Σ Π Ο Υ Δ Η Ν Η Σ Ι Ο Υ
του Δ.Π. Παπαδίτσα
Νησί ολομόναχο νησί της λήθης άγαλμα
Νησί μες στου νοτιά τ’ αλάτια
Αγριοπερίστερα και αφροί μέλι δροσάτο
Από πού θα ‘ρθεις; οι βυθοί σε σφάζουν από κάτω
Και στήνουν το καρτέρι τους στα μάτια
Νησί ολομόναχο νησί να ‘ναι από πέτρα ο νους
Να ‘ναι από αλάτι όλα μας τα μέλη;
Τι να γυρεύει ο έρωτας στους ουρανούς
Και τι γυρεύει η νιότη μας και θέλει
Από νησιά κι από ερημιές το μέλι;
