13 Reasons Why, έτσι και το Euphoria, καταπιάνεται με σκληρά θέματα που ένας έφηβος ίσως δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί, κυρίως αν και ο ίδιος βιώνει τραυματικές εμπειρίες που τον βαραίνουν ψυχολογικά. Και οι δύο σειρές έχουν κατηγορηθεί από οργανώσεις για τους θανάτους τριών τηλεθεατριών τους. Η πρώτη, η οποία επικεντρώνεται στην αυτοκτονία της έφηβης Hanna και τους λόγους που την οδήγησαν εκεί, κατηγορήθηκε ότι ηρωποιεί την αυτοκτονία μετά την αυτοχειρία δύο κοριτσιών που την παρακολουθούσαν ενώ η δεύτερη έχει προκαλέσει αντίστοιχες αντιδράσεις για ωραιοποίηση των ναρκωτικών ουσιών ύστερα από τον θάνατο μιας 16χρονης στη Γαλλία, η οποία κατανάλωσε υπερβολική δόση φαρμάκων προσπαθώντας να μιμηθεί τη Rue. Έχοντας δει και τις δύο σειρές αντιλαμβάνομαι ότι ο ρεαλισμός στο χτίσιμο των χαρακτήρων είναι ένα στοιχείο που μπορεί να χτυπήσει ευαίσθητες χορδές μαθητών που αντιμετωπίζουν μπούλινγκ, ρατσισμό, ομοφοβία, βία ή σεξουαλικές επιθέσεις στο περιβάλλον τους αλλά η εξέλιξη των γεγονότων δεν είναι η λύση που προτείνεται σε καμία από τις δύο σειρές. Αντιθέτως, όπως είπα και νωρίτερα, είναι το παράδειγμα προς αποφυγή. Είναι το κατηφορικό μονοπάτι που αν κάποιος επιλέξει να περπατήσει, θα ανακαλύψει ότι στο τέλος του κρύβει μόνο δυστυχία.
Στην πρώτη σεζόν, κάθε επεισόδιο έκανε φόκους σε έναν χαρακτήρα, βάζοντάς μας μέσα στην ψυχοσύνθεσή του. Στη δεύτερη δεν υπάρχει συνέπεια επάνω σε αυτό, τα δύο επεισόδια όμως που επικεντρώθηκαν στον Fezco και στον πατέρα του Nate αντίστοιχα, είναι σαν μικρές ταινίες που σου προκαλούν μικρές ανατριχίλες από την αρχή μέχρι το τέλος. Όποιος δεν δακρύσει ακούγοντας το Never Tear Us Apart των INXS σε μια συγκλονιστική σκηνή του τρίτου επεισοδίου, να φύγει από εδώ, να πάει αλλού, δεν τον θέλω. Είναι πολλά τα σοκ που χτυπάνε το στομάχι με εικόνες βίαιες, ωμά ρεαλιστικές και σκληρές συμπεριφορές. Παρακολουθούμε τις πιο σκοτεινές σεξουαλικές σκέψεις των χαρακτήρων, οι οποίες αλλάζουν τις δυναμικές της ιστορίας διαρκώς, όπως παρακολουθούμε και την έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας που μπορεί να προκαλούν διάφορες καταστάσεις. Οι δημιουργοί δεν κρατάνε τίποτα κρυφό, όλα αποκαλύπτονται αργά ή γρήγορα. Ένα από τα τρικ αυτής της σεζόν είναι οι κορυφώσεις σκηνών που έχεις απολύτως πειστεί ότι βαδίζουν προς την καταστροφή. Όσο περνούν τα λεπτά η αγωνία σου κορυφώνεται και έχεις σκεφτεί ένα εκατομμύριο άσχημα σενάρια (έχοντας τελικά πέσει έξω τις περισσότερες φορές) και ακόμα και αν μισείς ας πούμε τον πανέμορφο Nate (λογικό), υπάρχουν στιγμές που δεν θες να τον δεις να παθαίνει κάτι.
Βέβαια πάντα οι κακοί ήρωες έχουν κάτι το εθιστικά ελκυστικό στο να τους παρακολουθείς στις ταινίες, τρανό παράδειγμα ο Χάνιμπαλ Λέκτερ (για να μην αναφέρω εκατοντάδες άλλους). Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους ήρωες του Euphoria και αυτό δείχνει πόσο έχει καταφέρει η σειρά να κάνει ένα σκιαγράφημα της κοινωνίας μας, αποδεικνύοντας πόσο εύκολα μπορούμε από τη μία στιγμή να πέσουμε να φάμε κάποιον και λίγο μετά να τον θεοποιήσουμε. Στο Euphoria βλέπουμε όλη την ασχήμια ενός κόσμου, του κόσμου μας, μέσα από το πρίσμα ενός φίλτρου, σαν αυτά που βάζουμε στο instagram για να καλύψουμε ό,τι δεν μας αρέσει. Και είμαστε εμείς αυτοί που πρέπει να διακρίνουμε την ειρωνεία που κρύβεται στην εικόνα του American Beauty.