Τ Η Σ Κ Ο Π Ε Λ Α Σ Τ Ο Ν Ε Ρ Ο
του Γεωργίου Δροσίνη
Μια κοπέλα λυγερή
το ψηλό βουνό διαβαίνει
η χαρά την καρτερεί
στ᾿ ακρογιάλι που πηγαίνει.
Και το κάμα είναι βαρύ
κι είν᾿ ἡ κόρη διψασμένη
βρήκε βρύση δροσερή,
ήπιε, αρρώστησε πεθαίνει.
Μα η φωνή της πριν να σβήσει
καταράστηκε τη βρύση
κι από εκείνο τον καιρό
έρμη η βρύση έχει απομείνει
και κανείς ποτέ δεν πίνει
της κοπέλας το νερό.
