The Last Shadow Puppets
Τα παράπονά σας για το ότι δεν φρόντισα, από το συνηθισμένο μου συνδυασμό επαγγελματικής διαστροφής (ευσυνειδησίας, αν προτιμάτε) και μαζοχισμού, να βρεθώ στο φεστιβάλ από τις μεσημβρινές ώρες όπου εμφανίζονται τα πρώτα συγκροτήματα, στη διεύθυνση της Popaganda (editor’s note: θα κάνουμε 120 μετάνοιες μέχρι τις 30 Ιουνίου) που με ενημέρωσε τελευταία στιγμή ότι εγώ θα έγραφα για την πολυαναμενόμενη πρώτη μέρα του Rockwave 2016. Έτσι λοιπόν δεν είδα και δεν γνωρίζω – και ζητώ συγγνώμη – πώς ήταν οι Wish Upon A Star, ούτε και οι Whereswilder (θα προσπαθήσω να εξιλεωθώ στο μέλλον γι αυτή την απρέπεια). Οι Callas, τους οποίους πρόλαβα στο τέλος, ήταν σε μεγάλα κέφια, δείχνουν να διέρχονται ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο: είχα κάποια χρόνια να τους δω live, και μου φάνηκαν καλύτεροι από ποτέ.
Despite Everything
Για τους Despite Everything θα μου επιτρέψετε επίσης να μη μιλήσω: το ιδίωμά τους μου είναι, και μου ήταν πάντα, απολύτως ακατανόητο, ως εκ τούτου η οποιαδήποτε άποψή μου για την παρουσία τους στο Rockwave θα στερείται οποιασδήποτε εγκυρότητας. Και το λέω γιατί αυτό που άκουσα, τουλάχιστον χτες, επί σκηνής, ουδόλως με παρέπεμψε σε punk, αλλά σε παραφυάδες ακραίων εκφάνσεων της metal.
The Subways
To αγγλικό τρίο των The Subways μοιάζει να εδραιώνει, τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, τη φήμη ενός έντιμου και απολαυστικού live act, και να βρίσκει το δρόμο του προς την κεντρική σκηνή των περισσότερων φεστιβάλ στα οποία συμμετέχει. Πράγματι, ακόμα κι αν δεν ακούει κανείς κάτι καινούριο στον ήχο τους, το κέφι κι ο δυναμισμός τους κατέκτησαν το κοινό που ήδη άρχιζε να πυκνώνει, και θα έπαιρνε κανείς όρκο πως τόσο όσοι βρίσκονταν κάτω από τη σκηνή, όσο και τα μέλη του γκρουπ που ήταν πάνω σε αυτή, πέρασαν αληθινά πολύ όμορφα.
Turbonegro
Στο Vibe Stage, τη μικρότερη σκηνη του Terra Vibe, ανέβηκαν με τη σειρά τους οι Turbonegro, κι από κάτω ήδη άρχισε να γίνεται το αδιαχώρητο. H εν Ελλάδι δημοφιλία των διαβόητων αυτών Nορβηγών φαίνεται πως παραμένει αμείωτη. Η σημερινή, νιοστή μορφή τους, μοιάζει εξίσου σαρωτική με τις προηγούμενες, και σίγουρα κανείς από όσους πήραν για χατήρι τους χτες το μακρύ δρόμο για τη Μαλακάσα δεν το μετάνιωσε, μιας και δυναμική, αλλά και χαρακτηριστική σκηνική τους παρουσία καθώς και ο ιδιαίτερα σκληρός ήχος τους ξεσήκωσαν στην κυριολεξία τα πλήθη!
Brett Anderson
Υπάρχουν και συγκροτήματα που παλιώνουν πολύ, πολύ όμορφα. Για μένα η κορυφαία στιγμή της χτεσινής, πρώτης ημέρας του Rockwave 2016 δεν ήταν άλλη από την εμφάνιση των Suede. Με την αυτοπεποίθηση αυτού που δεν έχει, προ πολλού, να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, οι μεγάλοι Λονδρέζοι μας έκανα να νιώσουμε πόσο μας είχαν λείψει όλα τα χρόνια που δεν τους είχαμε δει. Δεν έχει σημασία αν ο ήχος τους προδίδει πως ανήκουν στη δεκαετία του 90. Η ομορφιά και η συγκίνηση είναι διαχρονικές αξίες. Κι o Brett Anderson παραμένει τόσο θεσπέσια γοητευτικός και αεικίνητος… Όποιες προσδοκίες, μικρές ή μεγάλες, κι αν είχε κανεις γι’ αυτούς χτες, δύσκολο να μην τις ξεπέρασε η σκηνική πραγματικότητα.
