Τ Α Φ Τ Ε Ρ Α
του Νίκου Γρηγοριάδη
Έτσι που ολοένα μιλάς
τα λόγια σου δένουν γύρω μου φωτεινούς κύκλους.
Όσο απλώνω τα χέρια, τυλίγομαι σ’ αόρατο δίχτυ.
Όταν σωπαίνεις, είσαι πια ανυπεράσπιστη∙
μια ευωδιά σάρκας απλώνεται, τα ρούχα γλι-
στρούν στο πάτωμα, τα χείλη τρέμουν και ριγούν.
Όμως την ώρα εκείνη φυτρώνουν στο κορμί σου
δυο κάτασπρα φτερά και σ’ ανυψώνουν.
