—
Τ Ο Π Ι Ο
του Μήτσου Παπανικολάου
—
Στο θλιμμένο κάμπο βρέχει,
βρέχει στις ελιές τις γκρίζες·
το νερό σαν ρίγος τρέχει
από τα κλαδιά στις ρίζες.
Γκρίζα η ώρα, γκρίζα η χώρα,
σκοτεινά κάτω κι απάνω.
Ξεχωρίζουν μες στη μπόρα
τα τσαντίρια των τσιγγάνων.
Απ’ την άσφαλτο τα κάρα
κατεβαίνουν, κατεβαίνουν…
Λάμπουν μερικά τσιγάρα
στα παράθυρα του τραίνου.
Ένα σκιάχτρο απελπισμένο
στη νεροποντή, στο κρύο,
άδικα γνέφει στο τραίνο
κι εμψυχώνει το τοπίο.
Ανυπόφορη είναι η θλίψη
των αγρών, αυτόν τον μήνα…
Η βροχή μας έχει κρύψει
απ’ τον φόντο την Αθήνα.
