Τ Ρ Ε Λ Α Μ Ε Ν Ο Κ Ο Ρ Ι Τ Σ Ι
του Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς
Αυτό το τρελαμένο κορίτσι που φτιάχνει μονάχη της τη μουσική της,
Την ποίησή της, χορεύοντας στις ακτές,
Η ψυχή της έχει στα δυο χωριστεί
Όλο να σκαρφαλώνει κι όλο να πέφτει –δίχως να ξέρει πού,
Έτσι καθώς κρύβεται μες στα φορτώματα τ’ ατμόπλοιου,
Με την επιγονατίδα της τσακισμένη· αυτό το κορίτσι, λέω,
Πράμα πανέμορφο υψιπετές – ή, πράμα
Ηρωικά χαμένο, ηρωικά βρισκόμενο.
Αδιάφορο ποια συφορά τη βρήκε
Εκείνη έμεινε ’κειδά τυλιγμένη την απεγνωσμένη μουσική της,
Όλο να τυλίγεται, υφαίνοντας το θρίαμβό της
Εκεί όπου δεμάτια και καλάθια στοιβάζονται,
Με δίχως λόγια του συρμού, στους πολλούς κατανοητά,
Παρά μονάχα τραγουδώντας
«Ὤ, θάλασσα θαλασσολιμασμένη που ποτέ σου δε χορταίνεις».
μετάφραση Σπύρος Τσικαλάκης 18-19/6/2017
