Το τραγούδι της τελευταίας συνάντησης, της Άννα Αχμάτοβα

Τ Ο   Τ Ρ Α Γ Ο Υ Δ Ι   Τ Η Σ   Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Α Σ                                  Σ Υ Ν Α Ν Τ Η Σ Η Σ
της Άννα Αχμάτοβα

Στο στήθος ένα σφίξιμο
το βήμα χάνω, πάω βιαστική
από την αγωνία, την λαχτάρα, φόρεσα
το γάντι το αριστερό, στο χέρι το δεξί.
Τόσα σκαλιά ν’ ανέβω, αδύνατον.
Μα, είναι τρία, χρυσή μου.
Ηχος γλυκός σαλεύει μες στα δέντρα
και το φθινόπωρο μου λέει “Πέθανε μαζί μου’.
Η τύχη μου παντοτινά ασταθής
άχαρη, σαν εσένα. Είμαι απελπισμένη.
Λύση καμιά δεν βλέπω, ω! ακριβέ.
Πεθαίνω εγκαταλειμμένη.
Tο βλέμμα στρέφω, να το σπίτι μας κι η κάμαρα
κεχριμπαρένια καίνε τα κεριά
της τελευταίας μας συνάντησης το σμίξιμο
και η φωνή σου μες στ΄ αυτιά μου ακόμα τραγουδά

Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου