Ο Λ Α Ε Ι Ν Α Ι Ω Ρ Α Ι Α
της Μαρίας Πολυδούρη
Όλα είναι ωραία•
όλα είναι αγάπη κι αγάπης πόθος
το ξεφυλλά.
Τόσο είναι ωραία καθώς πεθαίνουν,
τόσο μοιραία
και σιωπηλά.
Έχω μια χάρη.
Στην άνθησή μου φορώ στεφάνι
το μαρασμό.
Έχω μια χάρη. Τί μου ’χουν δώσει
και μου ’χουν πάρει
το γιορτασμό;
Γιατί πεθαίνω
γίνομαι ωραία, γίνομαι η αγάπη
που την ποθούν.
Κι όλο πεθαίνω. Γύρω μου τ’ άνθη
να τα πληθαίνω,
να μαραθούν!
Χάρμα κι ο πόνος.
Στο βλέφαρό μου λάμπει το δάκρυ
του σπαραγμού.
Χάρμα κι ο πόνος, κι ας αξιώθη
να γίνει θρόνος
του στοχασμού.
Έχω μια φλόγα
και πλάι η καρδιά σου, βουβή ικεσία,
μου τη ζητά.
Έχω μια φλόγα και δε μου ανήκει
– Τη μοίρα ευλόγα,
δεν απατά.
Αυτή είναι η μοίρα
που μ’ ομορφαίνει, αυτή είναι η φλόγα
του εξιλασμού.
Αυτή είναι η μοίρα μου• μη μ’ αγγίζεις.
Φορώ τα μύρα
του χωρισμού!
Όλα είναι ωραία•
όλα είναι αγάπη κι αγάπης πόθος
τα ξεφυλλά.
Τόσο είναι ωραία καθώς πεθαίνουν,
τόσο μοιραία
και σιωπηλά.
