Ο Αργύρης Πανταζάρας τιμήθηκε με το βραβείο Χορν για την ερμηνεία του σε δύο παραστάσεις της περσινής θεατρικής σεζόν και συγκεκριμένα στον μονόλογο «ΑΩ» σε διασκευή και σκηνοθεσία δική του και για τον ρόλο του Τρελού στο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Βασιλιάς Ληρ», σε σκηνοθεσία Τομάζ Παντούρ. Μεγάλωσε στον Βόλο, αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αμέσως συνεργάστηκε κορυφαία ονόματα: συμμετέχει στην παράσταση «Ηρακλής Μαινόμενος» του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Συνεχίζει παίζοντας στον «Κόκκινο βράχο» σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, και χάρη στον ρόλο του Μίμη κερδίζει την πρώτη υποψηφιότητά του για βραβείο Χορν, ενώ ο Γιάννης Χουβαρδάς τον επιλέγει ως λοχαγό Πήτερ Νάιλς στο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Ο Λευτέρης Βογιατζής του αναθέτει τον ρόλο του Λας στο «Θερμοκήπιο» του Πίντερ, ενώ είχε σκοπό να του εμπιστευθεί τον ρόλο του «Οιδίποδα», αλλά η παράσταση δεν πραγματοποιήθηκε εξαιτίας του θανάτου του Βογιατζή.
Κι αν οι περισσότεροι τον έμαθαν από τη διαφήμιση της Amstel, όπου ο Μπίλυ και ο Μάνος προσπαθούν να φτιάξουν τη δική τους μπίρα, εγώ μπροστά μου έχω τον υπέροχο Μεφιστοφελή, στην πιο επιτυχημένη παράσταση της φετινής σεζόν, τον Φάουστ του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου∙ έχω μπροστά μου έναν ηθοποιό με απόλυτο έλεγχο του σώματός του, των εκφράσεων του και του βλέμματός του.
Κι όσο τον παρατηρώ που προσπαθεί, επιτυχημένα είναι η αλήθεια, να τιθασεύσει την ορμητικότητά του τόσο παρατηρώ τα μάτια του που παιχνιδίζουν όταν στο τέλος ξεφεύγει από την σοβαρότητα της όποιας πόζας και παίζει με την καρέκλα, κάνει ότι πέφτει, θέλει να βρεθεί στον αέρα, θέλει να σπάσει την όποια ισορροπία. Στα μάτια λοιπόν, ως προσωπική οπτική αλλά κι ως βλέμμα προς οτιδήποτε τον συνταράζει, επέλεξα να κινηθούμε σε αυτή την συνέντευξη. Διόλου κακή επιλογή αν σκεφτεί κανείς ότι ανεβαίνοντας εχθές στο πόντιουμ για να παραλάβει το βραβείο του το αφιέρωσε στον Λευτέρη Βογιατζή «γιατί μέσα στα μάτια του είδα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει» και στην σύντροφό του Ελλη «γιατί μέσα στα δικά της μάτια είδα ότι χωρίς την αγάπη και τον έρωτα ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει».
Αλλά αυτό που προκάλεσε μεγαλύτερη αίσθηση ήταν η δωρεά του επάθλου των 3.000 ευρώ για την αγορά προμηθειών για τροφή και περίθαλψη των προσφύγων καθώς και για την ενίσχυση και την σίτιση στα σχολεία «…γιατί υπάρχουν παιδιά που μετά το τελευταίο κουδούνι δεν τους περιμένει ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι». Για να κλείσει την ομιλία του με μια σπουδαία -πολιτική στην ουσία της -δήλωση «Αλληλεγγύη είναι η ευγνωμοσύνη για την ίδια τη ζωή. Αν ο πολιτισμός δεν μπορεί να φέρει την “ειρήνη” στον κόσμο τότε βαδίζουμε στο τέλος του πολιτισμού. Κι επειδή το να αλλάξει ο κόσμος είναι προσωπική υπόθεση, σας εύχομαι να το πάρετε προσωπικά».
Ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση στη ζωή; Το «όνειρο». Αυτό είναι η πρώτη μου ανάμνηση στη ζωή. Θυμάμαι ένα όνειρο που έβλεπα, πρέπει να προερχόταν από τη βρεφική ηλικία, αν όχι και από την εμβρυακή. Αυτό το όνειρο με ακολουθούσε αργότερα και άρχισε να γίνεται εφιάλτης. Έτσι στράφηκα σε μια ασυνείδητη διαχείριση των ονείρων μέχρι και σήμερα.
Όταν μεγάλωνες σου έλεγαν ποτέ ότι η οπτική σου για την καθημερινότητα είναι «λοξή»; «Και αν είναι τρέλα, έχει τη μέθοδο της» λέει ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ μέσα από τον Άμλετ. Όσοι θέλανε να μου πούνε κάτι, τους είμαι ευγνώμων γιατί με βοήθησαν στο μάθω να ακούω. Και όσους άκουσα, έχουν την υποχρέωση τώρα, στο να με ακούσουν αυτοί με τη σειρά τους. Θα «ντυθώ» όλους τους ρόλους του ρεπερτορίου για να πω τα λόγια όλων των «τρελών» του Σαίξπηρ, και να αρθρώσω λόγια ανθρώπων που δεν έχουν την δύναμη να τα εκφράσουν. Ο τρελός του Σαίξπηρ είναι αυτός που ξέρει ότι η μόνη αληθινή «τρέλα» είναι να θεωρείς αυτόν το κόσμο λογικό.
