«Κοίτα γύρω σου φίλε μου, όλα είναι περίεργα. Οι ταινίες, η μόδα, οι ιδέες. Πώς να μην είναι περίεργη και η δική μου ποπ;»

«Ο βασικός λόγος που απομακρύνθηκα λίγο από τα φώτα είναι ότι έκανα παιδιά. Και όσο να’ ναι, μου έφαγαν λίγο από τον χρόνο μου», μου λέει γελώντας στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, καταρρίπτοντας κάθε δευτερόλεπτο της συνομιλίας που περνάει την ταμπέλα της δύστροπης που υποτίθεται ότι τη συνοδεύει. «Κατά κάποιον τρόπο, ξεκίνησα από την αρχή. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν πλάναρα το επόμενο βήμα, Όταν ένιωθα ότι υπήρχε ένα άλμπουμ εκεί έξω, το έκανα. Απ’ τα χρόνια των Moloko ήδη, ποτέ δεν σχεδιάζαμε, ποτέ δε φανταζόμασταν που μπορεί να οδηγήσει όλο αυτό. Και είμαι πολύ ενθουσιασμένη που συνεχίζω να αντιμετωπίζω έτσι την καριέρα μου, μη σου πω ότι είμαι προληπτική με το να μην προγραμματίζω». Κάπου εδώ ακούγεται και η κλασική ατάκα “Do you like my tight sweater?” με την οποία προσέγγισε τον Mark Broydon σε ένα πάρτι το 1994 για να καταλάηξουν να είναι μαζί και στη ζωή αλλά και να φτιάξουν τους Moloko, γράφοντας για σχεδόν μια δεκαετία ένα πολύ ξεχωριστό κεφάλαιο της ηλεκτρονικής ποπ. (Σήμερα, δε μιλιούνται…).

Πώς είναι όμως να είσαι διεθνής ποπ σταρ έχοντας ταυτόχρονα στο μυαλό δύο πιτσιρίκια; Η απάντησή της είναι κατηγορηματική…

«Δεν είμαι διεθνής ποπ σταρ».

Παρότι επιμένω, το αρνείται. Είναι κι αυτό μέρος της «δεν μου καίγεται καρφί» νέας κοσμοθεωρίας της. Κι απαντά με έναν θαυμάσια προσγειωμένο τρόπο στην ερώτησή μου. «Δε μου είναι δύσκολο να ακολουθώ την καριέρα μου και ταυτόχρονα να είμαι μητέρα. Δεν είμαι π.χ. δικηγόρος να πρέπει να βρίσκομαι στο γραφείο από τις 7 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα και να αφήνω τα παιδιά σε νταντάδες. Έχω όλο το χρόνο να είμαι είμαι παρούσα κι αισθάνομαι πολύ τυχερή γι’ αυτό».

Εκτός από δύο παιδιά, είχε και δύο καινούρια άλμπουμ τα τελευταία δύο χρόνια. Hairless Toys (PIAS, 2015) και Take Her Up to Monto (PIAS, 2016). Διαφορετικά. Πιο πολύπλοκα από εκείνα του παρελθόντος με τα χαρακτηριστικά ανθεμικά ρεφρέν. Δούλεψε και στα δύο με τον διαχρονικό συνεργάτη της Eddie Stevens και κατέληξαν σε μια απαιτητική ποπ πρόταση που πάει πέρα από τα προφανή. Δεν κολλάει σαν τσιχλόφουσκα στην πρώτη ακρόαση, θέλει περισσότερες, οι ιδέες σερβίρονται συνεχώς. Δε φοβήθηκε μήπως αποξενώσει το κοινό της, ειδικά μετά από μια σχετικά μεγάλη απουσία; «Πάντα υπάρχει ο φόβος της (μη) αποδοχής από το κοινό. Για μένα ήταν κινητήριος δύναμη σε όλη την πορεία μου, με ωθούσε να κάνω πράγματα αιχμηρά που θα εκαναν τον κόσμο να ενδιαφερθεί».

https://youtu.be/vvaWPm6WQPs

η Roisin Murphy πια σκηνοθετεί η ίδια τα βίντεό της

Χρησιμοποιούμε και οι δύο συνεχώς τη λέξη weird. Σε κάποια στιγμή δυναμώνει την ένταση, σαν να ξεφεύγει λίγο από το ρόλο του επαγγελματία που διεκπεραιώνει μια αναγκαία τηλεφωνική συνέντευξη.

«Δηλαδή είναι η δική μου ποπ μουσική περιέργη; Ναι, μάλλον. Αλλά κοιτά γύρω σου φίλε μου, όλα είναι περίεργα. Οι ταινίες είναι περίεργες, η μόδα είναι περίεργη, οι ιδέες ειναι περίεργες».

