Πίτερ Παν και Γουέντι, του Τζέιμς Μ. Μπάρι

Αν κλείσετε τα μάτια σας και είναι η τυχερή σας μέρα, ίσως δείτε έναν όμορφο λεκέ με απαλά, αρμονικά χρώματα να αιωρείται στο σκοτάδι· κι αν σφίξετε λίγο τα βλέφαρά σας, ο λεκές αρχίζει ν’ αποκτά σχήμα και τα χρώματα γίνονται τόσο έντονα, που νομίζετε ότι, αν τα σφίξετε λίγο ακόμα, θα πάρουν φωτιά. Αλλά ακριβώς προτού γίνει αυτό, βλέπετε τη λιμνοθάλασσα. Περισσότερο δεν πρόκειται να την πλησιάσετε ποτέ, όσο είστε στην Αγγλία. Τη βλέπετε μόνο για μια υπέροχη στιγμή· αν γινόταν να παραταθεί αυτή η στιγμή, ίσως να βλέπατε και το κύμα και ν’ ακούγατε τις γοργόνες να τραγουδάνε.

Συχνά τα παιδιά περνούσαν ατέλειωτες καλοκαιριάτικες μέρες σ’ αυτή την λιμνοθάλασσα, κολυμπώντας ή αφήνοντας απλώς να τα λικνίζει το κύμα, παίζοντας τα παιχνίδια που έπαιζαν κι οι γοργόνες. Αυτό δε σημαίνει ότι τα πήγαιναν καλά με τις γοργόνες: αντίθετα, ένα από τα παράπονα της Γουέντι ήταν ότι τόσο καιρό βρισκόταν στο νησί, ποτέ δεν αντάλλαξε μια φιλική κουβέντα μαζί τους. Όταν έφτανε νυχτοπατώντας την όχθη της λιμνοθάλασσας, μπορεί και να ‘βλεπε ένα σωρό γοργόνες, ειδικά στον Βράχο των Ναυαγών, όπου τους άρεσε να λιάζονται, χτενίζοντας τα μαλλιά τους με τόσο τεμπέλικες κινήσεις, που τις έβλεπε και εκνευριζόταν· ή μπορεί και να τις πλησίαζε κολυμπώντας αθόρυβα, φτάνοντας ως κι ένα μέτρο μακριά τους, αλλά τότε την έβλεπαν και βουτούσαν, πιτσιλώντας την με τις ουρές τους, δήθεν κατά λάθος.

Με τον ίδιο τρόπο φέρονταν και σε όλα τα αγόρια, εκτός φυσικά από τον Πίτερ· αυτός κουβέντιαζε ώρες ολόκληρες μαζί τους στον Βράχο των Ναυαγών και καθόταν πάνω στις ουρές τους όταν του έβγαζαν γλώσσα. Ο Πίτερ χάρισε στη Γουέντι μία από τις χτένες τους.

Η πιο άσκημη στιγμή για να τις δεις είναι όταν αλλάζει το φεγγάρι και βγάζουν παράξενες παραπονιάρικες κραυγές· αλλά τότε η λιμνοθάλασσα είναι επικίνδυνη για τους θνητούς και ως τη βραδιά για την οποία πρέπει να μιλήσουμε τώρα, η Γουέντι δεν είχε δει ποτέ τη λιμνοθάλασσα στο φως του φεγγαριού, όχι τόσο επειδή φοβόταν, αφού φυσικά θα τη συνόδευε ο Πίτερ, αλλά επειδή επέμενε να τηρούνται οι κανόνες της σχετικά με την ώρα του ύπνου: στις εφτά έπρεπε να βρίσκονται όλοι στο κρεβάτι. Ωστόσο, πήγαινε συχνά στη λιμνοθάλασσα τις μέρες που είχε λιακάδα μετά τη βροχή, τότε που πάρα πολλές γοργόνες βγαίνουν για να παίξουν με τις πολύχρωμες φυσαλίδες που βλέπουν στο ουράνιο τόξο. Παίζουν μ’ αυτές σαν να ήταν τόπια, τις πετάνε χαρούμενα η μία στην άλλη, χτυπώντας τες με τις ουρές τους και προσπαθώντας να τις κρατήσουν μέσα στο ουράνιο τόξο μέχρι να σκάσουν. Τα τέρματα είναι στις δύο άκρες του ουράνιου τόξου και οι τερμοτοφυλακίνες μπορούν να χρησιμοποιήσουν μόνο τα χέρια τους. Καμιά φορά παίζονται καμιά δεκαριά τέτοια παιχνίδια ταυτόχρονα στη λιμνοθάλασσα και το θέαμα είναι πολύ χαριτωμένο.

Μόλις όμως τα παιδιά επιχειρούσαν να πάρουν μέρος στο παιχνίδι, οι γοργόνες εξαφανίζονταν στη στιγμή. Ωστόσο, έχουμε αποδείξεις ότι παρακολουθούσαν κρυφά τους παρείσακτους να παίζουν και μάλιστα τους έκλεβαν και ιδέες· γιατί ο Τζον επινόησε ένα νέο τρόπο να χτυπάνε τις φυσαλίδες, με το κεφάλι αντί με το χέρι, και οι γοργόνες τον υιοθέτησαν. Αυτό είναι και το μοναδικό σημάδι που άφησε ο Τζον από το πέρασμά του στη Χώρα του Ποτέ Ποτέ.