Ποια είναι η εικόνα που έχεις κρατήσει από τη πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σου; Δεν ξέρω πια μπορεί να ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Ίσως μια τέτοια αίσθηση να την ένιωσα μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου. Ναι μάτια. «Μάτια» πρέπει να ήταν η εικόνα της πιο ευτυχισμένης μου στιγμής. Θυμάμαι μάτια που συναντήθηκαν με τα δικά μου.
Τι αναζητάς στο βλέμμα του συνομιλητή σου; Εμπιστοσύνη.
Τι σου αρέσει να παρατηρείς; Την ανθρώπινη συμπεριφορά και τη δομή του ανθρώπινου σώματος.
Έχεις δηλώσει σε συνέντευξη σου στο Βήμα «Έκανα ακραία σπορ στο βουνό, στη θάλασσα, στο τσιμέντο. Μου δίνουν χαρά το σκαρφάλωμα αλλά και η πτώση». Έχεις βρεθεί ποτέ στο χείλος του γκρεμού, έχεις κοιτάξει κάτω, τι έχεις αισθανθεί; Κατοικώ στο χείλος του γκρεμού, γιατί εκεί βλέπω πιο καθαρά. Το δύσκολο δεν είναι να φτάσει κανείς στο χείλος του γκρεμού, ούτε το να πέσει από ´κει, το πιο δύσκολο απ´ όλα είναι να ισορροπεί.
Στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου υιοθέτησες το βλέμμα των διδασκόντων ή ενίσχυσες τη δική σου οπτική για τον κόσμο; Στη δραματική σχολή μαθαίνεις πως να λειτουργείς μέσα στο σύνολο. Μαθαίνεις να ακούς και να προτείνεις. Η έρευνα είναι πολύ προσωπική και ο διάλογος δεν σταματάει ποτέ.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό εργαλείο σου ως ηθοποιού; Ότι ερωτεύομαι τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου και το όραμά τους.
Ποιος από τους ρόλους που έχεις ερμηνεύσει σε ανάγκασε στην πιο επίμονη ενδοσκόπηση και γιατί; Η ζωή μας αναγκάζει για επιμονή ενδοσκόπηση. Οι ρόλοι ζητάνε μόνο την απόλαυση αυτής της διαδικασίας. Αν δεν χρησιμοποιείς την ζωή ως «πρόβα» για το ήθος, κανένας ρόλος δεν θα σου αποκαλύψει τίποτα.
Όταν σκηνοθέτησες τον εαυτό σου στον μονόλογο ΑΩ διαχώρισες και πώς την οπτική του σκηνοθέτη από εκείνη του ηθοποιού; Αυτή την παράσταση την έκανα ακριβώς για να καταλάβω την απόσταση που χωρίζει και ενώνει αυτούς τους κόσμους, την ευθύνη που έχεις ο ένας καλλιτέχνης απέναντι στον άλλον, αλλά και τον εαυτό του. Έγινα το πείραμα του εαυτού μου για να «μεγαλώσω» και να μάθω να προσφέρω το μέγιστο στους συνεργάτες μου, είτε είναι από την πλευρά του σκηνοθέτη, είτε από τη πλευρά του ηθοποιού και όχι μόνο αλλά και του σκηνογράφου, του ενδυματολόγου, του βοηθού, του παραγωγού, του γραφίστα, όλων. Το ζήτημα είναι να μπορείς να συντονίζεις και να συντονίζεσαι με όλους τους συνεργάτες, να τους προσφέρεις δημιουργικότητα, ελευθερία, πίστη, αγάπη και ευθύνη. Το “ΑΩ” είναι μια παράσταση, που για μένα σημαίνει ότι αναλαμβάνω την ευθύνη από την «αρχή» μέχρι το «τέλος».
Είναι το θέατρο, η τέχνη εν γένει, η ερμηνεία του κόσμου ή διόρθωσή του; Θα ήθελα να είναι η επιθυμία του «πώς θελουμε να ζούμε». Πάντα στο τέλος μιας παράστασης, μιας σκήνης, μιας φράσης, μέχρι και ενός χτενίσματος πρεπει να διαμείβεται η επιθυμία για μια καλύτερη ζωή, για μια καλύτερη κοινωνία. Είτε αυτό είναι μέσα από ένα έργο που μιλάει για την καταπίεση, είτε μέσα απο τον έρωτα, είτε μέσα από ένα βουκολικό Δράμα….αυτό είναι η πολιτική στάση της τέχνης… αυτο ειναι για μένα πολιτική στάση γενικότερα.
Μόλις βραβεύτηκες με το βραβείο Χορν. Η επιβράβευση αλλάζει τη ματιά των άλλων προς τα εσένα, ενδυναμώνει τη δική σου ή σου είναι αδιάφορη; Προφανώς δεν είναι αδιάφορη. Σου βάζουν το πήχη πιο ψηλά. Αλλά εγώ από μόνος μου ζω κάτω από τον πήχη που ανεβάζω για τον εαυτό μου κάθε μέρα. Κάτι τέτοιο το λαμβάνω σαν μια ενθάρρυνση, όχι ως μια επιβράβευση για κάποιο αποτέλεσμα. Κανένας ρόλος δεν μπορεί να τελειοποιηθεί και να φτάσει στο ιδανικό αποτέλεσμα. Θέατρο κάνουμε ρε παιδιά. Τα πάντα αλλάζουν, ξαναγεννιούνται και πεθαίνουν κάθε μέρα.
