Τ Ο Π Ο Τ Α Μ Ι
της Τζένης Μαστοράκη
Το ποίημα παντοδύναμο,
σαν μυθικός ποταμός,
γενάτο,
με τα φυσεκλίκια σταυρωτά,
κατεβαίνει κορνάροντας
και λιγώνει τις αγαπητικές.
Κι ο ποιητής
που ερωτεύτηκες στα δεκαοχτώ σου,
δεν υπάρχει πια,
γιατί υπάρχω θα πει
έχω σπίτι στην Κυψέλη,
που θα πάτε το σαββατοκύριακο
η από δω η κυρία μου.
Κάτι τύποι, ψηλά στις εξέδρες,
κάνουνε κόλπα με χρωματιστά μαντίλια,
όπως παλιά οι κομπογιαννίτες
με το κάρο
σου βγάζαν το γερό σου δόντι
για δυο τάλιρα.
