R U E S O U F F L O T
του Valéry Larbaud
Η μικρή μας μέρα κοντεύει στο τέλος της: τα χρόνια
Τα υστερνά ανοίγονται μπροστά μας σαν να ‘ναι τούτοι οι δρόμοι.
Και το Σχολείο είναι πάντα εκεί και η πλακόστρωτη
Πλατεία, και η παλιά εκκλησία όπου είδαμε να μπαίνει
Ο Βερλαίν νεκρός. Κατά βάθος, παρ’ όλη τη θάλασσα
Και τόσα τρεχάματα, δε φύγαμε ποτέ
Από εδώ, κι ήταν όλη η ζωή μας ένα μικρό ταξίδι
Γύρω γύρω πάνω κάτω και ζιγκ ζαγκ μες στο Παρίσι
Και ύστερα πάλι, εδώ ξανά θα μείνουμε
Αθέατοι, λησμονημένοι, κατοικώντας πάντα
Την πόλη όπου ζήσαμε παιδιά, εδώ που αγαπήσαμε πρώτη φορά
Με το σάστισμα των δώδεκά μας χρόνων και της συνάντησης
Που με κάνει τώρα ακόμα να ψιθυρίζω μές στο πλήθος:
“Porque sabes que siempre te he querido…” *
Κι ένας περαστικός που το άκουσε γυρνάει το κεφάλι.
[* Αφού το ξέρεις ότι πάντα σ’ αγαπούσα…]
OEuvres, Bibliothèque de la Pléiade (1957), μετάφραση: Τζούλια Τσιακίρη
αφιερωμένο στον Θάνο Ανεστόπουλο