Το ίδιο και το Λονδίνο αλλά και η Μεγάλη Βρετανία είναι επίσης περίεργα μετά το BRexit, τη διακόπτω… «Ναι, όλα λοιπόν έχουν γίνει weird. Τα δικά μου τραγούδια στα δύο τελευταία άλμπουμ δεν έγιναν σκόπιμα έτσι, ήταν μάλλον μια φυσικά απάντηση/αντίδραση στην κατάσταση των πραγμάτων. Μετά από την εναλλαγή τόσων πολλών ειδών, τόσων πολλών κόνσεπτ, το weird έχει γίνει κάτι σαν το κίνημα των ημερών. Σήμερα, λοιπόν, δε θα ήμουν φυσιολογική αν δεν ήμουν περίεργη». Μην ανησυχείτε, στο αθηναϊκό live, όπως και παντού, θα τραγουδήσει μια μείξη παλιών και κανούριων, «θα επιστρέψει σε κομμάτια από το παρελθόν που ταιριάζουν με την στιγμή». Της επισημαίνω ότι η ημέρα της συναυλίας (25^η Μαρτίου) είναι εθνική γιορτή για τους Έλληνες, λέω διάφορα περί οθωμανικής αυτοκρατορίας, 400 χρόνων σκλαβιάς κι ένα βήμα πριν απαγγείλω τον «Θούριο», προτείνω – περιγράφοντας την φουστανέλα – να συμπεριλάβει κάτι folk στην εμφάνισή της εκείνο το βράδυ… «Δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι μπορώ να το κάνω (σ.σ. γέλια). Έτσι κι αλλιώς τα κοστούμια αλλάζουν από βραδιά σε βραδιά, ακόμα και μέσα στην ίδια συναυλία αλλάζω διαρκώς ρούχα. Τα επιλέγω μόνη μου και είμαι πολύ ανοιχτή σε διαφορετικές ερμηνείες για το τι συμβαίνει στο υποσυνειδητό μου και ντύνομαι έτσι».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Stephin Merritt: Μια Ζωή Σε 50 Τραγούδια

Ανατρέχοντας σε διάφορες εμφανίσεις της στο παρελθόν, της λέω ότι πιθανότατα έχει εμπνεύσει μια ολόκληρη γενιά fashion bloggers… «Χριστέ μου, είναι τώρα καλό πράγμα αυτό; Πάντως όλα τα πράγματα που συνδέονται με τον κόσμο μου, το κάνουν μέσω της μουσικής. Ακόμα και τώρα τελευταία που έχω αρχίζει και σκηνοθετώ τα βίντεο μου, η πλατφόρμα επικοινωνίας παραμένει η μουσική και τα τραγούδια. Γι’ αυτό δε θα μπορούσα ποτέ να σκηνοθετήσω το βίντεο κάποιου άλλου καλλιτέχνη ή να κάνω ένα φιλμ μικρού μήκους. Η ακόμα και να καθοδηγήσω (ή να συμμετέχω) σε ένα fashion show.
H μουσική είναι η προτεραιότητά μου. Τα ρούχα που φοράω υποτάσσονται στη φόρμα. Είναι ένα μέσο μέσα από τo οποίο επικοινωνώ μηνύματα στο κοινό μου, όπως κάνω γενικά με την performance μου. Αλλά, τίποτα απ΄όλα αυτά δε θα υπήρχε και δε θα είχε νόημα αν δεν ήταν εκεί η μουσική ως κεντρική ιδέα».

Ο πιο χαρακτηριστικός προσδιορισμός που τη συνόδευε πάντα είναι ότι αποτελούσε τον αντίποδα για κάθε Madonna και Kylie. Ήταν η εναλλακτική «βασίλισσα της ποπ», μια «θεά» για ενήλικους…«Δε νιώθω άνετα με αυτούς τους τίτλους. Υπάρχουν τόσες παραδοχές για τους ποπ σταρ, για τις γυναίκες στην ποπ ακόμα πιο συγκεκριμένα, που οδηγούν σε αντικρουόμενες ιδέες και στέκονται εμπόδια στην προσπάθεια του καθενός μας να έχει ένα αυθεντικό όραμα. Θέλω να βρίσκομαι σε ένα πιο αμφιλεγόμενο έδαφος, να φλερτάρω ακόμα και με αυτό που λέμε αβαν γκαρντ. Και σε τελική ανάλυση, δεν μπορώ να ενστερνιστώ σχήματα που μαχόμουν εναντίον τους ήδη από τα 90s.
Για να είμαι ειλικρινής, μου φαίνεται και πάλι ενδιαφέρουσα η ποπ στις μέρες μας. Βλέπω να υπάρχει μεγάλη επιρροή από είδη που προχώρησαν όπως το hip hop, από είδη που προέκυψαν πρόσφατα όπως το trap. Βλέπω τραγούδια με παραμορφώσεις, παραγωγούς που δεν φοβούνται να βγουν off key, βλέπω performers με σεξουαλική αμφισημία. Όλα πάνε σκατά, τουλάχιστον έχουμε καλή ποπ μουσική! Κι όταν λέω καλή, δεν εννοώ κατ’ ανάγκη χαρούμενη. Εννοώ, μουσική που αντανακλά τις ανησυχίες των νέων ανθρώπων σήμερα και μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο».

«Όλα πάνε σκατά, τουλάχιστον έχουμε καλή ποπ μουσική!»

Έχουμε ξεπεράσει το χρόνο, όμως δεν μπορώ να μη ρωτήσω για τις ιταλικές διασκευές (το Mi Senti EP που κυκλοφόρησε το 2014 με εκείνη να τραγουδά στα ιταλικά κομμάτια περασμένων από Mina, Lucio Battisti, Patty Pravo). Ξέρω από πρώτο χέρι ότι στο ελληνικό ραδιόφωνο, συντήρησαν τη δημοφιλία της. «Ήταν πάλι μια από αυτές τις καταστάσεις που παρουσιάζονται μπροστά μου. Ο σύντροφος μου είναι Ιταλός, οπότε ήταν σαν να του έγραψα ένα ερωτικό γράμμα. Τις δουλέψαμε άλλωστε και μαζί».