Η Drea Barris είναι μια 17χρονη μαθήτρια λυκείου που θέλει να γυρίσει ένα μικρό ντοκιμαντέρ για την οικογένειά της προκειμένου να το καταθέσει στην αίτηση της για το Πανεπιστήμιο, μιας και θέλει να γίνει κινηματογραφίστρια και ζητά από τον πατέρα της να της βρει έναν καμεραμάν. Τί κάνει ο πατέρας της; Της φέρνει επαγγελματικό συνεργείο εφτά ατόμων. Γιατί; Γιατί ο Kenya Barris απλά μπορεί και κάπως έτσι εισερχόμαστε στον κόσμο μιας οικογένειας, που ας πούμε δεν βλέπουμε συχνά στις οθόνες μας.
Ο Kenya Barris, διάσημος σεναριογράφος του Χόλιγουντ, δημιουργός σειρών όπως το Blackish που έβγαλε άλλες δυο spin off σειρές, αλλά και παραγωγός εκπομπών, όπως το America’s Next Top Model, προσπαθεί με το τελευταίο του εγχείρημα να μας βάλει στο μάλλον δαιδαλώδες μυαλό του.
Ένας 40ρης πετυχημένος μαύρος άνδρας που κατάφερε να ξεφύγει από τις φτωχογειτονιές του Λος Άντζελες ζει πλέον σε μια έπαυλη στο Χόλιγουντ μαζί με την γυναίκα του και τα έξι του παιδιά, του αρέσει να ντύνεται με φόρμες Balenciaga και sneakers Off White, δεν διστάζει να αποκαλέσει «τσ…λα» την κόρη του και θεωρεί πως για όλα ευθύνονται τα 400 χρόνια σκλαβιάς που βίωσαν οι μαύροι στις ΗΠΑ (και δεν έχει και πολύ άδικο).
Οι Barris δεν είναι η οικογένεια της διπλανής πόρτας και ενώ αγαπιούνται, δεν συμπαθούν και πολύ ο ένας τον άλλο. Ο πάτερ φαμίλια, Kenya, αποκαλεί έναν από τους γιους του «παθολογικό ψεύτη» και τον άλλο «υπερβολικά μαλακό», την ίδια ώρα που εισβάλλει στην κουζίνα ο 3χρονος βενιαμίν της οικογένειας για να ανακοινώσει ότι η πάνα του είναι γεμάτη. Την μητέρα της οικογένειας, μια πρώην επιτυχημένη δικηγόρο που πλέον θέλει να γίνει συγγραφέας και χειρίζεται με αδεξιότητα το ίνσταγκραμ, υποδύεται η Rashida Jones, πιο απελευθερωμένη και απολαυστική από ποτέ.
Στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της, η Jones με μαύρο πατέρα και λευκή μητέρα, υποδυόταν λευκούς ρόλους ή απλά δεν αναφερόταν πουθενά η καταγωγής της και το χρώμα της, αφήνοντας το κοινό να μαντέψει, τώρα όμως υποδύεται μια γυναίκα που αυτοπροσδιορίζεται ξεκάθαρα ως μαύρη, κι ας είναι ανοιχτόχρωμη. «Γιατί δεν έγραψες και μαύρη;», ρωτάει την μικρότερη κόρη της, όταν διαβάζει τις τρεις λέξεις που διάλεξε εκείνη να περιγράψει τον εαυτό της στο σχολικό λεύκωμα. Για την Joya Barris, την οποία υποδύεται η Jones, είναι σημαντικό τα παιδιά της να βλέπουν τον εαυτό τους ως μαύρα, όσο ανοιχτόχρωμο κι αν είναι το δέρμα τους. Η απογοήτευση της Joya είναι παραπάνω εμφανής όταν συνειδητοποιεί πως οι γιοι δεν ξέρουν να χορεύουν και δεν αργεί να δηλώσει πως φταίνε τα λευκά της γονίδια γι’ αυτό.
Είναι πολλές οι φορές που το #BlackAF θα σας κάνει να γελάσετε με τους τσακωμούς τους και ακόμα περισσότερες φορές που θα σας κάνουν να αισθανθείτε άβολα με τον τρόπο που επειδυκνύουν την αγάπη τους. Γονείς και κόρη παρτάρουν όλοι μαζί στο ίδιο φεστιβάλ υπό την επήρρεια των ναρκωτικών και οι τρεις, ενώ εκείνη αποκαλεί πάνω από μια φορές τον πατέρα της μα…κα, χωρίς να αντιμετωπίζει ιδιαίτερες συνέπειες εξαιτίας του λεξιλογίου της. Το φεστιβάλ τελειώνει με την μητέρα να φεύγει με φορείο.
Πέραν του κωμικού του πράγματος, αυτό που προσπαθεί να κάνει με το #BlackAF, ο Kenya Barris, είναι να δείξει μια άλλη μαύρη Αμερική. Μια μαύρη Αμερική που έχει πετύχει και προσπαθεί ακόμα να το συνειδητοποιήσει και να το διαχειριστεί όσο καλύτερα μπορεί, χωρίς να ξεχωρίζει σε όποιο δωμάτιο μπαίνει για τους λάθος λόγους. «Μεγαλώνοντας ήθελα να μοιάσω στους ράπερ και στους μπασκετμπολίστες και τώρα πολύ φοβάμαι ότι όντως τους μοιάζω» λέει σε μια συζήτηση με την κόρη του ο πρωταγωνιστής, που σκέφτεται να πουλήσει την χρυσή αλυσίδα που φοράει στον λαιμό του, γιατί δεν ξέρει ποιο είναι ακριβώς το μήνυμα που περνά με αυτή. Τελικά, την φορά μέχρι το τελευταίο επεισόδιο. Η μαύρη Αμερική του #BlackAF, δεν είναι τέλεια όπως εκείνη του The Bill Cosby Show στα μακρινά 80s, το αντίθετο μάλιστα. Μιλάει δυνατά, φωνάζει, βρίζει, έχει ελαττώματα. Όπως και η άλλη Αμερική δηλαδή, εκείνη των λευκών, μόνο που πρέπει ακόμα να απολογείται για την επιτυχία της και δυσκολεύεται να μάθει να διαχειρίζεται τα νεαποκτηθέντα προνόμιά της.
Η μαύρη κουλτούρα έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας, μέσω της μουσικής, των ρούχων και του αθλητισμού. Το #BlackAF είναι ένας καλό τρόπος για να την δούμε από μια άλλη οτπική γωνία και να καταλάβουμε ίσως, πως όλα αυτά που εμείς θεωρούμε διασκέδαση, για κάποιους άλλους ανθρώπους, έστω και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού αποτελούν αγώνα.
