Στο Φανταστικά Ζώα: Τα Μυστικά του Ντάμπλντορ, Τζουντ Λο και Μαντς Μίκελσεν δοκιμάζουν τη μαγεία στον κόσμο των ενηλίκων

Από εκείνους τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες που, αν και προϊόντα φαντασίας, είναι εξυπνότεροι από πολλούς πραγματικούς ανθρώπους γύρω μας, ο Άλμπους Ντάμπλντορ αποτελούσε πάντα τη συναρπαστικότερη φιγούρα –περισσότερο από εκείνη που είχε το όνομά της στο εξώφυλλο– στα κλασικά βιβλία Χάρι Πότερ της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ. Αναγνωρίζοντας αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός, το κινηματογραφικό franchise/spin-off/πρίκουελ των Φανταστικών Ζώων ορθώς κάνει στροφή στην αφηγηματική του πορεία, παραγκωνίζοντας το “αγκάθι” ονόματι Έντι Ρεντμέιν (και το χαρακτήρα του μαγοζωολόγου Νιουτ Σκαμάντερ, που δεν φταίει σε τίποτα για τον ηθοποιό που τον ενσαρκώνει) και επιλέγοντας να σταθεί στον πλούσιο εσωτερικό κόσμο και το μυστηριώδες παρελθόν του σπουδαίου μάγου.

Πρώτα, όμως, τον βγάζει από τη ντουλάπα.

Ο μάγος Γκρίντελβαλντ (ο Μαντς Μίκελσεν αντικαθιστά τον Τζόνι Ντεπ από τις προηγούμενες δύο ταινίες) κερδίζει γρήγορα οπαδούς και είναι αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει την ολοένα και πιο πιθανή νίκη του στις επερχόμενες εκλογές για να αφανίσει τους ανθρώπους που δεν είναι μάγοι. Ο Ντάμπλντορ (ο Τζουντ Λο αντικαθιστά το hotness του από τις προηγούμενες ταινίες με ακόμα πιο πολύ hotness), που ξέρει ο πρώην φίλος του μπορεί να δει το μέλλον, καταστρώνει ένα σχέδιο για να τον αποπροσανατολίσει: στέλνει μια ομάδα συμμάχων του, στην οποία συμπεριλαμβάνεται ο Νιουτ, ο γενναίος αδερφός του, Θησέας (Κάλουμ Τέρνερ) και ο συμπαθέστατος Μαγκλ με τη ραγισμένη καρδιά, Τζέικομπ (Νταν Φόγκλερ), σε ταυτόχρονες απόρρητες αποστολές για να μπερδέψει τον αντίπαλό του. Παράλληλα, η τραγική οικογενειακή ιστορία του Ντάμπλντορ, αλλά και το μεγαλύτερο μυστικό του, που σχετίζεται με την αληθινή φύση της σχέσης του με τον εχθρό του, πλέον, και το λόγο που δεν μπορεί να κινηθεί ο ίδιος εναντίον του, ξετυλίγονται με φόντο μια επίκαιρη αλληγορία για τη διάδοση σκοτεινών πολιτικών ιδεολογιών σε εύπιστες μάζες που σπεύδουν να εναντιωθούν στους αδύναμους και διαφορετικούς υποκύπτοντας σε λαϊκιστές ηγέτες.

Με το σεναριογράφο των ταινιών Χάρι Πότερ, Στιβ Κλοβς, να επανέρχεται στον κόσμο των μάγων για να αναδείξει τις κινηματογραφικές αρετές της γραφής της Ρόουλινγκ (η οποία υπέγραψε μόνη της τα σενάρια των άλλων 2 ταινιών), το Φανταστικά Ζώα: Τα Μυστικά του Ντάμπλντορ σίγουρα υποδέχεται ευκολότερα τυχόν αμύητους θεατές. Το κοινό θα πρέπει πλέον να έχει συμφιλιωθεί πλέον με την ιδέα ότι ο Ντέιβιντ Γέιτς, στην έβδομη ταινία που σκηνοθετεί μέσα στο Wizarding World (τις δύο προηγούμενες του συγκεκριμένου franchise και τις 4 τελευταίες του Χάρι Πότερ), δεν πρόκειται να καταπλήξει με μια φοβερή έμπνευση ή μια πρωτότυπη κινηματογράφηση. Όμως σε ένα μπλοκμπαστερικό τοπίο όπου οι εργοστασιακές ρυθμίσεις, η μονοτονία και η ακριβοπληρωμένη ασχήμια κυριαρχούν, τουλάχιστον έχει φροντίσει το CGI θέαμα να φαίνεται άψογο, προσεγμένο και κρυστάλλινο, κολλώντας στον τοίχο όλη τη γραμμή παραγωγής του MCU, για παράδειγμα.

Με λιγότερα φανταστικά ζώα, με μετανιωμένους άντρες και με μια προσήλωση στη δουλειά ελλείψει ικανοποιητικής προσωπικής ζωής, η ταινία αποτελεί ίσως το πιο ενήλικο entry σε όλο το χαριποτερικό κινηματογραφικό σύμπαν, έχοντας υποκαταστήσει τη μαγεία με μια πιο πρακτική μορφή της. Μετά τα αδίκως και υπερβολικά κακολογημένα Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ, παρασκηνιακούς πονοκεφάλους και καθυστερήσεις εξαιτίας της πανδημίας, η ευθυγράμμιση της πορείας του franchise πετυχαίνει. Όταν φλερτάρει τα greatest hits του Χάρι Πότερ (1-2 γρήγορες σκηνές στο Χόγκουαρτς με μουσική υπόκρουση το “Hedwig’s Theme” του Τζον Γουίλιαμς, η θεοποίηση του Ντάμπλντορ) τότε πραγματικά ζωντανεύει.