Dropkick Murphys
Το υποψιάστηκα από νωρίς κάνοντας «γκάλοπ» στα t-shirt των θεατών, και η πράξη το επιβεβαίωσε: πολλοί, πάρα πολλοί αγόρασαν το χτεσινό εισιτήριο ειδικά για να χαρούν τους Dropkick Murphys. Το μικρότερο stage απεδείχθη ανεπαρκές για τα πλήθη που συσσωρεύτηκαν μπροστά του για να δουν ζωντανά το συγκρότημα, που γιορτάζει τα εικοσάχρονά του. Αναμφίβολα πολύ δυνατό, νευρώδες και γεμάτο ενέργεια live, όμως όταν κλείσω τα μάτια νομίζω πως ακούω τους Pogues κατόπιν κλωνοποίησης – κι αν πετάξω στο τραπέζι και το όνομα Flogging Molly, τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο. Αν η αυθεντικότητα είναι κάτι πρωταρχικό για εσάς, εδώ υπάρχει ένα ζήτημα. Διαφορετικά, οι συμπαθέστατοι Βοστωνέζοι τιμούν με το παραπάνω τις κέλτικες ρίζες τους, αλλά και τους θεατές που καταθέτουν τον οβολό τους. Αληθινά χορταστικός ήχος και θέαμα.
Alex Turner
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα… Γνωρίζω πολύ καλά πως θα δυσαρεστήσω πολύ κόσμο, όμως δεν μπορώ παρά να καταθέσω, όπως κάνω πάντα, την ειλικρινή άποψή μου για όσα βλέπω και ακούω – άλλωστε, δεν σκοπεύω να κατέβω για βουλευτής. Δεν ήξερα τι να περιμένω από την εμφάνιση του super duo των The Last Shadow Puppets, ως εκ τούτου δεν προσδοκούσα κάτι συγκεκριμένο ώστε να με διαψεύσουν. Όμως όσο τους παρακολουθούσα, η λέξη που μου ερχόταν διαρκώς στο νου ήταν ο απεχθής νεολογισμός «ποζεριά». Από λευκό πουκάμισο (για τον Alex), δερμάτινο σακάκι (για τον Miles), επιτηδευμένες κινήσεις, μελετημένα τινάγματα της περιποιημένης κόμμωσης, σκηνοθετημένα αισθησιακά πλησιάσματα των δύο σταρ κι άλλα τέτοια, πολύ καλά πήγαμε. Από μουσική… λίγα πράγματα.
Miles Kane
Δεν είναι πρόβλημα να είναι εμφανείς οι επιρροές κάποιου. Πρόβλημα είναι να δίνει διαρκώς την αίσθηση πως καμώνεται. Κι η αίσθηση που απεκόμισα ήταν πως η κιθάρα του Miles Kane καμώνεται τον ήχο των sixties, o πολύς Alex Turner καμώνεται το sex symbol, μαζί στο ξεκίνημα καμώνονταν τους Beatles, και τελικώς αυτό που απομένει είναι ένα συγκρότημα «για κοριτσάκια». Καθόλου δεν με πείραξε που ο Alex ήταν εμφανώς «κόκκαλο» – με πείραξε που για μένα ήταν εμφανώς ψεύτικος. Όταν, την ώρα του “Used To Be My Girl”, o Alex τραγουδούσε: «I’m a phoney, I’m a fake, a fraud…», δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ «ναι φίλε μου, φοβάμαι πως όντως είσαι…»
Και κάτι ακόμα: μακριά από μας η οποιαδήποτε σοβαροφάνεια. Προφανέστατα ροκ σημαίνει και σεξ, και διασκέδαση, και ελαφρότητα, και παιχνίδι με όλα τα στερεότυπα. Είναι κοινός τόπος πλέον ότι ένα κούνημα της μέσης του Elvis υπήρξε ανατρεπτικότερο από ολόκληρα… κινήματα. Όμως απαιτείται και μια αυθεντικότητα. Διαφορετικά πας για Elvis και βγαίνεις… Σάκης. Και τέλος, αυτό που κάνει τον αληθινό και επάξιο headliner είναι τα tracks, κι όχι μερικά singles-επιτυχίες. Εκεί ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Κι οι αληθινοί σταρ από μαριονέτες σε θέατρο σκιών – τελευταίες ή μη…
Δείτε όλο το φωτορεπορτάζ της Αθηνάς Παπαγιάννη
